Ένας άνθρωπος γεννήθηκε, έζησε εξήντα πέντε χρόνια και πέθανε. Όμως πού βρισκόταν πριν το 1900 και πού θα μπορεί να είναι μετά το 1965. Η επίσημη επιστήμη δεν ξέρει τίποτε για όλα αυτά. Αυτή είναι η γενική διατύπωση για όλες τις ερωτή­σεις περί της ζωής και του θανάτου.

Μπορούμε να βεβαιώσουμε αξιωματικά: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΘΑΜΕ­ΝΟΥ».    

Κάθε μέρα είναι ένα κύμα του χρόνου, κάθε μήνας είναι άλλο κύμα του χρόνου, κάθε χρόνος είναι επίσης άλλο κύμα του χρόνου και όλα αυτά τα κύματα αλυσιδωτά στο σύνολο τους αποτελούν το ΜΕΓΑΛΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Ο χρόνος είναι στρογγυλός και η ζωή της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗ­ΤΑΣ είναι μια κλειστή καμπύλη.

Η ζωή της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ αναπτύσσε­ται στο χρόνο της, γεννιέται στο χρόνο της και πεθαίνει στον χρόνο της, ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει πιο εκεί από το χρόνο της.

Αυτό του χρόνου είναι ένα πρόβλημα που έχει μελετηθεί από πολλούς σοφούς. Έξω από κάθε αμφιβολία ο χρόνος είναι η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. Η Γεωμετρία του ΕΥΚΛΕΙΔΗ είναι ε­φαρμόσιμη μόνο στον ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟ κόσμο, αλλά ο κόσμος έχει επτά διαστάσεις και η ΤΕΤΑΡΤΗ είναι ο ΧΡΟΝΟΣ.

Ο νους του ανθρώπου ερμηνεύει την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ σαν την προέκταση του χρόνου σε ευθεία γραμμή, τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο λανθασμένο από αυτή την αντίληψη, γιατί η ΑΙΩΝΙΟ­ΤΗΤΑ είναι η ΠΕΜΠΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.

Κάθε στιγμή της ύπαρξης έχει διαδοχή στο χρόνο και επανα­λαμβάνεται αιώνια.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ και η ΖΩΗ είναι δύο άκρα που αγγίζονται.

Μια ζωή τελειώνει για τον άνθρωπο που πεθαίνει, αλλά αρχί­ζει άλλη. Ένα χρονικό διάστημα τελειώνει και αρχίζει άλλο, ο θάνατος βρίσκεται συνδεδεμένος εσωτερικά με τον ΠΑΝΤΟ­ΤΙΝΟ ΓΥΡΙΣΜΟ.

Αυτό θέλει να πει ότι πρέπει να γυρίσουμε, να επιστρέψουμε σ' αυτόν τον κόσμο μετά το θάνατο μας για να επαναλάβουμε το ίδιο δράμα της ύπαρξης, όμως αν η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ του ανθρώπου εξαφανίζεται με το θάνατο, ποιος ή τι είναι αυτό που γυρίζει;

Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε μια για πάντα ότι το ΕΓΩ είναι αυτό που εξακολουθεί μετά τον θάνατο, ότι το ΕΓΩ είναι αυτό που επιστρέφει, ότι το ΕΓΩ είναι αυτό που γυρνά σ' αυτή την κοιλάδα των δακρύων.

Είναι αναγκαίο οι αναγνώστες μας να μην μπερδεύουν το Νόμο της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ με τη θεωρία της ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗΣ που διδάσκει η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΘΕΟΣΟΦΙΑ.

Η παραπάνω θεωρία της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ είχε την αρχή της στη λατρεία του KRISHNA, που είναι μια ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ του τύπου των Βεδών, δυστυχώς αλλοιωμένη και ανανεωμένη από τους αναμορφωτές.

Στην αυθεντικά γνήσια λατρεία του Krishna, μόνο οι ήρωες, οι καθοδηγητές, αυτοί που κατέχουν ΙΕΡΗ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, εί­ναι οι μόνοι που μετενσαρκώνονται.

Το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, γυρίζει, όμως αυτό δεν εί­ναι ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ. Οι μάζες, τα πλήθη ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ, αλ­λά αυτό δεν είναι ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ.

Η ιδέα της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ των πραγμάτων και των φαινομέ­νων, η ιδέα της παντοτινής επανάληψης δεν είναι πολύ αρχαία και μπορούμε να τη συναντήσουμε στην ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΣΟΦΙΑ και στην παλιά κοσμογονία του ΙΝΔΟΣΤΑΝ.

Η αιώνια επιστροφή των ημερών και νυκτών του ΒΡΑΧΜΑ, η ασταμάτητη επανάληψη των KALPAS, κ.λπ., είναι συσχετισμέ­να με τρόπο πολύ εσωτερικό με την πυθαγόρειο σοφία και το νόμο της αιώνιας ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ή αιώνιας ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ.

Γκαουτάμα, ο ΒΟΥΔΑΣ δίδαξε πολύ σοφά τη ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ και τον τροχό διαδοχικών ζωών, αλλά η ΘΕΩΡΙΑ του αλλοιώθηκε πολύ από τους συνεχιστές του.

Κάθε επιστροφή περιλαμβάνει βέβαια την κατασκευή μιας καινούργιας ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ· αυτή σχημα­τίζεται στα πρώτα επτά χρόνια της νηπιακής ηλικίας.

Το οικογενειακό περιβάλλον, η ζωή στο δρόμο και στο σχο­λείο δίνουν στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ το γνήσιο χαρακτηριστικό χρώμα. Το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ των μεγάλων είναι καθοριστικό για τη νηπιακή προσωπικότητα.

Το μικρό μαθαίνει περισσότερο με το παράδειγμα παρά με τη διδαχή. Ο λαθεμένος τρόπος ζωής, το ανόητο παράδειγμα, οι εκφυλισμένες συνήθειες των μεγάλων, δίνουν στην προσωπικό­τητα του μικρού αυτό το ιδιαίτερο χρώμα σκεπτικιστικό ή διε­στραμμένο της εποχής που ζούμε.

Στους σημερινούς μοντέρνους καιρούς η μοιχεία έχει γίνει πια πιο κοινή και από την πατάτα και το κρεμμύδι και όπως είναι λογικό αυτό δημιουργεί δαντικές σκηνές μέσα στο σπίτι.

Πολλά είναι τα παιδιά που τους τελευταίους καιρούς πρέπει να υποφέρουν γεμάτα πόνο και μνησικακία τα μαστιγώματα και το ξύλο του πατριού ή της μητριάς. Είναι φανερό ότι με αυτό τον τρόπο η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ του παιδιού εξελίσσεται σημα­δεμένη από τον πόνο, το μίσος και τη μνησικακία.

Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία: «Το ξένο παιδί είναι πάντα άσχη­μο». Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις σ’ αυτό, αλλά αυτές οι εξαιρέσεις μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του χεριού και περισσεύουν και δάχτυλα.

Οι καυγάδες μεταξύ πατέρα και μητέρας για αντιζηλία, τα κλάματα και οι θρήνοι της στενοχωρημένης μητέρας ή του κα­ταπιεσμένου συζύγου, κατεστραμμένου και απελπισμένου, α­φήνουν στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ του μικρού παιδιού ένα ανεξί­τηλο σημάδι από βαθύ πόνο και μελαγχολία που ποτέ δεν ξεχνά σε όλη του τη ζωή.

Στα αριστοκρατικά σπίτια οι υπερήφανες κυρίες κακομετα­χειρίζονται τις υπηρέτριες ενώ αυτές πηγαίνουν στο ινστιτούτο καλλονής ή βάφονται. Η υπερηφάνεια των κυριών είναι θανάσι­μα τραυματισμένη.

Το μικρό παιδί που βλέπει όλες αυτές τις σκηνές αισθάνεται τραυματισμένο μέχρι βάθους και είτε πηγαίνει με το μέρος της υπερήφανης μητέρας του ή με το μέρος της δύστυχης ταπει­νωμένης υπηρέτριας και το αποτέλεσμα είναι συνήθως καταστρεπτικό για την ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.

Από τότε που ανακαλύφθηκε η τηλεόραση έχει χαθεί η ενό­τητα της οικογένειας. Άλλες εποχές ο άνδρας γύριζε απ' έξω και τον υποδεχόταν η γυναίκα του με μεγάλη χαρά. Σήμερα πια η γυναίκα δεν βγαίνει για να υποδεχθεί τον άνδρα της στην πόρτα γιατί είναι απασχολημένη βλέποντας τηλεόραση.

Μέσα στα μοντέρνα σπίτια ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά, οι κόρες μοιάζουν με ασυνείδητα ρομπότ μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Τώρα ο σύζυγος δεν μπορεί να συζητήσει με τη γυναίκα του απολύτως τίποτα σχετικά με τα προβλήματα της ημέρας, τη δουλειά κ.λπ., κ.λπ., γιατί εκείνη μοιάζει υπνοβάτης βλέποντας την ταινία του χθες, τις δαντικές σκηνές του Αλ Καπόνε, τον τελευταίο χορό του νέου κύματος κ.λπ., κ.λπ..

Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτό το νέου τύπου νοικοκυριό σκέπτονται μόνο για κανόνια, πιστόλια, πολυβόλα παιχνίδια για να μιμηθούν και να ζήσουν με τον τρόπο τους τις δαντικές σκηνές του εγκλήματος έτσι όπως το είδαν στην οθόνη της τηλεόρασης.

Είναι κρίμα αυτή η θαυμάσια εφεύρεση της τηλεόρασης να χρησιμοποιείται για καταστροφικούς σκοπούς. Αν η ανθρωπό­τητα χρησιμοποιούσε αυτή την εφεύρεση για ευγενικό σκοπό είτε για να μελετήσουμε τις φυσικές επιστήμες, είτε για να διδάξουμε την πραγματικά δημιουργική τέχνη της ΜΗΤΕΡΑΣ ΦΥΣΗΣ, είτε για να διδάξουμε τους ανθρώπους, τότε αυτή η εφεύρεση θα ήταν μια ευλογία για την ανθρωπότητα, θα μπο­ρούσε να χρησιμοποιηθεί έξυπνα για να καλλιεργηθεί η ανθρώ­πινη προσωπικότητα.

Είναι ολοφάνερα ανόητο να τρέφουμε την ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟ­ΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ με μουσική χωρίς ρυθμό, χωρίς αρμονία, χονδροειδή. Είναι ανόητο το να τρέφουμε την προσωπικότητα των παιδιών με ιστορίες από κλέφτες και αστυνόμους, σκηνές βί­τσιου και πορνείας, δράματα μοιχείας, πορνογραφία κ.λπ.

Το αποτέλεσμα μιας παρόμοιας τακτικής μπορούμε να το δούμε στους επαναστάτες χωρίς αιτία, στους πρόωρους δολο­φόνους κ.λπ.

Είναι λυπηρό που οι μητέρες δέρνουν τα παιδιά τους, τα χτυπούν, τα προσβάλουν με λεξιλόγιο σαπισμένο και απάνθρω­πο. Το αποτέλεσμα παρόμοιας διαγωγής είναι η μνησικακία, το μίσος, το χάσιμο της αγάπης κ.λπ.

Στην πράξη έχουμε διαπιστώσει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσα σε ξύλο, μαστιγώματα και φωνές, γίνονται άτομα άξεστα γεμάτα χυδαιότητα και χωρίς καμία αίσθηση ευσέβειας και σεβασμού.

Είναι επείγον να καταλάβουμε την ανάγκη να δημιουργήσου­με μια αληθινή ισορροπία μέσα στα σπίτια. Είναι απαραίτητο να ξέρουμε ότι η γλυκύτητα και η αυστηρότη­τα πρέπει να εξισορροπούν αμοιβαία στους δύο δίσκους της ζυγαριάς της δικαιοσύνης.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ εκπροσωπεί την ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ. Η ΜΗΤΕΡΑ εκπροσωπεί τη ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ. Ο πατέρας είναι η προσωποποίη­ση της ΣΟΦΙΑΣ. Η μητέρα συμβολίζει την ΑΓΑΠΗ.

ΣΟΦΙΑ και ΑΓΑΠΗ, ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ εξι­σορροπούν αμοιβαία στους δύο δίσκους της κοσμικής ζυγαρι­άς.

Οι πατέρες και μητέρες των οικογενειών πρέπει να εξισορ­ροπούν αμοιβαία για το καλό των σπιτιών.

Είναι επείγον, είναι αναγκαίο, όλοι οι πατέρες και μητέρες των οικογενειών να καταλάβουν την ανάγκη να σπείρουν στο παιδικό νου τις ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Είναι θλιβερό ότι τα μοντέρνα παιδιά δεν έχουν πια το αίσθη­μα του ΣΕΒΑΣΜΟΥ. Αυτό οφείλεται στα καουμπόικα κόμικς, κλέφτες και αστυνόμους. Η τηλεόραση, ο κινηματογράφος κ.λπ., έχουν διαφθείρει το νου των παιδιών.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του ΓΝΩΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑ­ΤΟΣ, με ξεκάθαρο και ακριβή τρόπο, κάνει ένα διαχωρισμό σε βάθος ανάμεσα στο ΕΓΩ και την ΟΥΣΙΑ.

Κατά τα τρία ή τέσσερα πρώτα χρόνια ζωής, εκδηλώνεται μέσα στο παιδί μόνο η ομορφιά της ΟΥΣΙΑΣ. Τότε το παιδί είναι τρυφερό, γλυκό, ωραίο σε όλες τις ψυχολογικές του απόψεις. Όταν ο ΕΓΩ αρχίζει να ελέγχει την τρυφερή προσωπικότητα του παιδιού, όλη αυτή η ωραιότητα της ΟΥΣΙΑΣ αρχίζει να εξα­φανίζεται και στη θέση της ανθίζουν τότε τα ψυχολογικά ελατ­τώματα του κάθε ανθρώπινου όντος.

Έτσι όπως πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο ΕΓΩ και ΟΥΣΙΑ, το ίδιο είναι απαραίτητο να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΟΥΣΙΑ.

Το ανθρώπινο ον γεννιέται με την ΟΥΣΙΑ, όμως δεν γεννιέ­ται με την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή την τελευταία είναι ανα­γκαίο να τη δημιουργήσουμε. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΟΥΣΙΑ πρέπει να εξελιχθούν με μορφή αρμονική και ισορροπημένη.

Στην πράξη έχουμε μπορέσει να διαπιστώσουμε ότι όταν η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ αναπτύσσεται υπερβολικά σε βάρος της ΟΥΣΙΑΣ, το αποτέλεσμα είναι ο απατεώνας.

Η παρατήρηση και η πείρα πολλών χρόνων μας επέτρεψαν να κατανοήσουμε ότι όταν η ΟΥΣΙΑ αναπτύσσεται ολοκληρωτικά χωρίς να περιμένει ούτε κατά το ελάχιστο την αρμονική καλλι­έργεια της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, το αποτέλεσμα είναι ο μυστι­κιστής χωρίς διανοητικό, χωρίς προσωπικότητα, ευγενική καρ­διά αλλά απροσάρμοστος, ανίκανος. Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ανάπτυξη της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ και ΟΥΣΙΑΣ έχει σαν αποτέλεσμα άν­δρες και γυναίκες ευφυείς.

Στην ΟΥΣΙΑ έχουμε ο,τιδήποτε είναι δικό μας· στην ΠΡΟ­ΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ είναι όλα δανεισμένα.

Στην ΟΥΣΙΑ έχουμε τις έμφυτες ιδιότητες μας, στην ΠΡΟ­ΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ έχουμε το παράδειγμα των μεγαλύτερων μας, αυτό που διδαχτήκαμε στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο.

Είναι επείγον τα παιδιά να παίρνουν τροφή για την ΟΥΣΙΑ και τροφή για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.

Η ΟΥΣΙΑ τρέφεται με τρυφερότητα, αγάπη χωρίς όρια, μου­σική, λουλούδια, ομορφιά, αρμονία κ.λπ.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ πρέπει να τραφεί με το καλό παρά­δειγμα των μεγαλύτερων μας, με τη σοφή διδασκαλία του σχο­λείου κ.λπ.

Είναι απαραίτητο να αρχίζουν το σχολείο στην ηλικία των επτά χρόνων με προηγούμενο πέρασμα από το νηπιαγωγείο.

Τα μικρά πρέπει να μάθουν τα πρώτα γράμματα παίζοντας, έτσι η μελέτη γίνεται γι' αυτά ελκυστική, απολαυστική, ευτυχι­σμένη. Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ διδάσκει ότι από το ίδιο το νηπιαγωγείο, πρέπει να φροντίζεται με ειδικό τρόπο κάθε μια από τις τρεις πλευρές της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗ­ΤΑΣ, γνωστές σαν σκέψη, συγκίνηση και κίνηση, έτσι η προσω­πικότητα του νήπιου να εξελιχθεί με αρμονικό και ισορροπημέ­νο τρόπο.

Η υπόθεση της δημιουργίας της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ του νήπιου και η ανάπτυξη είναι βαρύτατης υπευθυνότητας για τους ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ και ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ.

Η ποιότητα της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ εξαρτά­ται αποκλειστικά από τον τύπο του ψυχολογικού υλικού με το οποίο μεγάλωσε και τράφηκε.

Γύρω από την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΥΣΙΑ, ΕΓΩ, EGO υπάρ­χει ανάμεσα στους σπουδαστές ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ πολλή σύγχυση.

Μερικοί συγχέουν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ με την ΟΥΣΙΑ και άλλοι συγχέουν το ΕΓΩ με την ΟΥΣΙΑ.

Είναι πολλές οι ψευτο-εσωτερικές σχολές ή ψευδο-αποκρυφιστικές που έχουν σαν τέρμα των σπουδαστών τους την ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΖΩΗ. Είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε ότι δεν είναι η ΠΡΟΣΩ­ΠΙΚΟΤΗΤΑ που θα πρέπει να διαλύσουμε.

Είναι επείγον να ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε να αποσυνθέ­σουμε το ΕΓΩ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ και να το μετατρέψουμε σε κοσμική σκόνη. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ είναι μονάχα ένα όχημα δράσης, ένα όχημα που υπήρξε αναγκαίο να δημιουργηθεί, κα­τασκευαστεί. Στον κόσμο υπάρχουν ΚΑΛΛΙΓΟΥΛΕΣ, ΑΤΤΙΛΕΣ, ΧΙΤΛΕΡ κ.λπ. Κάθε τύπος προσωπικότητας όσο διεστραμμένη και αν υπήρξε μπορεί να μεταμορφωθεί ριζικά όταν το ΕΓΩ διαλυθεί εντελώς.

Αυτή η διάλυση του ΕΓΩ μπερδεύει και ενοχλεί πολλούς ψευτοεσωτεριστές. Αυτοί είναι πεπεισμένοι ότι το ΕΓΩ είναι ΘΕΪΚΟ, αυτοί πιστεύουν ότι το ΕΓΩ είναι το ίδιο το ΕΙΝΑΙ, η ΘΕΪΚΗ ΜΟΝΑΔΑ κ.λπ.

Είναι αναγκαίο, είναι επείγον, είναι αμετάθετο να καταλά­βουμε ότι το ΕΓΩ δεν έχει τίποτε το ΘΕΪΚΟ.

Το ΕΓΩ είναι Ο ΣΑΤΑΝΑΣ της ΒΙΒΛΟΥ, σωρός από θύμησες, επιθυμίες, πάθη, μίση, μνησικακίες, μοιχείες, κληρονομικότητα οικογενειακή, φυλής, έθνους, κ.λπ. κ.λπ.

Πολλοί βεβαιώνουν με ηλίθιο τρόπο ότι μέσα μας υπάρχει ένα ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΓΩ ή ΘΕΪΚΟ και ένα ΕΓΩ ΚΑΤΩΤΕΡΟ.

ΑΝΩΤΕΡΟ και ΚΑΤΩΤΕΡΟ είναι πάντα δύο τομείς ενός ίδιου πράγματος. ΕΓΩ ΑΝΩΤΕΡΟ, ΕΓΩ ΚΑΤΩΤΕΡΟ είναι δύο τομείς του ίδιου ΕΓΩ. ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΕΙΝΑΙ, η ΜΟΝΑΔΑ, ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ δεν έχει καμία σχέση με καμία μορφή του ΕΓΩ. Το ΕΙΝΑΙ είναι το ΕΙΝΑΙ και αυτό είναι όλο. Ο λόγος του ΕΙΝΑΙ είναι το ίδιο το ΕΙΝΑΙ.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ η ίδια είναι μόνο ένα όχημα και τίποτ' άλλο. Δια μέσου της προσωπικότητας μπορεί να εκδηλωθεί το ΕΓΩ ή το ΕΙΝΑΙ, όλα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ να διαλύσουμε το ΕΓΩ, για να εκδηλωθεί μόνο δια μέσου της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΟΥ­ΣΙΑ του ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ.

Είναι απαραίτητο οι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ να καταλάβουν απόλυτα την ανάγκη να καλλιεργήσουν αρμονικά τις τρεις απόψεις της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπικότητα και ΟΥ­ΣΙΑ, μια αρμονική ανάπτυξη της ΣΚΕΨΗΣ, ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ και ΚΙΝΗΣΗΣ, μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ αποτελούν τις βάσεις της ΒΑΣΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Βασική Εκπαίδευση»)