Η Πρώτη Μεγάλη Μύηση του Ιησού ήταν τόσο φυσική και απλή όσο και η ταπεινή και αθώα γέννηση του ανθού του λωτού. Ο μποντισάττβα Ιησούς δεν φθονούσε μυήσεις, δυνάμεις, τίτλους, βαθμούς, ιεραρχίες, μαεστρίες, κοινωνικές και θεϊκές θέσεις, βασίλεια, χρυσό, ή ασήμι. Όντας ανώτερος από όλους τους Αγγέλους, τους Αρχαγγέλους, τα Σεραφείμ, τις Δυνάμεις, κ.λπ., προτιμούσε να είναι μονάχα ένας καλός άνθρωπος.

Λέγεται ότι "Είναι καλύτερα να είναι κανείς ένας καλός άνθρωπος παρά ένας κακός Άγγελος."

Όταν συλλαμβάνουμε τους πιο περίπλοκους χαρακτήρες του «εγώ», αντιλαμβανόμαστε ότι γίνεται διακριτικά φθονερό· εδώ δεν επιθυμεί ευγενείς τίτλους, αλλά επιθυμεί θεϊκούς τίτλους και θέλει όλοι να το λένε Δάσκαλο· θέλει ιεραρχίες και εσωτερικούς τίτλους κι έτσι χάνει κανείς πολύ μεγάλες, άπειρες αιωνιότητες μπλεγμένος στο κάρμα των κόσμων. Δεν φθονεί πλέον χρυσό ή ασήμι, αλλά φθονεί απόκρυφες δυνάμεις. Δεν φθονεί πλέον δόξες και μεγαλεία, αλλά φθονεί μυήσεις και βαθμούς. Δεν φθονεί τίτλους τιμής ή επίγεια βασίλεια, αλλά φθονεί εσωτερικά βασίλεια, τίτλους τιμής και μεγαλεία στους ανώτερους κόσμους. Εδώ απολαμβάνει να κυβερνάει παραδείσους και επιπλέον, παρότι αυτό μπορεί να σας φανεί απίστευτο, αισθάνεται ζήλια για τις ίδιες του τις θεϊκές ιεραρχίες και με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε έναν ανείπωτο δελεαστή. Απολαμβάνει να κυβερνά κόσμους και ήλιους και προσφέρει τις Εδέμ του στους μποντισάττβα της συμπόνιας. Δεν θέλει πλέον να αναπαύεται σε μαλακά κρεβάτια και σε άνετες γήινες έπαυλες, αλλά ποθεί να αναπαύεται στην άφατη ευδαιμονία της Νιρβάνα. Σε αυτά τα Όντα δεν αρέσει ο στενός, τραχύς και δύσκολος δρόμος. Απολαμβάνει τις νιρβανικές, ουράνιες αναπαύσεις, ενώ η φτωχή ανθρωπότητα υποφέρει και κλαίει. Και μάς προσφέρουν τους δελεαστικούς παραδείσους τους προκειμένου να εμποδίσουν την είσοδο στο Απόλυτο.

Αληθινά, σας λέω, αγαπημένοι μου μαθητές, ότι είναι καλύτερα να απαρνηθεί κανείς την ευδαιμονία της Νιρβάνα και να ακολουθήσει το Μακρύ και Πικρό Μονοπάτι του Καθήκοντος. Το Καθήκον μας οδηγεί κατευθείαν στο Απόλυτο. Αυτό είναι καλύτερο από την ευδαιμονία της Νιρβάνα. Ας μην πέσουμε σε αυτούς τους θεϊκούς, Νιρβανικούς πειρασμούς.

Να ξέρετε πως ο μποντισάττβα ο οποίος απαρνείται τους Νιρβανικούς πειρασμούς, τα πλανητικά βασίλεια τα οποία οι δελεαστικοί θεοί του προσφέρουν και απαρνείται την Νιρβάνα (ουράνια ευδαιμονία) από αγάπη προς την ανθρωπότητα, διακηρύσσεται ως «Τρεις Φορές Τιμημένος» και μετά από αιωνιότητες κερδίζει το δικαίωμα να εισέλθει στο Απόλυτο. Το Απόλυτο είναι ζωή ελεύθερη στην κίνησή της· είναι η Ύψιστη Πραγματικότητα, το Αφηρημένο Διάστημα το οποίο εκφράζεται μόνο σαν Αφηρημένη Απόλυτη Κίνηση, ευτυχία δίχως όρια, πλήρης παντογνωσία. Το Απόλυτο είναι Αδημιούργητο Φως και τέλεια πληρότητα, απόλυτη ευτυχία, ζωή ελεύθερη στην κίνησή της, ζωή χωρίς όρους, χωρίς όρια.

Πρέπει να τερματίσουμε τη διαδικασία του «εγώ» προκειμένου να έχουμε το δικαίωμα να ΕΙΜΑΣΤΕ απόλυτα. Στην πιο εκλεπτυσμένη του μορφή, το «εγώ» μεταμορφώνεται σε ένα επικίνδυνο παιδί. Τα «εγώ» πολλών Νιρβανικών Δασκάλων μας βάζουν σε πειρασμό, λέγοντας: "Εγκαταλείψτε το δύσκολο μονοπάτι και ελάτε στη Νιρβάνα· εδώ, είμαστε ευτυχισμένοι". Αισθανόμενοι συμπόνια για τον πόνο μας, μάς βάζουν σε δελεάζουν με τη Νιρβανική ευδαιμονία. Το «εγώ» των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Σεραφείμ, των Δυνάμεων, των Αρετών, των Θρόνων και Ιεραρχιών διαφόρων μεγαλείων, πάντοτε έχουν τα αθώα χαρακτηριστικά ενός παιδιού γεμάτο από ομορφιά. Αυτό το θεϊκό «εγώ» φθονεί αξιώματα, μυήσεις, δυνάμεις, θεϊκούς τίτλους, Νιρβανικές μεγαλειότητες και θεϊκές κυριαρχίες. Το θεϊκό «εγώ» είναι το ίδιο ανθρώπινο «εγώ», εντελώς εξευγενισμένο.

Ακούστε με! Άνθρωποι και Θεοί. Ακούστε με! Ω! Άγγελοι της Νιρβάνα! Ακούστε, Ω πλανητικοί θεοί, ευτυχισμένα όντα, θεϊκοί Νιρβάνι, ακούστε με! Εμείς λέμε: το Μακρύ και Πικρό Μονοπάτι του Καθήκοντος το οποίο μας οδηγεί κατευθείαν στο Απόλυτο είναι καλύτερο από τη Νιρβανική ευδαιμονία. Εμείς, που ακολουθούμε αυτό το μονοπάτι, δεν θέλουμε να το αφήσουμε. Αλίμονο σε αυτούς που αφήνουν το δύσκολο μονοπάτι· θα παραμείνουν μπλεγμένοι μέσα στο κάρμα των κόσμων. Εμείς, που αγαπάμε την ανθρωπότητα υπερβολικά, λέμε: για όσο υπάρχει έστω και ένα δάκρυ σε οποιοδήποτε ανθρώπινο μάτι, για όσο υπάρχει έστω και μία καρδιά που υποφέρει, αρνούμαστε να δεχτούμε την ευτυχία. Συνεπώς, αντί να φθονείτε βαθμούς, δυνάμεις, μυήσεις και θεϊκές κυριαρχίες, πρέπει να καταβάλλουμε την προσπάθεια να γίνουμε χρήσιμα όντα γι’ αυτήν την υποφέρουσα ανθρωπότητα.

Πρέπει να καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες στο νόμο της μεγάλης υπηρεσίας. Πρέπει να αναζητήσουμε τη γόνιμη εργασία μέσα στο Μεγάλο Έργο του Πατέρα. Πρέπει να αναζητήσουμε τον τρόπο να γίνουμε όλο και πιο χρήσιμοι στη φτωχή υποφέρουσα ανθρωπότητα. Αυτό είναι καλύτερο από το να φθονούμε εσωτερικούς τίτλους, μυήσεις, εσωτερικούς βαθμούς και πλανητικά βασίλεια.

Η προσωπικότητα, η ατομικότητα και το «εγώ», είναι οι σκληρές αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους στον σκληρό βράχο του πόνου και της πίκρας. Οι Θεοί και οι άνθρωποι υπόκεινται στον πόνο της υπό συνθήκες ζωής.

Παρόλα αυτά, στο Απόλυτο πηγαίνουμε πέρα από το κάρμα και τους Θεούς, πέρα από τον νόμο. Ο νους και η ατομική συνείδηση το μόνο που κάνουν είναι να πικραίνουν τις ζωές μας. Στο Απόλυτο δεν έχουμε ούτε νου ούτε ατομική συνείδηση. Εκεί είμαστε το απεριόριστο Είναι, ελεύθερο και απολύτως ευτυχισμένο. Το Απόλυτο είναι ζωή ελεύθερη στην κίνησή της, χωρίς συνθήκες, απεριόριστη, χωρίς τον περιοριστικό φόβο του Νόμου, ζωή πέρα από το πνεύμα και την ύλη, πέρα από το κάρμα και τον πόνο, πέρα από τη σκέψη, το λόγο και τη δράση, πέρα από τη σιωπή και τον ήχο, πέρα από τις μορφές.

Το Απόλυτο είναι απόλυτο αφηρημένο διάστημα, απόλυτη αφηρημένη κίνηση, απόλυτη ελευθερία, χωρίς όρους, χωρίς περιορισμούς, απόλυτη παντογνωσία και απόλυτη ευτυχία.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην διαδικασία του Εγώ με σκοπό την είσοδο στο Απόλυτο. Το ανθρώπινο «εγώ» θα πρέπει να εισέλθει στον οίκο των νεκρών. Θα πρέπει να πάει μέσα στον κοινό τάφο των αστρικών απορριμμάτων. Θα πρέπει να αποσυντεθεί στην άβυσσο προκειμένου το Είναι να γεννηθεί γεμάτο μεγαλειότητα και δύναμη.

Το «εγώ» πολλών Δασκάλων απολαμβάνει τις δυνάμεις του και τις κυριαρχίες του· περηφανεύεται ότι είναι θεϊκό και ντύνεται με ανείπωτη μεγαλειότητα και ομορφιά. Το «εγώ» πολλών Δασκάλων γδύνεται σαν την πόρνη για να επιδείξει τις μορφές του και τις δυνάμεις του στους άλλους· απολαμβάνει να περηφανεύεται για τα οράματά του έτσι ώστε οι άλλοι να το θαυμάζουν και να το δοξάζουν. Μιλάει για τις μυήσεις του και λέει τα μυστικά του, ναι, είναι σαν τον τσιγκούνη άνθρωπο που μετράει τα χρήματά του· ή σαν τον κατεργάρη που περιφέρεται γεμάτος υπερηφάνεια, κομπάζοντας συνεχώς για την υψηλή του καταγωγή και τον μεγάλο πλούτο του.

Ακούστε με, άνθρωποι και Θεοί! Οι μυήσεις είναι οι αφυπνίσεις της συνείδησης, προσωπικά ζητήματα της συνείδησης. Ας μάθουμε λοιπόν πώς να είμαστε σιωπηλοί, ταπεινοί και μετριόφρονες. Η αυθεντική εξέλιξη σχετίζεται με τη συνείδηση, όχι με το «εγώ». Το «εγώ» δεν εξελίσσεται· περιπλέκεται περισσότερο, αυτό είναι όλο. Η ορυκτή συνείδηση εξελίσσεται όταν αφυπνίζεται ως φυτική συνείδηση. Κάθε ορυκτό άτομο είναι το φυσικό σώμα ενός στοιχειώδους πλάσματος γεμάτο από ομορφιά. Αυτά τα ορυκτά στοιχειώδη έχουν τη δική τους γλώσσα, τη δική τους συνείδηση. Συγκεντρώνονται σε φυλές ή οικογένειες· μοιάζουν με αθώα παιδιά.

Πάνω από τη ορυκτό βασίλειο είναι το θαυμάσιο βασίλειο των φυτών. Η φυτική συνείδηση επίσης εξελίσσεται μέχρι να αφυπνιστεί ως ζωική συνείδηση. Κάθε φυτό είναι το σώμα ενός στοιχειώδους παιδιού το οποίο φιλοδοξεί να εισέλθει στο ζωικό βασίλειο. Η ζωική συνείδηση επίσης εξελίσσεται έως ότου αφυπνιστεί ως ανθρώπινη συνείδηση. Πολύ αργότερα, ο άνθρωπος αφυπνίζεται ως Άγγελος, Αρχάγγελος, κ.λπ.

Το «εγώ» είναι μόνο μία λάρβα· είναι η ίδια η λάρβα του κατωφλιού, η οποία γίνεται αυξανόμενα περίπλοκη· το «εγώ» είναι το εσωτερικό θηρίο το οποίο εξουσιάζει τα τέσσερα σώματα (φυσικό, αιθερικό, αστρικό και διανοητικό σώμα)· να πώς, αυτό το τέρας που λέγεται "Προσωπικότητα", συνίσταται.

Το «εγώ» πολλών Δασκάλων δεν θέλει πια πολιτικές θέσεις, αλλά θέλει πνευματικές θέσεις· απολαμβάνει να είναι αρχηγός και μάχεται για υψηλές ιεραρχικές θέσεις σε σχολές, αδελφότητες και πνευματικά κινήματα. Συνεπώς, πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε αυτή την διαδικασία του «εγώ» και στην προσωπικότητα προκειμένου να έχουμε το δικαίωμα να Είμαστε. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην ατομικότητα προκειμένου να έχουμε το δικαίωμα να λάβουμε το Στέμμα της Δικαιοσύνης.

Μονάχα η απρόσωπη ζωή και το Είναι μπορούν να μάς δίνουν την αυθεντική ευτυχία της Μεγάλης Ζωής, ελεύθερης σε κάθε της κίνηση.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Τα Μεγάλα Μυστήρια»)