Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στη διαδικασία του ανθρώπινου Εγώ προκειμένου να γεννηθεί το Είναι. Ας μην κάνουμε το λάθος να διαιρέσουμε τους εαυτούς μας σε ένα Ανώτερο Εγώ και ένα Κατώτερο Εγώ. Αυτό το οποίο οι πνευματικοί μαθητές αποκαλούν ανώτερο Εγώ, δεν είναι το Είναι, αλλά αντιθέτως μία εκλεπτυσμένη μορφή του ανθρώπινου Εγώ, μία ανεπαίσθητη μορφή αυτοάμυνας που χρησιμοποιεί το ανθρώπινο Εγώ για να συνεχίσει και να παραμείνει ζωντανό. Είναι μία εξευγενισμένη ιδέα του Σατανά, μία επιδέξια διαφυγή που χρησιμοποιεί το ανθρώπινο Εγώ. Πρέπει να πεθάνουμε προκειμένου να ζήσουμε. Πρέπει να τα χάσουμε όλα προκειμένου να τα κερδίσουμε όλα. Πρέπει να πεθάνουμε με το θάνατο επάνω στο σταυρό προκειμένου να μπορέσουμε να ζήσουμε. Το Είναι, γεμάτο δόξα και δύναμη, είναι γεννημένο επάνω στο πτώμα του ανθρώπινου Εγώ. Δυστυχώς, το ανθρώπινο Εγώ θέλει να επιδεικνύεται παντού, θέλει ο καθένας να το χειροκροτεί και να το θαυμάζει· αφήνει τα μαλλιά του και τα γένια του να μεγαλώσουν, φοράει παράξενα ρούχα για να εμφανιστεί δημόσια έτσι ώστε οι ανυποψίαστοι να τον αποκαλέσουν Δάσκαλο, μεγάλο αδελφό, κ.λπ.

Κι έπειτα, σαν μία πόρνη το ανθρώπινο Εγώ ξεντύνεται δημοσίως προκειμένου να επιδείξει τις δυνάμεις του, τις ποιότητές του, και την καταγωγή του.

Ναι, τα ανθρώπινα Εγώ «στα δείπνα αγαπούν την πρώτη θέση, και στις συναγωγές τις πρωτοκαθεδρίες, στις αγορές τούς χαιρετισμούς, και να αποκαλούνται από τους ανθρώπους: Ραββί, Ραββί.» - Κατά Ματθαίο 23:6,7

Το ανθρώπινο Εγώ δεν έχει καμία ταπεινότητα, περηφανεύεται για τα πάντα, κορδώνεται για τα πάντα, επιδεικνύει τα πάντα χωρίς την παραμικρή μετριοφροσύνη ωστόσο. Το ανθρώπινο Εγώ είναι σαν έναν ηθοποιό ο οποίος εργάζεται προκειμένου να τον χειροκροτήσουν και να τον θαυμάζουν οι άλλοι.

"Ματαιότις ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότις". – Εκκλησιαστής 1:2

Το ανθρώπινο Εγώ είναι γεμάτο από ζήλια. Το ανθρώπινο Εγώ μεταμφιέζεται με τον μανδύα του Αρίστιππου. Η παράδοση μας λέει ότι ο Αρίστιππος, ένας μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, θέλοντας να δείξει την σοφία του και την ταπεινότητά του, ντύθηκε με έναν παλιό μανδύα, γεμάτο μπαλώματα και τρύπες. Έτσι, κρατώντας τη ράβδο της Φιλοσοφίας και γεμάτος με μεγάλη ταπεινότητα, ο Αρίστιππος περπατούσε δια μέσω των δρόμων της Αθήνας, και με αυτόν τον τρόπο, ο Αρίστιππος έφτασε στο σπίτι του Σωκράτη. Όταν ο Σωκράτης τον είδε να φτάνει, αναφώνησε: "Ω! Αρίστιππε, η ματαιοδοξία σου φαίνεται μέσα από τις τρύπες του μανδύα σου".

Το ανθρώπινο Εγώ γνωρίζει πώς να κρύβει τον θυμό του σε ψυχρούς αποδέκτες.

Φωτιά θυμού μέσα σε ψυχρούς αποδέκτες γεμάτους με ομορφιά και ανείπωτα αρώματα. Τις ζήλιες τις ονομάζει σύνεση, τον θυμό τον ονομάζει σύγχυση και νευρικότητα, κ.λ.π. πράγματι, το έγκλημα βρίσκεται κρυμμένο στα θυμιάματα των προσευχών. Ο Αυθεντικός Δάσκαλος ποτέ δεν περηφανεύεται ότι είναι Δάσκαλος.

Ο αληθινός Δάσκαλος δεν είναι γνωστός. Ντύνεται σαν ένας συνηθισμένος πολίτης και πηγαίνει παντού ανώνυμος και άγνωστος.

Συνεπώς, προκειμένου το Είναι να γεννηθεί μέσα μας, το «εγώ» θα πρέπει να πεθάνει ολοκληρωτικά. Το Είναι, είναι αυτό που είναι, αυτό που πάντα ήταν και αυτό που πάντα θα είναι. Το Είναι, είναι η ζωή που πάλλεται μέσα σε κάθε άτομο, το Πλείστον Υψηλό μέσα μας. Το Είναι είναι απρόσωπο· είναι ο Εσώτερος, το Πλείστον Υψηλό μέσα. Το Είναι, είναι πέρα από την επιθυμία, πέρα από τον νου, πέρα από τη θέληση, ακόμα και πέρα από τη συνείδηση. Το Είναι, είναι πέρα από την ευφυΐα. Ο λόγος για τον οποίο το Είναι είναι, είναι για να είναι το Ίδιο το Είναι· το Είναι είναι ζωή. Εγώ Είμαι το Είν

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΓΩ

Το ανθρώπινο «εγώ» είναι μία τερατώδης λάρβα η οποία δημιουργήθηκε όταν εξήλθαμε από την Εδέμ. Πρώτα, το «εγώ» έγινε ο χυδαίος άνθρωπος της γης· έπειτα το «εγώ» εξελίχθηκε και εκδηλώθηκε ως ένας μορφωμένος και διανοητικός άνθρωπος· και τότε, η τελευταία προσπάθεια που κάνει το «εγώ» προκειμένου να συντηρηθεί είναι να ανακηρύσσει τον εαυτό του Δάσκαλο και το απολαμβάνει όταν οι άνθρωποι τον αποκαλούν Δάσκαλο. Το «εγώ» απολαμβάνει να ξεντύνεται σαν την πόρνη για να δείξει την μορφή του, την ποιότητά του και τις θεϊκές δυνάμεις του στους άλλους. Τότε γίνεται ένας προφήτης και επιδεικνύει τις δυνάμεις του και τις αξίες του με σκοπό οι άλλοι να το δοξάσουνε.

Συνεπώς το «εγώ», ντυμένο με το μανδύα του Αρίστιππου, είναι ταπεινό όσο δεν αγγίζει κανείς την πληγή του· όμως, όταν κάποιος του το αγγίξει, αντιδρά, γεμάτο θυμό. Το «εγώ» απολαμβάνει να περηφανεύεται για τα βιβλία του και τις θαυμαστές πράξεις του· επιπλέον, εκείνη είναι την ανείπωτη περηφάνια του, επιπλέον μεταμφιέζεται σαν άγιος και μάρτυρας· και περηφανεύεται ότι είναι ένας Δάσκαλος ή ακόμα και Άγγελος.

Την νύχτα του παρελθόντος, το «εγώ» ήταν απλό αλλά δια μέσω των αιώνων, έγινε όλο και πιο περίπλοκο και δύσκολο. Ορισμένοι αποκαλούν αυτήν την πολύπλοκη διαδικασία, εξέλιξη και πρόοδο. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι εξέλιξη αλλά αντιθέτως η περιπλοκή και η ενδυνάμωση αυτής της τρομερής λάρβας λέγεται «εγώ». Το «εγώ» περνάει αναρίθμητες και λεπτοφυείς μεταμορφώσεις, μερικές φορές μοιάζει σαν δαίμονας, μερικές φορές σαν παιδί-Θεός.

Στην σύνθεσή, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το «εγώ» υφίσταται τρία διαδοχικά στάδια περιπλοκής: Το πρώτο είναι ο κοινός ή χυδαίος άνθρωπος της γης, το δεύτερο είναι ο εξελιγμένος ή μορφωμένος άνθρωπος που αναπτύσσει την διανόηση· και το τρίτο είναι οι επίλεκτοι ή εκλεκτοί που διαμένουν στο ύψιστο· αυτό το τρίτο στάδιο είναι το πιο επικίνδυνο. Όταν φτάσουμε σε αυτήν την τρίτη φάση, το «εγώ» γίνεται πολύ λεπτοφυές και επικίνδυνο, καθώς τότε μεταμορφώνεται σε ένα αγγελικό ή θεϊκό «εγώ», υιοθετεί τα χαρακτηριστικά ενός αγγέλου και θέλει όλοι να αναγνωρίζουν τις αρετές του. Το Αγγελικό Εγώ είναι πιο έξυπνα επικίνδυνο από το ανθρώπινο Εγώ. Όταν το «εγώ» εισέρχεται στον οίκο των νεκρών, αποσυντίθεται. Οι Θεοί οι οποίοι επιθυμούν να εισέλθουν στο Απόλυτο πρέπει να σκοτώσουν το «εγώ», πρέπει να εισέλθουν στον οίκο των νεκρών. «Ούτε να αποκληθείτε δάσκαλοι· γιατί ένας είναι ο Δάσκαλός σας, ο (Εσώτερος) Χριστός.»

- Κατά Ματθαίον 23:10

Ένας γνήσιος γκουρού δεν περιφέρεται περιαυτολογώντας. Ο αυθεντικός γκουρού είναι ο Εσώτερος Χριστός. Ένας αληθινός Δάσκαλος περιφέρεται ανώνυμος και άγνωστος παντού. Δεν επιδεικνύει τις πράξεις του ή τις δυνάμεις του και είναι γεμάτος μετριοφροσύνη. Ένας αληθινός Δάσκαλος είναι πάνω απ' όλα ένας έντιμος πολίτης. Ο αυθεντικός Δάσκαλος δεν είναι ποτέ διανοητικός. Η διανόηση είναι μία ζωώδης λειτουργία του ανθρώπινου Εγώ. Ο αυθεντικός Δάσκαλος είναι σαν παιδί, αγνός, άγιος, απλός και φυσικός.

Ο αληθινός Δάσκαλος είναι ο Εσώτερος Χριστός «ο οποίος είναι το Φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.»

- Κατά Ιωάννη 1:9

Μετά τον θάνατο, η ψυχή γδύνεται από τα αστρικό και νοητικό της σώμα δια μέσω διαδοχικών περιόδων εσωτερικής εξέλιξης· έπειτα, η ψυχή βυθίζεται μέσα στην ανείπωτη χαρά του απείρου, όπου οι θαυμάσιες αρμονίες της φωτιάς αντηχούν. Δυστυχώς, στο κατώφλι του μυστηρίου, το «εγώ» (μέσα στο οποίο εναπομένουν οι ρίζες του κακού και της δυστυχίας) παραμένει, περιμένοντάς μας για την νέα μας επαναγέννηση.

Όταν το ανθρώπινο «εγώ» είναι στα έτοιμο να πεθάνει, το Είναι γεννιέται μέσα μας γεμάτο από δόξα και μεγαλείο.

Έτσι, σε κάθε μύηση, κάτι πεθαίνει μέσα μας, και κάτι γεννιέται μέσα μας.

Να πώς το «εγώ» πεθαίνει λίγο-λίγο. Να πώς το Είναι γεννιέται λίγο-λίγο. Για αυτό το λόγο αποκαλούμε την κάθε μύηση γέννηση. Η φύση δεν κάνει άλματα. Είναι αναγκαίο το ανθρώπινο Εγώ να πεθάνει προκειμένου το Είναι να γεννηθεί μέσα μας. Είναι επείγον το Είναι να λάβει το στέμμα του, το οποίο είναι το περίλαμπρο και φωτεινό «Εγώ Είμαι».

"Μείνε πιστός έως τον θάνατο και Εγώ θα σου δώσω το στέμμα της ζωής". – Αποκάλυψη 2:10

Μετά την λήψη του Στέμματος της Ζωής, το «εγώ» μεταμορφώνεται σε Θεότητα, έπειτα, εσωτερικά, αυτό το επικίνδυνο θεϊκό Εγώ εισέρχεται στον οίκο των νεκρών και σιγά-σιγά αποσυντίθεται οριστικά. "Ο οίκος των νεκρών" είναι μία εσωτερική σχολή όπου το «εγώ» σιγά-σιγά πεθαίνει.

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩΦΛΙΟΥ

Ο Φύλακας του Κατωφλιού είναι το ανθρώπινο «εγώ» το οποίο αργότερα μεταμορφώνεται σε ένα Θεϊκά Αγγελικό «εγώ». Μετά το θάνατο, το Είναι εγκαταλείποντας το αστρικό και νοητικό σώμα ακολουθεί την πορεία της εσωτερικής του εξέλιξης. Με αυτόν τον τρόπο, το Είναι βυθίζεται μέσα στο έναστρο άπειρο. Δυστυχώς, ο Φύλακας του Κατωφλιού παραμένει στο κατώφλι του μυστηρίου, αυτό είναι το «εγώ». Όταν το Είναι επιστρέφει για να εισέλθει σε μία νέα μήτρα, το «εγώ» τότε έρχεται για να χτίσει το σεληνιακό ή κατώτερο Αστρικό Σώμα μας.

Κατά την επαναγέννηση, το Είναι περιβάλλεται από ένα νέο νοητικό, ένα νέο αστρικό, νέο αιθερικό και νέο φυσικό σώμα. Αυτά τα τέσσερα σώματα σχηματίζουν μία νέα αθώα προσωπικότητα· δυστυχώς, το «εγώ» καταλαμβάνει σιγά-σιγά αυτήν την νέα προσωπικότητα έως ότου να την ελέγχει ολοκληρωτικά.

Το Είναι, είναι αγνό· το «εγώ» είναι μία φρικτή λάρβα. Το Είναι, είναι διάφανο σαν κρύσταλλο· όμως το «εγώ» είναι τερατώδες σαν τον Σατανά. Το Είναι δεν προσβάλλεται από τίποτα· το «εγώ» προσβάλλεται από τα πάντα. Το Είναι, είναι αδιάφορο μπροστά στην απόλαυση και τον πόνο, μπροστά στην εξύψωση και τις προσβολές, μπροστά στην νίκη και την ήττα. Το «εγώ» προσβάλλεται από τα πάντα, υποφέρει και κλαίει, απολαμβάνει και αναζητεί τις απολαύσεις. Το «εγώ» πάντα αναζητά την ασφάλεια· το Είναι ποτέ δεν φοβάται και γι’ αυτόν τον λόγω ποτέ δεν αναζητεί την ασφάλεια. Το «εγώ» φοβάται τη ζωή, φοβάται το θάνατο, φοβάται την πείνα, φοβάται τη δυστυχία, κ.λπ. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον εξαιτίας του φόβου· πηγαίνουν στον πόλεμο εξαιτίας του φόβου, κλέβουν και συσσωρεύουν πλούτο εξαιτίας του φόβου, σκοτώνουν εξαιτίας του φόβου, οπλίζονται εξαιτίας του φόβου.

Το Είναι, είναι πέρα από την επιθυμία, πέρα από την προσκόλληση, πέρα από πόθους και φόβους, πέρα από το θάνατο και την διανόηση, πέρα από την ανθρώπινη θέληση, πέρα από την ευφυΐα· το Είναι είναι το Δέντρο της Ζωής.

Το ανθρώπινο «εγώ» γίνεται διανοητικό και υποφέρει εξαιτίας των προσκολλήσεων και των φόβων του, εξαιτίας της ζήλιας και των παθών, των εγωισμών και του μίσους του. (Ας μην συγχέουμε το «εγώ» με το «Εγώ Είμαι» για το οποίο ο Ιησούς μας μίλησε σχετικά. Το Εγώ είναι η λάρβα του κατωφλιού ενώ το «Εγώ Είμαι» είναι το Στέμμα της Ζωής, το περίλαμπρο Στέμμα του Είναι). Το «εγώ» μιλάει για τιμές, αναζητάει ικανοποιήσεις, υπόκειται στην αρέσκεια και την απαρέσκεια, όλες οι ατέλειες μέσα μας ανήκουν στο φρικτό «εγώ». Το Είναι είναι πέρα από την αρέσκεια και την απαρέσκεια, από την ευχαρίστηση και από τον πόνο, από την διανόηση και τον ορθολογισμό. Πρέπει να σκοτώσουμε το «εγώ» προκειμένου να γεννηθεί το Είναι μας. Το «εγώ» απολαμβάνει την επίδειξη των δυνάμεων. Δυστυχείς είναι οι μυημένοι οι οποίοι πάνε και προφητεύουν στους ανθρώπους· θα πεθάνουν δολοφονημένοι επειδή δεν γνωρίζουν πώς να παραμένουν σιωπηλοί. Ο διορατικός δεν πρέπει να μπαίνει στην ζωή των άλλων επειδή μπορεί να δολοφονηθεί. Καθώς η Κουνταλίνι ανέρχεται μέσω του σπονδυλικού καναλιού, το «εγώ» πεθαίνει και το Είναι γεννιέται.

Κάθε ένας από τους 33 σπονδύλους απαιτεί συγκεκριμένες αρετές· αυτό σημαίνει τον θάνατο συγκεκριμένων ελαττωμάτων σε κάθε σπόνδυλο· έτσι γεννιέται το Είναι σε κάθε σπόνδυλο. Έτσι το «εγώ» πεθαίνει σιγά-σιγά σε κάθε σπόνδυλο. Σε κάθε μύηση κάτι γεννιέται μέσα μας· σε κάθε μύηση κάτι πεθαίνει μέσα μας.

Η μύηση λέγεται γέννηση. Δεν μπορεί κάποιος να γεννηθεί χωρίς να πεθάνει· κανείς δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς το σεξ. Αυτός ο οποίος θέλει να γεννηθεί πρέπει να εισέλθει σε μία γυναικεία μήτρα και μόνο με αυτόν τον τρόπο κερδίζει το δικαίωμα να γεννηθεί.

Η γνώση μονάχα της διαδικασίας του «εγώ» είναι άχρηστη στο να βάλει ένα τέλος στο «εγώ». Το Είναι δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς τη φωτιά και η φωτιά δεν μπορεί να αφυπνιστεί χωρίς το σεξ. Το «εγώ» πεθαίνει μόνο κάτω από την πύρινη λεπίδα του φλεγόμενου ξίφους. Το ξίφος είναι η Κουνταλίνι και αφυπνίζεται μόνο εξασκώντας την σεξουαλική μαγεία με την γυναίκα.

Πρέπει να σκοτώσουμε το «εγώ» με το τρομερό Ξίφος της Κοσμικής Δικαιοσύνης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, με το «εγώ» να πεθαίνει, το μεγαλείο του Θεού μπορεί να εκφραστεί μέσα από εμάς. Το Ξίφος της Δικαιοσύνης είναι η Κουνταλίνι.

Ας αφυπνίσουμε την Κουνταλίνι με τη γυναίκα μας!

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Τα Μεγάλα Μυστήρια»)