Στο προηγούμενο κεφάλαιο είπαμε πολλά σχετικά με το μυητικό στοιχείο του ονείρου, και είναι προφανές ότι μας απομένει μόνον να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε.

Όταν ο Γνωστικός έχει φτιάξει ένα αρχείο, με τα όνειρα του, αναμφισβήτητα ανακαλύπτει το όνειρο που πάντοτε επαναλαμβάνεται. Αυτό μεταξύ άλλων, είναι ασφαλώς ένας υπεραρκετός λόγος για να σημειώνουμε στο τετράδιο ή στο σημειωματάριο όλα τα όνειρα.

Η Ονειρική εμπειρία που πάντοτε επαναλαμβάνεται είναι αναμφίβολα το μυητικό στοιχείο, το οποίο έξυπνα χρησιμοποιημένο μας οδηγεί στην αφύπνιση της συνείδησης.

Κάθε φορά που ο μυστικιστής, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, αποκοιμιέται σκόπιμα διαλογιζόμενος στο μυητικό στοιχείο του, το αποτέλεσμα ποτέ δεν τον κάνει να περιμένει υπερβολικά. Ο Αναχωρητής συνήθως ξαναζεί ένα τέτοιο όνειρο συνειδητά, μπορώντας να διαχωρίζεται με την θέληση του από την σκηνή για να ταξιδεύει στου Υπεραισθητούς Κόσμους.

Το οποιοδήποτε άλλο όνειρο μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται για έναν τέτοιο σκοπό όταν γνωρίζομε πραγματικά την τεχνική. Όποιος ξυπνάει από ένα όνειρο μπορεί να συνεχίζει με αυτό το ίδιο σκόπιμα εάν αυτή είναι η επιθυμία του, στην περίπτωση αυτή πρέπει να κοιμάται ξανά, αναβιώνοντας την ονειρική εμπειρία του με τη φαντασία.

Δεν είναι ότι φανταζόμαστε, το βασικό συνίσταται στην αναβίωση του ονείρου με όλον τον προηγούμενο ωμό ρεαλισμό του.

Η σκόπιμη επανάληψη του ονείρου είναι το πρώτο βήμα προς την αφύπνιση της συνείδησης. Ο κατά βούληση διαχωρισμός από το όνειρο και σε πλήρη δράση, είναι το δεύτερο βήμα.

Ορισμένοι δόκιμοι κατορθώνουν να κάνουν το πρώτο βήμα, αλλά τους λείπει δύναμη για να κάνουν το δεύτερο βήμα.

Τέτοιου είδους άτομα μπορούν και οφείλουν να βοηθούν τον εαυτόν τους, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού.

Παίρνοντας πολύ σοβαρές αποφάσεις, οι ζηλωτές αυτοί ας εφαρμόζουν τον διαλογισμό πριν παραδοθούν στον ύπνο.

Σαν θέμα συγκέντρωσης και αυτο-συλλογισμού στον βαθύ εσωτερικό Διαλογισμό, θα είναι στην περίπτωση αυτή το μύχιο πρόβλημα τους.

Κατά την διάρκεια της πρακτικής αυτής, ο Μυστικιστής εναγώνιος, γεμάτος από ειλικρινή συγκίνηση, επικαλείται την Θεϊκή του Μητέρα Tονάντσιν (Ντέβι Κουνταλίνι).

Χύνοντας δάκρυα πόνου, ο Γνωστικός ασκητής θρηνεί για την κατάσταση ασυνειδησίας στην οποία βρίσκεται και ικετεύει βοήθεια, παρακαλώντας την Μητέρα του για να του δίνει εσώτερες δυνάμεις για να διαχωρίζεται από το οποιοδήποτε όνειρο κατά βούληση.

Ο σκοπός που επιδιώκει κάθε πειθαρχία του Ταντρικού ονείρου είναι να προετοιμάζει τον μαθητή να γνωρίσει ξεκάθαρα τις τέσσερεις Μακαριότητες που παρουσιάζονται στην Ονειρική εμπειρία.

Η εσωτερική αυτή πειθαρχία βέβαια είναι μόνον για πολύ σοβαρά άτομα, για αυτό απαιτεί άπειρη υπομονή και τεράστιες εσωτερικές υπερπροσπάθειες.

Πολλά έχουν ειπωθεί στον Ανατολικό κόσμο σχετικά με τα “τέσσερα Φώτα” του ονείρου και οφείλουμε και εμείς να μελετήσουμε το ζήτημα αυτό.

Η πρώτη από αυτές ονομάζεται “Το Φως της αποκάλυψης” και είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της Ζωής, ότι λαμβάνεται αμέσως πριν ή κατά την διάρκεια των πρώτων ωρών του ύπνου.

Μένει να πούμε με τρόπο μεγαλειώδη και χωρίς πολύ στόμφο, ότι καθώς ο ύπνος γίνεται βαθύτερος, το ανεπιθύμητο ανακάτεμα υπολειμματικών εντυπώσεων και το συνηθισμένο ρεύμα διάχυτων σκέψεων, ευτυχώς διαλύεται αργά - αργά.

Στο στάδιο αυτό του ονείρου υπεισέρχεται προοδευτικά η Δεύτερη Φώτιση, εκείνη που είναι γνωστή στην Ασία με το υπέροχο όνομα “Φως της αύξησης”.

Αναμφισβήτητα, ο Γνωστικός Ασκητής, μέσω της εξαίσιας πειθαρχίας του Ταντρικού Ονείρου, κατορθώνει να περνάει πολύ πιο πέρα από αυτή την φάση έως ότου να συλλάβει ολότελα τα δύο υπόλοιπα φώτα.

Η σαφής άμεση βίωση του ωμού ρεαλισμού της πρακτικής καθημερινής ζωής στους ανώτερους κόσμους κοσμικής Συνείδησης, σημαίνει ότι έχει επιτευχθεί το τρίτο Φως, αυτό της “άμεσης πραγμάτωσης”.

Το Τέταρτο Φως είναι αυτό της “βαθειάς εσωτερικής Φώτισης” και επέρχεται σε μας ως δια μαγείας σε πλήρη μυστικιστική εμπειρία.

“Εδώ στον τέταρτο βαθμό κενού, κατοικεί ο Υιός της Μητέρας καθάριο Φως”, δηλώνει μια θιβετανική Πραγματεία.

Μιλώντας ειλικρινά και δίχως περιστροφές, δηλώνω τα εξής: Η πειθαρχία του Ταντρικού Ονείρου είναι πράγματι μια εσωτεριστική προπαρασκευή για τον τελικό εκείνον ύπνο, που ονομάζουμε θάνατο.

Έχοντας πεθάνει πολλές φορές κατά την νύκτα, ο Γνωστικός Αναχωρητής που έχει συλλάβει συνειδητά τις τέσσερεις Μακαριότητες που παρουσιάζονται στην Ονειρική εμπειρία, την στιγμή της αποσάρκωσης περνάει στην “μετα-Θάνατον” κατάσταση με την ίδια ευχέρεια που εισδύει Θεληματικά στον κόσμο του Ονείρου.

Θα ξεκινήσουμε το τελευταίο κεφάλαιο του παρόντος βιβλίου, με την ακόλουθη φράση: Ο πρώτος εκπαιδευτής κάθε Μεγάλου Μυημένου, μετατρέπεται εκ των πραγμάτων και δικαιωματικά, στη θεμελιώδη αιτία όλων των πνευματοποιημένων μερών της πραγματικής κοινής παρουσίας τους.

Κάθε ευγνώμονας Γκουρού, γονατίζει ταπεινά εμπρός στον Πρώτο Δημιουργό, του γνήσιου Είναι του.

Όταν μετά από πολλές συνειδητές εργασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες αποκαλύπτεται, εμπρός στα γεμάτα δάκρυα μάτια μας, η απόλυτη τελειότητα που επιτεύχθηκε στη λειτουργία όλων των πνευματοποιημένων αυτόνομων μερών, της κοινής μας παρουσίας, η ώθηση του Είναι για ευγνωμοσύνη προς τον πρώτο εκπαιδευτή, αναβλύζει μέσα μας.

Αναμφισβήτητα, η απόλυτη τελειότητα όλων και καθενός από τα αυτόνομα μέρη του Είναι, είναι δυνατή μόνον όταν πεθαίνουμε ριζικά μέσα μας, εδώ και τώρα.

Υπάρχουν διάφορα στάδια της εσώτερης αυτοπραγμάτωσης. Μερικοί μυημένοι έχουν πετύχει την τελειοποίηση ορισμένων αυτόνομων μερών του Είναι, όμως, έχουν ακόμη να εργαστούν πολύ μέχρι να κατορθώσουν την απόλυτη τελειότητα όλων των μερών.

Με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατή η ιχνογράφηση του Είναι. Μοιάζει με έναν στρατό από αθώα παιδιά... Κάθε ένα από αυτά, ασκεί καθορισμένες λειτουργίες. Η επίτευξη της ολοκληρωτικής συγχώνευσης είναι ο μεγαλύτερος πόθος κάθε Μυημένου.

Όταν επιτυγχάνεται η εσώτερη αυτοπραγμάτωση του υψηλότερου μέρους του Είναι, λαμβάνεται για τον λόγο αυτό ο Βαθμός Ismech.

Ο Κύριος μας Κετσαλκόατλ, ο μεξικάνος Χριστός, αναμφισβήτητα ανέπτυξε επίσης το υψηλότερο μέρος του δικού του Είναι.

Ταιριάζει επί τη ευκαιρία να θυμηθούμε εδώ ότι ο Σόλοτλ, ο Λούσιφερ Νάουα, είναι επίσης άλλο ένα από τα αυτόνομα μέρη του Είναι μας.

Οι Στοιχειακοί θεοί της Φύσης, όπως ο Ουεουετέοτλ, Τλάλοκ, Εχέκατλ, Τσαλκιουτλίκουε -η Γενεύη του Τλάλοκ-, η Χοτσικέτσαλ, η θεά των λουλουδιών, κτλ., βοηθούν τον μυημένο στις διενέργειες της Στοιχειώδους μαγείας υπό τον όρον μιας ορθής διαγωγής.

Όμως, ουδέποτε πρέπει να λησμονούμε τον Στοιχειώδη Μεσολαβητή, τον Στοιχειώδη μάγο μέσα μας, που μπορεί να επικαλείται τους Στοιχειακούς θεούς της Φύσης και να πραγματοποιεί θαύματα... Αναμφισβήτητα, είναι άλλο ένα από τα αυτόνομα μέρη του ιδιαίτερου Είναι μας.

Τρεις θεές, που στην πραγματικότητα είναι όψεις μόνον μιας και μόνης θεότητας, αναπαριστούν την θεϊκή μας Μητέρα (παράγωγο ή εκπόρευση του ιδιαίτερου Είναι μας) Τονάντσιν, Κοατλίκουε, Τλαζολτέοτλ...

Πολλά είναι τα αυτόνομα μέρη του Είναι μας, μένει κανείς κατάπληκτος θυμούμενος το Λιοντάρι του Νόμου, τα δύο Τζίνι που σημειώνουν τα καλά και τα κακά μας έργα, την Αστυνομία του Κάρμα -μέρος επίσης του Είναι μας-, τον Φιλεύσπλαχνο, τον συμπονετικό Πατέρα-Μητέρα μας ενωμένους, τον Φύλακα Άγγελο, κτλ, κτλ, κτλ.

Οι Πύρινες Εξουσίες του Φύλακα Αγγέλου αποδεικνύονται εξαίσιες, θαυμαστές, φοβερά θεϊκές...

Από πηγές τέλεια Γνωστικές, μυστικά διατηρημένες στα Μυητικά Μοναστήρια, τα οποία διαφέρουν τα μέγιστα από εκείνα του κοινού ψευδοχριστιανισμού και ψευδοαποκρυφισμού και συνηθισμένων στην χρήση του χυδαίου, έμαθα πραγματικά αυτό που είναι ο Φύλακας Άγγελος.

Έχοντας φθάσει στο μυστηριώδες πεδίο της Ιστορίας της ζωής των Χίνας, ανακαλύψαμε όχι μόνον τον Ναό του Τσαπουλτεπέκ στο Μεξικό και τους ανθρώπους της τέταρτης καθέτου, αλλά επίσης -κι αυτό είναι εκπληκτικό-, τις εξουσίες του Φύλακα Αγγέλου σε σχέση με όλα αυτά.

Διότι είναι καλό να μην λησμονήσουμε ποτέ ότι ο Πατήρ Πράδο και ο Μπερνάλ Ντιάζ ντε Καστίγιο, και οι δυο τους, διασκέδαζαν βλέποντας του Ιερείς του Ανάουακ σε κατάσταση Χίνας.

Υπέροχα αιωρούνταν οι αναχωρητές καθώς οι ίδιοι μεταφέρονταν από τους ανέμους από την Τσολούλα μέχρι τον Μεγάλο Ναό, αυτό συνέβαινε καθημερινά καθώς ο Ήλιος έγερνε για να κρυφθεί.

Ουδέποτε είδαν στους νυχτερινούς περιπάτους τους ορίζοντες πιο σεπτούς οι μαθητές της Σάιδας στο Δέλτα του Νείλου, ούτε αυτοί που στις μεσέτας της Περσίας ακολουθούσαν τον Ζαρατούστρα, ούτε οι παρατηρητές του Πύργου του Μπελ στην Βαβυλώνα, από αυτούς που πάντοτε συναντούν όποιοι υποβάλλονται σοβαρά στην Πειθαρχεία του Ταντρικού Ονείρου.

Έξω από το φυσικό σώμα ο συνειδητός Γνωστικός αναχωρητής, μπορεί εάν θέλει, να επικαλείται ένα ορισμένο αυτόνομο μέρος του ιδιαίτερου Είναι του, που ορίζεται στον εσωτερικό εσωτερισμό με το όνομα “Φύλακας Άγγελος”. Αναμφισβήτητα ο άφατος θα έρθει στο κάλεσμα του...

Μία διάφανη γαλήνη, μία ηρεμία δίχως όρια, μία εκστατική ευτυχία όπως αυτή που άμεσα βιώνει η Ψυχή όταν σπάει τα σφιχτά δεσμά με την ύλη και τον κόσμο, είναι όλα αυτά που αισθανόμαστε σε εκείνες τις υπέροχες στιγμές...

Τα υπόλοιπα μπορείς πια να τα συμπεράνεις αγαπητέ αναγνώστη, μαγικές υπηρεσίες στο Λοενγκρίν (Lohegrin) πάντοτε μπορούν να ληφθούν...

Εάν σε τέτοιες στιγμές έκστασης, ζητήσουμε από τον Φύλακα Άγγελο, την χάρη να βγάζει το κοιμισμένο σώμα μέσα από το κρεβάτι όπου το αφήσαμε να ξεκουραστεί και να το φέρει εμπρός στην παρουσία μας, θα πραγματοποιεί το μαγικό φαινόμενο με πλήρη επιτυχία.

Προαισθάνεται κανείς ότι έρχεται το φυσικό σώμα περπατώντας, φερμένο από τον Φύλακα Άγγελο, καθώς νοιώθει στους ψυχικούς ώμους του, μια παράξενη πίεση...

Αν πάρουμε μια δεκτική στάση, ανοικτή, λεπτή, το φυσικό σώμα θα διεισδύει στο εσωτερικό μας.

Ο συνειδητός Γνωστικός ταντριστής, αντί να επιστρέψει στο φυσικό του σώμα, περιμένει να έρθει αυτό σε αυτόν, για να ταξιδεύει με αυτό το ίδιο στη Γη της Επαγγελίας, στην τέταρτη συντεταγμένη.

Αργότερα, με την βοήθεια του Φύλακα Αγγέλου, επιστρέφει ο Γνωστικός ασκητής στο σπίτι του και στο κρεβάτι του δίχως τον παραμικρό κίνδυνο.

Οι Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι της Απόκρυφης Αδελφότητας ταξιδεύουν με το φυσικό τους σώμα μέσα στην τέταρτη κάθετο, μπορώντας να την εγκαταλείπουν στο τόπο που επιθυμούν.

Αυτό σημαίνει ότι οι Αναστημένοι Δάσκαλοι της Ανώτερης Τάξης, μπορούν να έχουν την πολυτέλεια -σίγουρα καθόλου αξιοκαταφρόνητη-, να απαρνούνται όλα τα μοντέρνα συστήματα μεταφοράς, καράβια, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, κτλ., κτλ., κτλ.

Η υψηλή μυητική αξία, που έχουν μέσα τους οι συμβολικές και κριτικο-αναλογικές διαδικασίες που στους αρχαίους καιρούς υπήρξαν η ζωντανή ουσία της Αλεξανδρινής εκείνης σχολής των Φιλαλήθων, δηλαδή των “φίλων της Αλήθειας”, συνθετικής Ακαδημίας του τετάρτου αιώνα, ιδρυμένης από τον Αμμώνιο Σακά, τον μεγάλο αυτοδίδακτο εκλεκτικό, και από τον Πλωτίνο, τον συνεχιστή του Πλάτωνα μέσα από τους αιώνες, με αρχές από την διδασκαλία της Αιγύπτου, Μεξικού, Περού, Κίνας, Θιβέτ, Περσίας, Ινδίας, κτλ., κτλ., κτλ επέτρεψε σε πολλούς μυημένους να προσανατολιστούν προς το μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού.

Πολύ ξεχωριστή αναφορά αξίζει η “Ανδρογυνία” του Αμμώνιου Σακά, εξαιρετικό Χρυσό βιβλίο.

Αναμφίβολα, το λάθος πολλών σύγχρονων ψευδοεσωτεριστών και ψευδοαποκρυφιστών, έχει την ρίζα του στην αυτοαγάπη, αγαπούν τον εαυτόν τους, επιθυμούν την εξέλιξη της αθλιότητας που κουβαλούν μέσα τους... Επιθυμούν να συνεχίζουν, ποθούν την τελειοποίηση εκείνου που με κανένα τρόπο δεν αξίζει τελειοποίηση, ούτε συνέχεια.

Οι άνθρωποι αυτοί υποκειμενικού ψυχισμού πιστεύουν τον εαυτόν τους πλούσιο, ισχυρό και φωτισμένο, και ακόμη επιζητούν επιδεικτικά μια μεγαλόπρεπη θέση στο “Πιο Πέρα”, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τίποτε για τον εαυτόν τους, αγνοούν δυστυχώς την ίδια την αδυναμία τους, την μηδαμινότητα, την αναισχυντία, την δυστυχία, την ψυχολογική αθλιότητα και γύμνια.

Οι Γνωστικοί δεν επιθυμούμε να γίνουμε μήτε καλύτεροι μήτε χειρότεροι, θέλουμε μόνο να πεθάνουμε μέσα μας εδώ και τώρα.

Όταν εγκαθιστούμε το “Δόγμα της Εξέλιξης” σαν θεμέλιο των καλύτερων επιδιώξεων μας, ξεκινάμε από μία λάθος βάση.

Τους μετανοημένους του βραχώδους μονοπατιού, που οδηγεί στην τελική απελευθέρωση, ουδέποτε μας ενδιαφέρει η εξέλιξη. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε παρά κάποιοι δειλοί και άθλιοι... σε τίποτε δεν θα χρησίμευε η εξέλιξη του εαυτού μας. Προτιμούμε τον ύψιστο θάνατο. Μόνο με τον θάνατο επέρχεται το καινούργιο.

Γιατί θα έπρεπε να παλεύουμε για την εξέλιξη και την πρόοδο της ίδιας μας της δυστυχίας; Καλύτερος είναι ο θάνατος...

Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, το φυτό δεν γεννιέται. Όταν ο θάνατος είναι απόλυτος, αυτό που πρόκειται να γεννηθεί είναι επίσης απόλυτο.

Η ολοκληρωτική εκμηδένιση του εαυτού μας, η ριζική διάλυση ότι πιο αγαπητού φέρουμε μέσα μας, η τελική αποσύνθεση των καλύτερων μας επιθυμιών, σκέψεων, παθών, εχθροπαθειών, πόνων, συγκινήσεων, ευγενικών πόθων, μισών, αγαπών, ζηλιών, ντροπών, ενθαρρύνσεων, στοργών, προσκολλήσεων, τρυφεροτήτων, λαγνείας, κτλ., κτλ, κτλ, είναι επείγουσα, αναντικατάστατη, αμετάθετη, ώστε να ξεπηδήσει η φλόγα του Είναι, εκείνο που δεν ανήκει στο χρόνο, εκείνο που πάντα είναι καινούργιο.

Η ιδέα που έχει ο καθένας μας για το Είναι, ουδέποτε είναι το Είναι. Η διανοητική αντίληψη που επεξεργαστήκαμε σχετικά με το Είναι, δεν είναι το Είναι. Η γνώμη πάνω στο Είναι, δεν είναι το Είναι. Το Είναι είναι το Είναι και ο λόγος ύπαρξης του Είναι, είναι το ίδιο το Είναι.

Ο φόβος για τον απόλυτο θάνατο είναι πρόσκομμα, εμπόδιο, δυσχέρεια, για το κατόρθωμα της ριζικής αλλαγής.

Ο καθένας μας φέρει στο εσωτερικό του μια εσφαλμένη δημιουργία. Είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε το ψεύτικο για να ξεπηδήσει πράγματι μια νέα δημιουργία.

Ουδέποτε θα επιδιώκαμε την εξέλιξη του ψεύτικου προτιμούμε την απόλυτη εκμηδένιση.

Μέσα από τη μαύρη και φρικιαστική αβυσσαλέα τάφρο του μνήματος, αναβλύζουν τα ποικίλα πύρινα μέρη του Είναι. Ο Φύλακας Άγγελος είναι ένα από τα τόσα αυτόνομα μέρη του.

Εκείνοι που γνωρίζουν πραγματικά τα Μυστήρια του Ναού, θαυμαστή αντανάκλαση των Ελευσίνιων, Βακχικών και Πυθαγορείων Μυστηρίων, ουδέποτε θα επιθυμούσαν να συνεχίζουν με την εσωτερική τους αθλιότητα.

Πρέπει να επιστρέψουμε στο πρωταρχικό σημείο αναχώρησης. Πρέπει να γυρίσουμε στα πρωτόγονα σκοτάδια του Μη-Είναι και του Χάους, για να γεννηθεί το φως και να αναδυθεί στο εσωτερικό μας μια νέα δημιουργία.

Αντί να φοβόμαστε την ολοκληρωτική εκμηδένιση, είναι καλύτερο να μάθουμε να αγαπάμε και να πέφτουμε στην αγκαλιά της Ευλογημένης μας θεάς Μητέρας-Θανάτου.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Η Μυστική Δοξασία του Αναουάκ»)