Το να θυμάσαι είναι να προσπαθείς να αποθηκεύσεις στο νου αυτό που έχεις δει ή ακούσει, αυτό που διάβασες, αυτό που άλλοι σου έχουν πει, αυτό που μας συνέβη κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Οι εκπαιδευτικοί θέλουν οι μαθητές και μαθήτριες να αποθη­κεύουν στη μνήμη τα λόγια τους, τις φράσεις, αυτό που είναι γραμμένο στα σχολικά κείμενα, κεφάλαια ολόκληρα, δουλειές που σκοτίζουν, με όλα τα κόμματα και τελείες, κ.λπ.

Το να περάσεις στις εξετάσεις σημαίνει να ξαναφέρεις στη μνήμη αυτό που σου έχουν πει, αυτό που διάβασες μηχανικά, να αποστηθίζεις τη μνήμη, να επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος όλα όσα έχεις αποθηκεύσει στη μνήμη.

Είναι αναγκαίο το να καταλάβει η νέα γενιά ότι το να επανα­λαμβάνεις σαν δίσκος γραμμοφώνου όλες τις ηχογραφήσεις που έγιναν στη μνήμη σου, δεν σημαίνει ότι έχεις καταλάβει σε βάθος. Το να θυμάσαι δεν είναι ότι καταλαβαίνεις, σε τίποτα δεν χρησιμεύει το να θυμάσαι χωρίς να έχεις καταλάβει, η ανάμνηση ανήκει στο παρελθόν, είναι κάτι νεκρό, κάτι που πια δεν έχει ζωή.

Είναι απαραίτητο, είναι επείγον και ζωντανής επικαιρότητας όλοι οι μαθητές και μαθήτριες των σχολείων, λυκείων και πανε­πιστημίων να καταλάβουν πραγματικά την πλατιά σημασία της σε βάθος κατανόησης.

ΚΑΤΑΝΟΩ είναι κάτι άμεσο, ευθύ, κάτι που συνειδητοποιού­με έντονα, κάτι που δοκιμάζουμε πολύ βαθιά και που αναπό­φευκτα μετατρέπεται στο αληθινό εσωτερικό ΕΛΑΤΗΡΙΟ της συνειδητής δράσης. Το να θυμάσαι, να απομνημονεύεις, είναι κάτι νεκρό, ανήκει στο παρελθόν και δυστυχώς μετατρέπεται σε ιδανικό, σε έμβλημα, σε ιδέα, σε ιδεαλισμό που θέλουμε μηχανικά να μιμηθούμε και να ακολουθήσουμε ασυνείδητα.

Στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, στη βαθειά κατανόηση, στην εσωτερική κατανόηση σε βάθος υπάρχει μόνο εσωτερική πίεση της συνείδησης, συνεχής πίεση γεννημένη από την ουσία που έχουμε μέσα μας και αυτό είναι όλο.

Η αυθεντική κατανόηση εκδηλώνεται σαν αυθόρμητη ενέρ­γεια, φυσική, λεπτή, ελεύθερη από την καταπιεστική διαδικασία της εκλογής· καθάρια χωρίς αμφιταλαντεύσεις καμιάς μορφής. Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ που μετατρέπεται σε ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ της ενέργειας είναι υπέροχη, θαυμάσια, εποικοδομητική και ουσιαστικά εξυψωτική.

Η ενέργεια που βασίζεται στην ανάμνηση αυτού που έχουμε διαβάσει, του ιδανικού που επιθυμούμε, του κανόνα συμπερι­φοράς που μας έχουν διδάξει, των εμπειριών που έχουμε συ­γκεντρώσει στη μνήμη κ.λπ., είναι υπολογίστρια, εξαρτάται από την καταπιεστική επιλογή, είναι δυαδική, βασίζεται στη διανοη­τική εκλογή και οδηγεί αναπόφευκτα μόνο στο λάθος και τον πόνο.

Αυτό το να βολεύουμε τη δράση στη θύμηση, αυτό το να προσπαθούμε να μεταλλάξουμε τη δράση ώστε να συμπίπτει με τις αναμνήσεις που έχουν συγκεντρωθεί στη μνήμη, είναι κάτι το φτιαχτό, ανόητο, χωρίς αυθορμητισμό και αναπόφευκτα μπορεί να οδηγήσει μόνο στο λάθος και στον πόνο. Αυτό το να περνάς τις εξετάσεις, αυτό το να περνάς τη χρονιά, το κάνει οποιοσδήποτε βλάκας που διαθέτει μια καλή δόση πονηριάς και μνήμης.

Το να κατανοήσεις τα μαθήματα που έχουν μελετηθεί και στα οποία θα μας εξετάσουν, είναι κάτι πολύ διαφορετικό, δεν έχει καμία σχέση με τη μνήμη, ανήκει στην αληθινή ευφυΐα που δεν πρέπει να μπερδεύεται με τον ορθολογισμό.

Οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να βασίζουν όλες τις ενέρ­γειες της ζωής τους στα ιδεώδη, θεωρίες και αναμνήσεις κάθε μορφής που έχουν συσσωρευτεί στις αποθήκες της μνήμης, πηγαίνουν πάντα από σύγκριση σε σύγκριση και όπου υπάρχει σύγκριση υπάρχει επίσης και ο φθόνος. Αυτοί οι άνθρωποι συ­γκρίνουν τους εαυτούς τους, τους συγγενείς τους, τα παιδιά τους με τα παιδιά του γείτονα, με τα γειτονικά πρόσωπα. Συ­γκρίνουν το σπίτι τους, τα έπιπλα τους, τα ρούχα τους, όλα τους τα πράγματα, με τα πράγματα του γείτονα ή των γειτόνων ή του πλησίον τους. Συγκρίνουν τις ιδέες τους, την εξυπνάδα των παιδιών τους με τις ιδέες άλλων ανθρώπων, με την εξυπνά­δα άλλων ανθρώπων και έρχεται ο φθόνος που μετατρέπεται τότε στο μυστικό ελατήριο της ενέργειας.

Για δυστυχία του κόσμου όλος ο μηχανισμός της κοινωνίας βασίζεται στο φθόνο και στο πνεύμα της απόκτησης. Όλος ο κόσμος φθονεί όλον τον κόσμο. Φθονούμε τις ιδέες, τα πράγ­ματα, τα πρόσωπα και θέλουμε να αποκτήσουμε χρήματα και περισσότερα χρήματα, νέες θεωρίες, νέες ιδέες που συσσω­ρεύουμε στη μνήμη, νέα πράγματα για να καταπλήξουμε τους ομοίους μας κ.λπ.

ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, γνήσια, αυθεντική, υπάρχει αληθινή αγάπη και όχι ξερή απόδοση της μνήμης.

Τα πράγματα που θυμόμαστε, αυτό που εμπιστευόμαστε στη μνήμη, γρήγορα πέφτει στη λησμονιά γιατί η μνήμη είναι άπι­στη. Οι σπουδαστές συγκεντρώνουν στις αποθήκες της μνή­μης, ιδανικά, θεωρίες, πλήρη κείμενα που σε τίποτα δεν χρησι­μεύουν στην πράξη της ζωή γιατί στο τέλος εξαφανίζονται από τη μνήμη χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος τους.

Οι άνθρωποι που ζουν μόνο διαβάζοντας και διαβάζοντας μηχανικά, οι άνθρωποι που χαίρονται συγκεντρώνοντας θεωρί­ες μέσα στις αποθήκες της μνήμης, καταστρέφουν το νου, τον τραυματίζουν θανάσιμα.

Εμείς δεν καταφερόμαστε ενάντια στην αληθινή βαθειά και συνειδητή μελέτη η οποία βασίζεται στη σε βάθος κατανόηση. Εμείς καταδικάζουμε μόνο τις απαρχαιωμένες μεθόδους της εξωπραγματικής εκπαίδευσης. Καταδικάζουμε κάθε μηχανικό σύστημα μελέτης, κάθε απομνημόνευση, κ.λπ. Η αποστήθιση περισσεύει εκεί όπου υπάρχει αληθινή κατανόηση.

Χρειαζόμαστε μελέτη, χρειάζονται χρήσιμα βιβλία, χρειάζο­νται οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, λυκείου, πανεπιστημίου. Χρειάζεται ο ΓΚΟΥΡΟΥ, οι πνευματικοί καθοδηγητές, οι Μαχάτμα κ.λπ., αλλά είναι απαραίτητο να καταλάβουμε με ολοκλη­ρωτική μορφή τις διδασκαλίες και όχι απλά να τις αποθηκεύ­σουμε μέσα στις αποθήκες της άπιστης μνήμης μας.

Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε αληθινά ελεύθεροι εφό­σον έχουμε το κακό γούστο να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με την ανάμνηση που έχει συγκεντρωθεί στη μνήμη με το ιδα­νικό, με αυτό που φιλοδοξούμε να γίνουμε και δεν είμαστε, κ.λπ., κ.λπ. Όταν αληθινά κατανοούμε τις διδασκαλίες που έχουμε πάρει, δεν χρειαζόμαστε να τις θυμόμαστε, ούτε να τις μετατρέψουμε σε ιδανικά.

Όπου υπάρχει σύγκριση αυτού που είμαστε εδώ και τώρα με αυτό που θέλουμε να φτάσουμε να είμαστε αργότερα, όπου υπάρχει σύγκριση της παρούσας πρακτικής μας ζωής με το ιδανικό ή μοντέλο στο οποίο θέλουμε να βολευτούμε, δεν μπο­ρεί να υπάρξει αληθινή αγάπη.

Κάθε σύγκριση είναι απαίσια, κάθε σύγκριση φέρνει φόβο, φθόνο, υπερηφάνεια, κ.λπ. Φόβο ότι δεν θα καταφέρουμε αυτό που θέλουμε, φθόνο για τη ξένη πρόοδο, υπερηφάνεια γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από τους υπόλοιπους.

Το σημαντικό στην πρακτική ζωή που ζούμε, είτε είμαστε άσχημοι, φθονεροί, εγωιστές, άπληστοι κ.λπ., είναι να μην προ­σποιούμαστε τους αγίους, να ξεκινήσουμε από το απόλυτο μη­δέν, και να κατανοηθούμε σε βάθος, έτσι όπως είμαστε και όχι όπως θέλουμε να είμαστε ή όπως προσποιούμαστε ότι είμαστε.

Είναι αδύνατον να διαλύσουμε το ΕΓΩ, τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, αν δεν μάθουμε να αυτοπαρατηρούμαστε, να συλλαμβάνουμε για να κατανοήσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε εδώ και τώρα με τρόπο ουσιαστικό και απόλυτα πρακτικό.

Αν πραγματικά θέλουμε να καταλάβουμε, πρέπει να ακούμε τους εκπαιδευτικούς μας, γκουρού, ιερείς, πνευματικούς οδη­γούς κ.λπ., κ.λπ.

Τα αγόρια και κορίτσια του νέου κύματος έχουν χάσει το αίσθημα του σεβασμού, της εκτίμησης προς τους γονείς τους, εκπαιδευτικούς, πνευματικούς οδηγούς, γκουρού, μαχάτμα κ.λπ.

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε τις διδασκαλίες όταν δεν ξέρουμε να σεβαστούμε και να τιμήσουμε τους γονείς μας, εκπαιδευτικούς και πνευματικούς οδηγούς.

Η απλή μηχανική θύμηση αυτού που έχουμε μάθει από μνή­μης μόνο, χωρίς κατανόηση σε βάθος, ακρωτηριάζει το νου και την καρδιά και δημιουργεί φθόνο, φόβο, υπερηφάνεια κ.λπ.

Όταν ξέρουμε στ' αλήθεια να ακούμε με συνειδητό και βαθύ τρόπο αναβλύζει από μέσα μας μια θαυματουργή δύναμη, μία κατανόηση υπέροχη, φυσική, απλή, απαλλαγμένη από κάθε μη­χανική διεργασία, ελεύθερη από κάθε ενθύμηση.

Αν ξεφορτώσουμε το μυαλό του σπουδαστή από την τερά­στια προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει για να θυμηθεί, θα είναι εντελώς δυνατόν να του διδάξουμε τη δομή του πυρήνα και να του εξηγήσουμε τη Σχετικότητα και τη θεωρία των Κβάντα.

Όπως έχουμε συζητήσει με ορισμένους καθηγητές και κα­θηγήτριες λυκείων, καταλαβαίνουμε ότι επιμένουν με αληθινό φανατισμό στην παλιά παιδαγωγική την απαρχαιωμένη και εξω­πραγματική. θέλουν να κάνουν τους μαθητές και μαθήτριες να μαθαίνουν τα πάντα από μνήμης ακόμα και αν δεν τα καταλα­βαίνουν.

Μερικές φορές δέχονται ότι είναι καλύτερα να κατανοούν από το να αποστηθίζουν, αλλά τότε επιμένουν ότι οι τύποι της φυσικής, χημείας, μαθηματικών κ.λπ., πρέπει να αποτυπωθούν στη μνήμη.

Είναι φανερό ότι τέτοια αντίληψη είναι λανθασμένη γιατί ό­ταν ένας τύπος της φυσικής, χημείας, μαθηματικών κ.λπ., έχει γίνει κατανοητός, όχι μόνο στο διανοητικό επίπεδο αλλά επίσης και στα άλλα επίπεδα του νου όπως είναι το υποσυνείδητο, ασυνείδητο, υπερσυνείδητο κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ., δεν χρειάζεται να χαραχτεί στη μνήμη, γίνεται μέρος της ψυχής μας και μπο­ρεί να εκδηλωθεί σαν άμεση ενστικτώδης γνώση όταν το απαι­τούν οι συνθήκες της ζωής.

Αυτή η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ γνώση μας δίνει μια μορφή ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ένα τρόπο συνειδητής αντικειμενικής εκδήλω­σης. Η κατανόηση σε βάθος και σε όλα τα επίπεδα του νου είναι δυνατή μόνο μέσω του βαθύ αναδρομικού διαλογισμού.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Βασική Εκπαίδευση»)