Αν καταπιανόμαστε µε τις προβολές του Ειδώλου και ταξίδια υπεραισθητά έξω από το φυσικό σώµα, έχουµε πολλά να πούµε.

Τις στιγµές που γράφω αυτές τις σελίδες έρχονται στη θύμησή µου θαυµαστά, καταπληκτικά περιστατικά.

Ανασκοπώντας παλιά χρονικά της δικής µου µακρινής ύπαρξης, µε την εµµονή ενός κληρικού στο κελί του, αναδύεται ο Eliphas Levi.

Μία κάποια νύχτα, έξω από την πυκνή µορφή. πήγα παντού επικαλώντας την ψυχή εκείνου του πεθαμένου που στη ζωή ονομαζόταν: Αββάς Alfonso Luis Constans (Eliphas Levi).

Προφανώς τον βρήκα καθισμένο µπροστά από ένα παλιό γρα­φείο, στο σεβαστό σαλόνι ενός αρχαίου ανακτόρου.

Με πολλή ευγένεια σηκώθηκε από την πολυθρόνα του για να δεχθεί µε σεβασµό τους δικούς µου χαιρετισμούς.

«Έρχοµαι να σας ζητήσω µία µεγάλη χάρη - είπα - θέλω να µου δώσετε ένα κλειδί, για να βγαίνω στιγμιαία µε αστρικό σώµα κάθε φορά που το χρειάζομαι».

«Με µεγάλη χαρά - απάντησε ο Αββάς - αλλά πρώτα θέλω να µου φέρετε εσείς οπωσδήποτε αύριο το ακόλουθο µάθηµα: Τι είναι το πιο τερατώδες που υπάρχει πάνω στη γη;»

«Δώστε µου το κλειδί εδώ και τώρα παρακαλώ...» « Όχι! φέρτε µου το µάθηµα και µε πολλή χαρά θα σας δώσω το κλειδί».

Το πρόβληµα που ο Αββάς µου είχε θέσει αποτέλεσε µία αληθινή σπαζοκεφαλιά, γιατί είναι τόσα πολλά τα τερατώδη πράγµατα που υπάρχουν στον κόσµο, που στα αλήθεια δεν έβρισκα λύση.

Περπάτησα σε όλους τους δρόµους της πόλης παρατηρώντας, προσπαθώντας να ανακαλύψω το πιο τερατώδες και όταν πίστευα ότι το είχα βρει, τότε αναδυόταν κάτι χειρότερο. Ξαφνικά µία ακτίνα φωτός έλαµψε µέσα στην κατανόησή µου.

Α! είπα, τώρα καταλαβαίνω. Το πιο τερατώδες πρέπει να είναι σε συμφωνία µε τον νόµο της αναλογίας των αντιθέτων, το αντίπολο του πιο µεγαλειώδους...

Εντάξει! Αλλά ποιο είναι το πιο µεγαλειώδες που υπάρχει πάνω στην οδυνηρή όψη αυτού του θλιβερού κόσµου;

Ήρθε τότε στο δικό µου διαφώτιστο το βουνό των νεκροκεφα­λών, ο Γολγοθάς της πίκρας και ο µεγάλος Καβίρ Ιησούς αγωνιών­τας σε έναν σταυρό από αγάπη για όλη την πονεμένη ανθρωπότη­τα...

Τότε αναφώνησα: Η αγάπη είναι το πιο µεγαλειώδες που υπάρ­χει πάνω στη γη! Εύρηκα! Εύρηκα! Εύρηκα! Τώρα έχω ανακαλύψει το µυστικό: Το Μίσος είναι η αντίθεση του πιο µεγαλειώδους.

Ήταν φανερή η λύση του πολύπλοκου προβλήματος. Τώρα εί­ναι αναμφισβήτητο ότι θα έπρεπε να έλθω πάλι σε επαφή µε τον Eliphas Levi.

Να προβάλλω πάλι το Είδωλο ήταν για µένα πράγµα ρουτίνας, γιατί είναι φανερό ότι γεννήθηκα µε αυτήν την πολύτιµη ικανότη­τα.

Αν αναζητούσα ένα ιδιαίτερο κλειδί, δεν το έκανα τόσο για το δικό µου ασήµαντο πρόσωπο που δεν αξίζει τίποτα, αλλά για πολλά άλλα άτοµα που επιθυµούσαν το συνειδητό και θετικό ξεδί­πλωµα.

Ταξιδεύοντας µε το Είδωλο ή µαγικό σωσία πολύ µακριά από το φυσικό σώµα, πέρασα από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες γυρεύ­οντας τον Αββά αλλά αυτός δεν εμφανιζόταν πουθενά.

 Ξαφνικά µε ασυνήθιστο τρόπο ένιωσα ένα τηλεπαθητικό κάλε­σµα και εισήλθα µέσα σε µία πολυτελή Κατοικία, εκεί ήταν ο Αββάς αλλά....

Ω! 'Έκπληξη! Θαύµα! Τι είναι αυτό; Ο Eliphas µεταµοφωµένος σε παιδί µέσα στην κούνια του. Μία περίπτωση πραγματικά παρά­ξενη, δεν είναι έτσι;

Με βαθύ σεβασµό πολύ σιγά πλησίασα το µωρό λέγοντας: «Δά­σκαλε φέρνω το µάθηµα, το πιο τερατώδες που υπάρχει πάνω στη γη είναι το µίσος. Τώρα θέλω να εκπληρώσετε αυτό που µου έχετε υποσχεθεί. Δώστε µου το κλειδί...».

Αλλά προς έκπληξή µου, εκείνο το παιδάκι σιωπούσε, ενώ εγώ απελπιζόμουν, χωρίς να καταλαβαίνω ότι η σιωπή είναι η ευγλωτ­τία της σοφίας.

Πότε - πότε το έπαιρνα στα χέρια µου απελπισμένος, ικετεύον­τάς το, αλλά όλα µάταια. Εκείνο το µωράκι έµοιαζε στη σφίγγα της σιωπής.

Πόσο χρόνο κράτησε αυτό; Δεν το ξέρω! Στην αιωνιότητα δεν υπάρχει ο χρόνος και το παρελθόν και το µέλλον αδελφώνονται σε ένα αιώνιο τώρα.

Τελικά, νιώθοντας απογοητευμένος, άφησα το παιδάκι στην κού­νια του και βγήκα πολύ λυπημένος από εκείνη την αρχαιότατη αρ­χοντική κατοικία.

Πέρασαν οι µέρες, οι µήνες και τα χρόνια και εγώ ακόµα ένιωθα απογοητευμένος. Αισθανόµουνα σαν ο Αββάς να µην είχε κρατή­σει το λόγο που µου είχε δώσει µε τέτοια επισημότητα, αλλά κά­ποια µέρα ήλθε σε µένα το φως.

Θυµήθηκα τότε εκείνη τη φράση του Καβίρ Ιησού: «Άφετε τα παιδιά ερχεσθαι προς εµέ, των γάρ τοιούτων εστί ή βασιλεία των ουρανών» .

Α! Τώρα καταλαβαίνω είπα στον εαυτό µου. Είναι επείγον, είναι απαραίτητο, να ανακτήσουµε τη νηπιότητα στο νου και στην καρδιά. «Αν δε γίνετε σαν τα παιδιά δε θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών» .

Αυτή η επάνοδος, αυτή η επιστροφή στο σηµείο του πρωταρχι­κού ξεκινήματος, δεν είναι δυνατή χωρίς πριν να έχουµε πεθάνει στον εαυτό µας, η ουσία, η συνείδηση, είναι δυστυχώς µποτιλιαρι­σµένη µέσα σε όλα αυτά τα ψυχολογικά ακόλουθα που στο σκο­τεινό τους σύνολο αποτελούν το Εγώ.

Μόνο εκμηδενίζοντας τέτοια αριστερά και σκιώδη ακόλουθα µπορεί να ξυπνήσει η ουσία στην κατάσταση της αρχέγονης αθωότητας.

Όταν όλα τα υποσυνείδητα στοιχεία έχουν ελαττωθεί σε κοσµι­κή σκόνη, η ουσία ελευθερώνεται. Τότε ανακτούµε τη χαµένη νηπιότητα.

Ο Νοβάλης λέει: «Η συνείδηση είναι η ίδια η ουσία του ανθρώ­που σε πλήρη μετασχηµατισµό, το ουράνιο αρχέγονο Είναι».

Προκύπτει αυτονόητο και ολοφάνερο ότι, όταν η συνείδηση ξυ­πνάει, το πρόβληµα του θεληµατικού ξεδιπλώµατος δεν υπάρχει πια.

Μετά αφού είχα κατανοήσει σε βάθος όλες αυτές τις διαδικασί­ες του ανθρώπινου Ψυχισµού, ο Αββάς στους ανώτερους κόσµους µου έδωσε το δεύτερο µέρος του βασιλικού κλειδιού.

Ειλικρινά αυτό ήταν µία σειρά από µαντρικούς ήχους, µε τους οποίους µπορεί κανείς µε συνειδητό και θετικό τρόπο να πραγµα­τοποιήσει την προβολή του Ειδώλου.

Για το καλό των δικών µας Γνωστικών σπουδαστών συµφέρει να εγκαταστήσουμε σε διδακτική µορφή µία νοητική σειρά αυτών των µαγικών ήχων.

α) Ένα λεπτό και µακρύ σφύριγµα όµοιο µε ενός πτηνού.

β) Τονισµός του φωνήεντος «Ε» (εεεεε) µακραίνοντας τον ήχο µε τη νότα «ΡΕ» της µουσικής κλίµακας .

γ) Τραγούδισµα του «Ρ» κάνοντας το να αντηχεί µε το µουσικό «ΣΙ » µιµούµενοι τη φωνή του παιδιού σε οξεία µορφή, κάτι παρόμοιο του οξύ ήχου ενός χειρόµυλου ή µοτέρ πολύ λεπτού και ελαφρύ (ρρρρρρρ).

 δ) Να αντηχεί το «Σ» σε πολύ λεπτή µορφή σαν ένα γλυκό σφύ­ριγµα που αργοσβήνει (σσσσσσσσσ).

Επεξήγηση: Το σηµείο «α» είναι ένα πραγματικό και αποτελεσματικό σφύριγµα. Το σηµείο «δ» είναι µόνο όµοιο µε ένα σφύρι­γµα...

ASANA. - Να ξαπλώνει ο Γνωστικός σπουδαστής στη στάση πεθαμένου ανθρώπου: Ανάσκελα (το πρόσωπο προς τα πάνω).

Με ενωµένα τα πόδια στις φτέρνες ανοίγονται οι άκρες προς τα έξω σε µορφή βεντάλιας.

Τα χέρια κατά µήκος του σώµατος: όλο το φυσικό όχηµα εντε­λώς χαλαρωμένο.

Μισοκοιμισμένος ο δόκιµος σε βαθύ διαλογισµό θα τραγουδήσει πολλές φορές τους µαγικούς ήχους.

ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ. - Αυτά τα µάντραµ βρίσκονται εσωτερικά συ­σχετισµένα µε το στοιχειώδες µέρος των πτηνών και είναι προφα­νές ότι αυτά τα τελευταία θα συμπαρασταθούν στο δόκιµο και θα τον βοηθήσουν αποτελεσματικά στη δουλειά του ξετυλίγματος.

Κάθε πτηνό είναι το φυσικό σώµα ενός στοιχειώδους και αυτά πάντα βοηθούν το νεόφυτο µε την προϋπόθεση µιας άψογης συμπεριφοράς.

Εάν ο φιλόπονος επιθυµεί τη συμπαράσταση του στοιχειώδους µέρους των πτηνών, πρέπει να µάθει να τα αγαπάει. Όποιοι διαπράττουν το έγκληµα να κλείνουν αυτά τα πλάσµατα του ουρανού σε απαίσια κλουβιά. ποτέ δε θα δεχθούν τέτοια βοήθεια.

Θρέψτε αυτά τα πτηνά του ουρανού, µετατραπείτε σε ελευθε­ρωτές αυτών των πλασµάτων, ανοίξτε τις πόρτες των φυλακών τους και θα έχετε τη συμπαράσταση τους.

Όταν εγώ πειραματίσθηκα για πρώτη φορά µε το βασιλικό κλειδί,µετά τον τονισµό των µάντραµ, ένιωσα ατµώδης και ανά­λαφρος σαν κάτι να είχε µπει µέσα στο Είδωλο.

Είναι φανερό ότι δεν περίµενα να µε σηκώσουν από το κρεβάτι, εγώ ο ίδιος εγκατέλειψα την κλίνη θεληματικά και περπατώντας σιγανά, βγήκα από το σπίτι, τα αθώα στοιχειώδη των φιλικών πτη­νών, µένοντας µέσα στο αστρικό µου σώµα, µε βοήθησαν στο ξε­δίπλωµα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:  Έχουµε εκθέσει λοιπόν, στο παρόν κεφάλαιο τις δύο βασικές όψεις του βασιλικού κλειδιού.

Η πλήρης και απόλυτη ανάπτυξη αυτών των δύο πλευρών του µεγάλου κλειδιού, θα µας επιτρέψει να ξεδιπλωνόμαστε θεληματικά µε θετική και συνειδητή µορφή.

Αυτοί που στ’ αλήθεια επιθυµούν να µετατρέπονται σε πειραματιστές των µεγάλων πραγματικοτήτων των ανώτερων κόσµων, πρέπει να αναπτύξουν µέσα στον εαυτό τους τις δύο όψεις του µεγάλου κλειδιού.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από «Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης»)