Όταν ο δόκιμος έχει πραγματοποιήσει με πλήρη επιτυχία όλες τις Γνωστικές ασκήσεις που σχετίζονται με τον εσωτερισμό του ονείρου, είναι φανερό ότι τότε είναι βαθειά προετοιμασμένος για την πρακτική της επιστροφής.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο κάτι είπαμε σχετικό με το μυητικό στοιχείο που αναβλύζει ως δια μαγείας ανάμεσα στις μεταβαλλόμενες κι άμορφες εκφράσεις των ονείρων.

Ορισμένα πολύ ψυχικά, λεπτεπίλεπτα κι ευαίσθητα άτομα, κατείχαν πάντοτε από μόνα τους το μυητικό αυτό στοιχείο.

Τέτοιου είδους άτομα χαρακτηρίζονται από την συνεχή επανάληψη ενός ίδιου ονείρου. Τα ψυχικά ευαίσθητα αυτά άτομα, ξαναζούν περιοδικά την μια ή την άλλη σκηνή ή βλέπουν συνεχώς στις ονειρικές εμπειρίες τους, αυτό ή εκείνο το πλάσμα ή σύμβολο.

Κάθε φορά που το μυητικό στοιχείο -είτε αυτό είναι σύμβολο, ήχος, χρώμα ή άτομο κτλ- ξανάρχεται στην μνήμη κατά το ξύπνημα από τον κανονικό ύπνο, ο δόκιμος με τα μάτια κλειστά ακόμα, συνεχίζει να οπτικοποιεί την οικεία εικόνα κλειδί, και μετά θα προσπαθεί σκόπιμα να κοιμηθεί ξανά συνεχίζοντας με τι ίδιο όνειρο.

Με άλλα λόγια θα πούμε ότι ο δόκιμος επιδιώκει να γίνει συνειδητός του ίδιου του ονείρου του, και για αυτό συνεχίζει σκόπιμα με αυτό το ίδιο, φέρνοντας το όμως στην κατάσταση εγρήγορσης, με πλήρη σαφήνεια και αυτοέλεγχο.

Μετατρέπεται έτσι σε έναν θεατή και ηθοποιό ενός ονείρου, με το πλεονέκτημα, διόλου ευκαταφρόνητο σίγουρα, να μπορεί να εγκαταλείπει θεληματικά την σκηνή για να κινείται ελεύθερα στον Αστρικό Κόσμο.

Ελεύθερος τότε ο δόκιμος από όλα τα τεχνάσματα της σάρκας, έξω από το φυσικό του σώμα, θα πρέπει να αποχωρίζεται από το παλιό και οικείο του περιβάλλον, διεισδύοντας σε ένα σύμπαν που κυβερνιέται από διαφορετικούς νόμους.

Η πειθαρχία της Ονειρικής Κατάστασης των Βουδιστών Ταντριστών, οδηγεί με διδακτική μέθοδο στην αφύπνιση της Συνείδησης.

O Γνωστικός μπορεί μόνον να ξυπνάει την αληθινή κατάσταση Φώτισης, κατανοώντας κι αποσυνθέτοντας όνειρα.

Οι Ιερές Γραφές του Ινδοστάν δηλώνουν επίσημα ότι ολόκληρος ο Κόσμος είναι το όνειρο του Βράχμα.

Ξεκινώντας από αυτό το Ινδουιστικό αξίωμα, θα βεβαιώσουμε με έμφαση το εξής: “Όταν ο Βράχμα ξυπνάει, το Όνειρο τελειώνει”

Ενόσω ο δόκιμος δεν έχει επιτύχει ακόμη την ριζική διάλυση, όχι μόνον των ονείρων αυτών καθαυτών, αλλά επίσης και των ψυχολογικών πηγών που τα γεννούν, η πλήρης αφύπνιση θα είναι κάτι περισσότερο κι από αδύνατη.

Η οριστική αφύπνιση της συνείδησης είναι δυνατή μόνον μέσω ενός ριζικού μετασχηματισμού.

Τα τέσσερα Χριστικά Ευαγγέλια επιμένουν στην αναγκαιότητα της αφύπνισης, δυστυχώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να κοιμούνται...

O Κετσαλκόατλ, ο Μεξικάνος Χριστός, υπήρξε βέβαια ένας άνθρωπος εκατό τοις εκατό αφυπνισμένος.

Η πολλαπλότητα των λειτουργιών του μας δείχνει επίσης, με πλήρη ακρίβεια, την αρχαιότητα της λατρείας του και την βαθειά λατρεία που του αποδιδόταν σε όλη την Κεντρική Αμερική.

Οι Άγιοι θεοί του Ανάουακ είναι τέλειοι Άνθρωποι με το πιο πλήρες νόημα της λέξης, πλάσματα απολύτως αφυπνισμένα, όντα που ξερίζωσαν από τον ψυχισμό τους κάθε πιθανότητα να ονειρεύονται.

O Τλάλοκ, “Αυτός που κάνει να αναβλύζει”, ο θεός των βροχών και του Κεραυνού, όντας ένας θεός, είναι επίσης ένας αφυπνισμένος άνθρωπος, κάποιος που έπρεπε να εξαλείψει από τον ψυχισμό του, όχι μόνον τα όνειρα του αλλά επί πλέον κάθε πιθανότητα να ονειρεύεται. Είναι το κυρίαρχο ιερό άτομο της αρχαιότατης λατρείας των Ολμέκων, και εμφανίζεται πάντοτε με την μάσκα του Τίγρη-Φιδιού στα κολοσσιαία τσεκούρια και σε διάφορες μορφές από νεφρίτη.

O Τεσκατλιπόκα και ο Ουιτσιλοπότστλι, πλάσματα της Φωτιάς, ζωντανές αναπαραστάσεις της νύχτας και της ημέρας, είναι επίσης άτομα αφυπνισμένα, όντα που κατόρθωσαν να περάσουν πιο πέρα από τα όνειρα.

Έξω από το φυσικό σώμα ο αφυπνισμένος άνθρωπος, μπορεί να επικαλείται τους Άγιους θεούς των Αζτέκων, Μάγια, Ζαποτέκων, Τολτέκων, κτλ., κτλ., κτλ.

Οι θεοί των Κωδικών Βοργία, Βορβόνικου, κτλ, κτλ, κτλ, έρχονται στο κάλεσμα του αφυπνισμένου ανθρώπου.

Μέσω της βοήθειας των Αγίων Θεών, ο αφυπνισμένος άνθρωπος μπορεί να μελετά στο Αστρικό Φως, την Μυστική Επιστήμη του Ανάουακ.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Μυστική Δοξασία του Αναουάκ»)