Στο προηγούμενο κεφάλαιο είπαμε πολλά σχετικά με το μυητικό στοιχείο του ονείρου, και είναι προφανές ότι μας απομένει μόνον να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε.

Όταν ο Γνωστικός έχει φτιάξει ένα αρχείο, με τα όνειρα του, αναμφισβήτητα ανακαλύπτει το όνειρο που πάντοτε επαναλαμβάνεται. Αυτό μεταξύ άλλων, είναι ασφαλώς ένας υπεραρκετός λόγος για να σημειώνουμε στο τετράδιο ή στο σημειωματάριο όλα τα όνειρα.

Η Ονειρική εμπειρία που πάντοτε επαναλαμβάνεται είναι αναμφίβολα το μυητικό στοιχείο, το οποίο έξυπνα χρησιμοποιημένο μας οδηγεί στην αφύπνιση της συνείδησης.

Κάθε φορά που ο μυστικιστής, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, αποκοιμιέται σκόπιμα διαλογιζόμενος στο μυητικό στοιχείο του, το αποτέλεσμα ποτέ δεν τον κάνει να περιμένει υπερβολικά. Ο Αναχωρητής συνήθως ξαναζεί ένα τέτοιο όνειρο συνειδητά, μπορώντας να διαχωρίζεται με την θέληση του από την σκηνή για να ταξιδεύει στου Υπεραισθητούς Κόσμους.

Το οποιοδήποτε άλλο όνειρο μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται για έναν τέτοιο σκοπό όταν γνωρίζομε πραγματικά την τεχνική. Όποιος ξυπνάει από ένα όνειρο μπορεί να συνεχίζει με αυτό το ίδιο σκόπιμα εάν αυτή είναι η επιθυμία του, στην περίπτωση αυτή πρέπει να κοιμάται ξανά, αναβιώνοντας την ονειρική εμπειρία του με τη φαντασία.

Δεν είναι ότι φανταζόμαστε, το βασικό συνίσταται στην αναβίωση του ονείρου με όλον τον προηγούμενο ωμό ρεαλισμό του.

Η σκόπιμη επανάληψη του ονείρου είναι το πρώτο βήμα προς την αφύπνιση της συνείδησης. Ο κατά βούληση διαχωρισμός από το όνειρο και σε πλήρη δράση, είναι το δεύτερο βήμα.

Ορισμένοι δόκιμοι κατορθώνουν να κάνουν το πρώτο βήμα, αλλά τους λείπει δύναμη για να κάνουν το δεύτερο βήμα.

Τέτοιου είδους άτομα μπορούν και οφείλουν να βοηθούν τον εαυτόν τους, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού.

Παίρνοντας πολύ σοβαρές αποφάσεις, οι ζηλωτές αυτοί ας εφαρμόζουν τον διαλογισμό πριν παραδοθούν στον ύπνο.

Σαν θέμα συγκέντρωσης και αυτο-συλλογισμού στον βαθύ εσωτερικό Διαλογισμό, θα είναι στην περίπτωση αυτή το μύχιο πρόβλημα τους.

Κατά την διάρκεια της πρακτικής αυτής, ο Μυστικιστής εναγώνιος, γεμάτος από ειλικρινή συγκίνηση, επικαλείται την Θεϊκή του Μητέρα Tονάντσιν (Ντέβι Κουνταλίνι).

Χύνοντας δάκρυα πόνου, ο Γνωστικός ασκητής θρηνεί για την κατάσταση ασυνειδησίας στην οποία βρίσκεται και ικετεύει βοήθεια, παρακαλώντας την Μητέρα του για να του δίνει εσώτερες δυνάμεις για να διαχωρίζεται από το οποιοδήποτε όνειρο κατά βούληση.

Ο σκοπός που επιδιώκει κάθε πειθαρχία του Ταντρικού ονείρου είναι να προετοιμάζει τον μαθητή να γνωρίσει ξεκάθαρα τις τέσσερεις Μακαριότητες που παρουσιάζονται στην Ονειρική εμπειρία.

Η εσωτερική αυτή πειθαρχία βέβαια είναι μόνον για πολύ σοβαρά άτομα, για αυτό απαιτεί άπειρη υπομονή και τεράστιες εσωτερικές υπερπροσπάθειες.

Πολλά έχουν ειπωθεί στον Ανατολικό κόσμο σχετικά με τα “τέσσερα Φώτα” του ονείρου και οφείλουμε και εμείς να μελετήσουμε το ζήτημα αυτό.

Η πρώτη από αυτές ονομάζεται “Το Φως της αποκάλυψης” και είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της Ζωής, ότι λαμβάνεται αμέσως πριν ή κατά την διάρκεια των πρώτων ωρών του ύπνου.

Μένει να πούμε με τρόπο μεγαλειώδη και χωρίς πολύ στόμφο, ότι καθώς ο ύπνος γίνεται βαθύτερος, το ανεπιθύμητο ανακάτεμα υπολειμματικών εντυπώσεων και το συνηθισμένο ρεύμα διάχυτων σκέψεων, ευτυχώς διαλύεται αργά - αργά.

Στο στάδιο αυτό του ονείρου υπεισέρχεται προοδευτικά η Δεύτερη Φώτιση, εκείνη που είναι γνωστή στην Ασία με το υπέροχο όνομα “Φως της αύξησης”.

Αναμφισβήτητα, ο Γνωστικός Ασκητής, μέσω της εξαίσιας πειθαρχίας του Ταντρικού Ονείρου, κατορθώνει να περνάει πολύ πιο πέρα από αυτή την φάση έως ότου να συλλάβει ολότελα τα δύο υπόλοιπα φώτα.

Η σαφής άμεση βίωση του ωμού ρεαλισμού της πρακτικής καθημερινής ζωής στους ανώτερους κόσμους κοσμικής Συνείδησης, σημαίνει ότι έχει επιτευχθεί το τρίτο Φως, αυτό της “άμεσης πραγμάτωσης”.

Το Τέταρτο Φως είναι αυτό της “βαθειάς εσωτερικής Φώτισης” και επέρχεται σε μας ως δια μαγείας σε πλήρη μυστικιστική εμπειρία.

“Εδώ στον τέταρτο βαθμό κενού, κατοικεί ο Υιός της Μητέρας καθάριο Φως”, δηλώνει μια θιβετανική Πραγματεία.

Μιλώντας ειλικρινά και δίχως περιστροφές, δηλώνω τα εξής: Η πειθαρχία του Ταντρικού Ονείρου είναι πράγματι μια εσωτεριστική προπαρασκευή για τον τελικό εκείνον ύπνο, που ονομάζουμε θάνατο.

Έχοντας πεθάνει πολλές φορές κατά την νύκτα, ο Γνωστικός Αναχωρητής που έχει συλλάβει συνειδητά τις τέσσερεις Μακαριότητες που παρουσιάζονται στην Ονειρική εμπειρία, την στιγμή της αποσάρκωσης περνάει στην “μετα-Θάνατον” κατάσταση με την ίδια ευχέρεια που εισδύει Θεληματικά στον κόσμο του Ονείρου.

Έξω από το φυσικό σώμα, ο συνειδητός Γνωστικός μπορεί να διαπιστώνει, μόνος του, το πεπρωμένο που είναι διαφυλαγμένο για τις ψυχές μετά το Θάνατο.

Αν κάθε νύχτα, μέσω της ταντρικής πειθαρχίας του Ονείρου, μπορεί ο εσωτεριστής να πεθαίνει συνειδητά και να διεισδύει στον κόσμο των νεκρών, είναι σαφές ότι επίσης μπορεί για τον λόγο αυτόν, να μελετάει την Τελετουργία της Ζωής και του Θανάτου καθώς έρχεται ο ιερουργός.

O Ερμής αφού είχε επισκεφθεί τους Κολάσιους κόσμους, όπου είδε με τρόμο το πεπρωμένο των χαμένων Ψυχών, γνώρισε πράγματα ασυνήθη.

“Κοίταξε προς αυτήν την πλευρά -λέει ο Όσιρις στον Ερμή-. Βλέπεις εκείνο το σμήνος Ψυχών που προσπαθεί ν’ αναρριχηθεί στην Σεληνιακή περιοχή; Μερικές απωθούνται προς την γη, ως στρόβιλος πουλιών κάτω από τα κτυπήματα της θύελλας. Άλλες φθάνουν με μεγάλα φτεροκοπήματα στην ανώτερη σφαίρα, που τις τραβάει στην περιστροφή της. Έχοντας φθάσει εκεί, ανακτούν το όραμα των Θεϊκών πραγμάτων”.

Οι Αζτέκοι τοποθετούσαν ένα ξερό κλαδί κατά την ταφή αυτού που είχε εκλεγεί από του Τλάλοκ, τον Θεό της βροχής.

Έλεγαν ότι όταν έφθανε ο μακάριος στην “Πεδιάδα των Τέρψεων”, που είναι το Τλατοκάν , το ξερό κλαδί ξαναπρασίνιζε, δείχνοντας μ’ αυτό το ξαναγύρισμα σε μια νέα ύπαρξη, την επιστροφή.

Όποιοι δεν είχαν εκλεγεί από τον Ήλιο ή από τον Τλάλοκ πηγαίνουν μοιραία στο Μικτλάν, που βρίσκεται στο Βορρά, περιοχή όπου οι ψυχές υποβάλλονται σε μία σειρά από μαγικές δοκιμασίες καθώς περνούν από τους κολάσιμους κόσμους.

Είναι εννέα οι τόποι όπου οι ψυχές υποφέρουν τρομακτικά προτού να φτάσουν στην οριστική ανάπαυση.

Αυτό έρχεται να μας θυμίσει με έμφαση τους “Εννέα Κολάσιους Κύκλους” της θεϊκής Κωμωδίας του Δάντη Αλιγκιέρι.

Είναι πολλοί οι θεοί και οι θεές που κατοικούν στους Εννέα Δαντικούς Κύκλους της Αζτέκικης Κόλασης.

Δεν είναι περιττό σε αυτό το “Μήνυμα Χριστουγέννων 1974-1975” να θυμηθούμε τον τρομακτικό Mictlantecuhtli και την καταχθόνια Mictecacihuatl, “τον Κύριο και την Κυρία της Κόλασης”, κατοίκους της ενάτης ή του πιο βαθιού από τους υποχθόνιους τόπους.

Οι ψυχές που περνούν από τις δοκιμασίες της “Αζτέκικης Κόλασης”, υστερότερα, μετά από τον “Δεύτερο θάνατο”, εισέρχονται μακάριες στους Στοιχειακούς Παραδείσους της Φύσης.

Αναμφισβήτητα οι Ψυχές που μετά τον θάνατο δεν κατέρχονται στους κολάσιους κόσμους, αλλά και ούτε ανέρχονται στο Βασίλειο του Χρυσαφένιου Φωτός, ούτε στον Παράδεισο του Τλάλοκ, ούτε στο Βασίλειο της αιώνιας συγκέντρωσης, κτλ, κτλ, κτλ, επιστρέφουν ή ξαναγυρίζουν έμμεσα ή άμεσα σε ένα νέο φυσικό σώμα.

Οι Ψυχές οι εκλεγμένες από τον Ήλιο, ή από τον Τλάλοκ, χαίρονται πολύ στους Ανώτερους Κόσμους, προτού επιστρέφουν στην κοιλάδα της Σαμσάρα.

Οι Γνωστικοί Αναχωρητές, αφού έχουν συλλάβει τα τέσσερα Φώτα του Ονείρου, μπορούν να επισκέπτονται συνειδητά κάθε νύχτα το Τλαλοκάν ή να κατέρχονται στο Μιτλάν ή να έρχονται σε επαφή με τις Ψυχές εκείνες που προτού επιστρέψουν, ζουν στην Σεληνιακή περιοχή.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Μυστική Δοξασία του Αναουάκ»)