Σε αυτόν τον κόσμο, της κοσμικής εκδήλωσης, δεν υπάρχει, πράγματι, δόξα πλέον απαστράπτουσας πορφυρότητας, από εκείνην, του να γίνεται κάποιος, μέσα στο δημιουργημένο φως του σύμπαντος, ένα με εκείνες τις χοάνες, μέσα στις οποίες, όλη η μαγεία της ψυχής, συμπυκνώνεται σαν την φωτιά του αιθέρα στους ήλιους.

Δεν είναι βέβαιο, ότι ο ΜΠΡΑΧΜΑ, το Κοσμικό Πνεύμα της Ζωής, είναι στον εαυτό του, άδειος από αυτήν την θαυμάσια ενότητα.

Τι ενδιαφέρει, αν ο υπέροχος Προμηθέας, κάτω από την τρομερή λάμψη που έλκει το μέτωπό του, τρώει κατά την μάχη, την λάσπη της γης, εάν, σαν τον ΑΝΤΑΙΟ, σηκώνεται πάντοτε ηρωικά, μετά την πτώση του;

Το να πολεμάς, να μάχεσαι, να υποφέρεις, και να απελευθερώνε- σαι στο τέλος, το να χάνεσαι, σαν διαμαντένια σταγόνα, μέσα στον ωκεανό του άκτιστου φωτός, είναι πραγματικά, η υψηλότερη επιδίωξη. Οι Θεοί αναδύονται από την άβυσσο, μέσω της φωτιάς, και χάνονται στο ΑΠΟΛΥΤΟ.

Πολλά πράγματα έρχονται στην μνήμη μου, αυτές τις στιγμές, που γράφω αυτές τις γραμμές… Μία δεδομένη νύχτα, ενώ βρισκόμουν σε βαθύ, εσωτερικό διαλογισμό, εγκατέλειψα αυτό τον απατηλό κόσμο της MAYA και απελευθερωμένος από τα δεσμά αυτής της πικρής ύπαρξης, βυθίστηκα στο ΣΑΜΑΝΤΙ, στον κόσμο του πνεύματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση, από το να νοιώθεις σαν μία ψυχή, απελευθερωμένη από το σώμα, τα συναισθήματα και τον νου.

Απέραντη είναι, η άφατη ευτυχία εκείνων των ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΩΝ ΨΥΧΩΝ, που χάθηκαν μέσα στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΑΓΙΑ, του σύ- μπαντος.

Μεθυσμένος από έκσταση, εισήλθα από τις θύρες του ναού των διάφανων τοίχων. Με το ΑΝΟΙΚΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ DANGMA, με αυτήν την πνευματική όραση του ΔΑΣΚΑΛΟΥ, ή του JIVAN­MUKTA, κοίταξα προς τα κάτω, προς τα βάθη. Είδα πολλούς αγαπημένους συγγενείς, μέσα στα βάθη της αβύσσου του νου.

Ωκεανός του κοσμικού νου, γκρεμός, βάραθρο, άβυσσος που τρομάζει… Δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που υποφέρουν, μάτια γεμάτα με δάκρυα, καρδιές που υποφέρουν… Αχ!… Μην με βασανίζετε έτσι. Λυπηθείτε με… Ας πάψει πια, η παρεκτροπή μας. Τα μάτια σου, μου δίνουν τρόμο. Μάτια που μοιάζουν με φύλλα, βουτηγμένα στην δροσιά.

Αυτές οι σκιές, μελαγχολικές και παράξενες, διαστέλλονταν, λαμβάνοντας μυστηριώδεις, σαν σύννεφα καπνού μορφές, που απάλυναν χρώματα της φλόγας. Μουρμουρητό λέξεων, συγκεχυμένων και ακαθόριστων, και με βαθιά λύπη στην ψυχή… Άθλιες σκιές! Μάταιες μορφές του κόσμου του νου!

Όπως ακριβώς η μανιασμένη θάλασσα, μαστιγώνει σκληρά την ακτή με τα κύματά της, έτσι επίσης, από τον κόσμο του νου, από την θάλασσα της κατανόησης, ανέβλυζαν κύματα, που ανώφελα επεδίωκαν απεγνωσμένα, να μαστιγώνουν το κατώφλι του ναού, με τους διάφανους τοίχους.

Η LITELANTES, η ΚΥΡΙΑ-ΜΥΣΤΗΣ, αναφώνησε αγανα-κτισμένη: «Αυτές οι γυναίκες είναι πολύ ενοχλητικές. Προσπαθούν να φτάσουν μέχρι εδώ», και ξεγύμνωσε το φλογερό σπαθί της. Κι εγώ, το ίδιο.

Εκείνα τα σπαθιά περιστρέφονταν με μανία προς κάθε κατεύθυνση, πετώντας παντού, φωτιά που καταβροχθίζει. Και εκείνες οι μάταιες μορφές από τον παγκόσμιο νου, τρομαγμένες, χάνονταν μέσα στην τρομακτική άβυσσο της MAYA. Σε απουσία του σώματος, των συναισθημάτων και του νου, ερχόμαστε στην εμπειρία, με άμεσο τρόπο, αυτού που είναι η Αλήθεια.

Εκείνες οι άθλιες σκιές (ΕΓΩ) της SAMSARA, ή γη της πίκρας, σίγουρα είναι ένα οδυνηρό μείγμα σκέψης, συναισθήματος και επιθυμίας, τα οποία όταν συγκεντρωθούν σε αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση, μετατρέπονται, πράγματι, σε κάτι παρόμοιο με την θέληση.

Πόσο διαφορετικά είναι τα άφατα Όντα. Είναι ζώσες δυνάμεις, ηλιακά πλάσματα, καυτές φλόγες. Στους Κυρίους της Φωτιάς, δεν υπάρχει εκείνη η βαθιά λύπη της ψυχής, εκείνα τα μάτια με την μορφή φύλλων καλυμμένων με δάκρυα. Οι ευφυείς φωτιές της αυγής, κάθε δημιουργίας, είναι κορεσμένες από ευτυχία. Εκείνα τα Όντα από χρυσό, εκείνοι οι άφατοι, δεν είναι υποφέρουσες σκιές του νου. Εκείνοι ακτινοβολούν σοφία, αγάπη και δύναμη.

Αυτοί είναι οι μυστηριώδεις και τρομακτικά θεϊκοί AH-HI, που κατοικούν πολύ πέραν του νου και των σκιών που κλαίνε. Στην βαθιά κοσμική νύκτα, πριν η καρδιά αυτού του ηλιακού συστήματος αρχίσει να πάλλεται έντονα, ο παγκόσμιος νους δεν υπήρχε, γιατί οι AH-HI δεν υπήρχαν, ώστε να τον περιέχουν. Εκείνοι οι μυστηριώδεις και τρομακτικά θεϊκοί AH-HI, συνιστούν τον Στρατό της Φωνής, τον ΛΟΓΟ, την ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΞΗ, τους στρατούς των πνευματικών Όντων, που είναι τόσο διακριτά, τόσο διαφορετικά, από τις σκιές του νου που κλαίνε.

Με κάθε τρόπο, είναι προφανές, απτό και εμφανές, ότι αυτά τα ευτυχή Όντα, αυτές οι ευλογημένες Φωτιές, αναβλύζουν από το στήθος του ΑΠΟΛΥΤΟΥ, στην αυγή της ζωής, ώστε να δώσουν και να εγκαταστήσουν νόμους μέσα στο ζωντανό εργαστήριο της Φύσης.

Τελειώνοντας η Κοσμική Ημέρα, η μεγάλη εποχή, αυτά τα άφατα όντα παύουν να υπάρχουν και χάνονται μέσα στην ακατανόητη και ατελείωτη ευτυχία, στο βαθύ κοσμικό αφηρημένο ΑΠΟΛΥΤΟ.

Πραγματικά, όταν τελειώνει η Κοσμική Ημέρα, ο νους στον εαυτό του και όλες οι μάταιες και απατηλές σκιές, παύουν να υπάρχουν.

Οι ΘΕΟΙ το γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μέσα στο στήθος του άκτιστου φωτός, ο νους διαλύεται σαν μία σαπουνόφουσκα. Μέσα σε εκείνο που δεν έχει όνομα, η ύπαρξη του νου είναι αδύνατη, αν και οι λανθάνουσες δυνατότητές του, επιτρέπουν την πρόβλεψη μίας μακρινής πιθανότητας, για το μέλλον.

Κατά το σουρούπωμα του Σύμπαντος, που λάμπει στο άπειρο, οι ΕΛΟΧΙΜ πρέπει να σπάσουν κάθε δεσμό, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους δένει με την ύπαρξη, και να απελευθερωθούν ριζικά, από όλο εκείνο που καλείται νους, θέληση και συνείδηση.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Επιστροφή μου στο Θιβέτ»)