Οι συγγραφείς που βεβαιώνουν την ύπαρξη του Εγώ σταθερού και αμετάβλητου, είναι ειλικρινείς εσφαλμένοι με πολύ καλούς σκοπούς.

Είναι επείγον να γνωρίζουμε ότι μέσα στα δικά μας ζωώδη-σεληνιακά σώματα έχουμε ένα πολλαπλό εγώ.

Κάθε αίσθηση, κάθε συγκίνηση, κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, πάθος, μίσος, βιαιότητα, ζήλεια, θυμός, απληστία, λαγνεία, ζηλοτυπία, υπερηφάνεια, τεμπελιά, λαιμαργία, μίσος κλπ, αποτελούνται από μικρά εγώ, που με κανένα τρόπο δεν βρίσκονται συνδεδεμένα μεταξύ τους ούτε συντονισμένα.

Δεν υπάρχει, δεν βρίσκεται ένα ολοκληρωμένο Εγώ, συνολικό, αλλά ένα πλήθος από τσιγκούνικα, φωνακλάδικα και οργίλα Εγώ, που τσακώνονται μεταξύ τους και παλεύουν για την πρωτιά.

Τους καλόγερους του μοναστηριού στο βουνό Άθως τους ευχαριστεί να συνειδητοποιούν όλα αυτά τα μικρά εγώ, να μαθαίνουν να τα καθοδηγούν, να τα περνούν από ένα κέντρο σε άλλο, κλπ.

Οι καλόγεροι γονατίζουν και σηκώνοντας τα χέρια με τους αγκώνες διπλωμένους λένε "Εγώ" με φωνή δυνατή και σέρνοντας τον ήχο, ενώ συγχρόνως φροντίζουν να εντοπίσουν το σημείο του οργανισμού τους όπου αντιλαλεί η λέξη ΕΓΩ, ο σκοπός αυτής της άσκησης είναι να αισθανθούν το ΕΓΩ, να το περάσουν από ένα κέντρο σε άλλο κατά βούληση.

Τα εγώ που έχουμε βαλμένα μέσα στα σεληνιακά σώματα, είναι αληθινά δαιμόνια δημιουργημένα από εμάς τους ίδιους.

Αυτό το εγώ ακλουθεί αυτόματα εκείνο το άλλο εγώ και μερικά εμφανίζονται να συνοδεύονται από άλλα, αλλά δεν υπάρχει τάξη σε όλα αυτά, δεν υπάρχει αληθινή συνοχή σ’ αυτό, μόνο υπάρχουν τυχαίες συνδέσεις, μικρές ομάδες που ενώνονται με τρόπο ασυνείδητο και υποκειμενικό.

Κάθε ένα από αυτά τα μικρά Εγώ αντιπροσωπεύει μόνο μία κατώτερη μερίδα του συνόλου των λειτουργιών μας, αλλά νομίζει πάντα λανθασμένα ότι είναι το παν.

Όταν το Διανοούμενο ζώο το ονομαζόμενο λανθασμένα άνθρωπος λέει εγώ, έχει την εντύπωση ότι μιλά γι’ αυτόν στον σύνολό του, αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα από τα μικρά εγώ της λεγεώνας αυτός που μιλά.

Το εγώ που σήμερα ορκίζεται πίστη μπροστά στον βωμό της Γνώσης, πιστεύει ότι είναι το παν, το μοναδικό, ο πλήρης άνθρωπος, αλλά είναι μόνο ένα από τα τόσα Εγώ της Λεγεώνας, όταν το παραπάνω εγώ πέσει από μια θέση που να διατάζει, άλλο εγώ που είναι εχθρός της Γνώσης παίρνει την θέση του και τότε το υποκείμενο που φαινόταν πολύ ενθουσιασμένο από την Γνώση, γίνεται κατόπιν εχθρός, επιτιθέμενος στο κίνημά μας, στην διδασκαλία μας κλπ, κλπ.

Το εγώ που σήμερα ορκίζεται αιώνια αγάπη σε μία γυναίκα, έχει την εντύπωση πως είναι το μοναδικό, ο αφέντης, ο άντρας, και λέει: Εγώ σε λατρεύω, εγώ σ’ αγαπώ, εγώ δίνω την ζωή μου για σένα κλπ, αλλά όταν αυτό το ερωτευμένο εγώ παραμεριστεί από άλλο εγώ, από την θέση αρχηγίας του, τότε βλέπουμε τον τύπο να απομακρύνεται από την γυναίκα, ερωτευμένος με άλλη, κλπ.

Όλα αυτά τα μικρά εγώ είναι αληθινά δαιμόνια που ζουν μέσα στα σεληνιακά σώματα.

Όλα αυτά τα μικρά εγώ κατασκευάζονται στους πέντε κυλίνδρους της μηχανής, αυτοί οι πέντε κύλινδροι είναι σκέψη, αίσθημα, κίνηση, ένστικτο, σεξ.

Ήδη στο περασμένο μας Μήνυμα των Χριστουγέννων μιλήσαμε εκτεταμένα για τα πέντε κέντρα της οργανικής μηχανής.

Είναι λυπηρό το ότι από έλλειψη γνώσης τα ανθρώπινα όντα κατασκευάζουν στους πέντε κυλίνδρους της μηχανής αναρίθμητα δαιμόνια που κλέβουν μέρος από την συνείδηση και από την ζωή μας.

Είναι επίσης βέβαιο πολύ και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι μερικές φορές μπαίνουν μέσα στα σεληνιακά σώματα μερικά δαιμόνια ή Εγώ ξένα, δημιουργημένα από άλλα πρόσωπα, αυτά τα ξένα εγώ που κλέβουν την συνείδησή μας, βολεύονται σε κάποιον από τους πέντε κυλίνδρους μας της μηχανής και μεταβάλλονται για τον λόγο αυτό σε μέρος του δικού μας Εγώ.

Στην πραγματικότητα το λογικό ζώο δεν έχει αληθινή ιδιαιτερότητα, δεν έχει ένα κέντρο βάρους μόνιμο, ούτε αληθινό αίσθημα ηθικής ευθύνη.

Η μοναδική αξία, το μόνο σημαντικό που έχουμε μέσα στα σεληνιακά μας σώματα είναι το Μπουδάτα η καθαγιασμένη ουσία, το ψυχικό υλικό που δυστυχώς σπαταλιέται από τις διάφορες μονάδες που στο σύνολό τους αποτελούν το εγώ, το πολλαπλό εγώ.

Πολλές ψευδο-εσωτεριστικές και ψευδο-αποκρυφιστικές σχολές χωρίζουν το εγώ στα δύο, βεβαιώνουν εμφατικά ότι έχουμε ένα εγώ ανώτερο, θείο, αθάνατο και πιστεύουν ότι αυτό το ανώτερο εγώ ή θείο εγώ, πρέπει να ελέγχει και κυριαρχεί εντελώς το κατώτερο εγώ.

Αυτή η αντίληψη είναι εντελώς λανθασμένη, γιατί ανώτερο η κατώτερο είναι δύο τμήματα από το ίδιο πράγμα.

Στο εγώ αρέσει να διαιρείται σε ανώτερο και κατώτερο. Στο εγώ αρέσει να σκέπτεται ότι ένα του μέρος είναι θεϊκό, αθάνατο. Στο εγώ αρέσει να το υμνούν, να του αποδίδουν τιμές, να το τοποθετούν στους βωμούς, να το θεοποιούν κλπ.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοιο εγώ ανώτερο, τέτοιο εγώ θείο, το μόνο που έχουμε μέσα στα σεληνιακά σώματα είναι η ουσία και η λεγεώνα των εγώ, αυτό είναι όλο.

Ο Άτμαν, το ΕΙΝΑΙ δεν έχει σχέση με καμία μορφή του εγώ. Το ΕΙΝΑΙ είναι το ΕΙΝΑΙ και είναι πέρα από κάθε μορφή του Εγώ.

Το πραγματικό μας ΕΙΝΑΙ είναι απρόσωπο, κοσμικό, άφατο, τρομακτικά θεϊκό.

Δυστυχώς το διανοητικό ζώο δεν μπορεί να ενσαρκώσει το πραγματικό του ΕΙΝΑΙ (Άτμαν-Βούδι-Μάνας) γιατί έχει μόνο σεληνιακά σώματα και αυτά τα τελευταία δεν θα άντεχαν το τρομακτικό ηλεκτρικό βολτάζ του αληθινού μας ΕΙΝΑΙ, και τότε θα πεθαίναμε.

Τα δαιμόνια που κατοικούν μέσα στα σεληνιακά σώματα δεν βρίσκονται φυλακισμένα μέσα σ’ αυτά, συνήθως μπαίνουν και βγαίνουν και ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη ή τριγυρίζουν στις διάφορες μοριακές περιοχές της φύσης.

Μετά από τον θάνατο, το πολλαπλό Εγώ συνεχίζει μεταξύ των σεληνιακών σωμάτων, προβαλλόμενο από αυτά σε οποιοδήποτε μέρος της φύσης.

Τα πνευματικά μέντιουμ δίνουν τις ύλες τους ή τους φυσικούς φορείς σ’ αυτά τα εγώ των πεθαμένων. Αυτά τα εγώ παρ’ όλο που δίνουν αποδείξεις για την ταυτότητά τους, παρ’ όλο που αποδεικνύουν ότι είναι ο πραγματικός νεκρός, δεν είναι στην πραγματικότητα ΕΙΝΑΙ του νεκρού.

Το κάρμα των μέντιουμ στις επόμενες ζωές τους είναι η επιληψία. Κάθε επιληπτικό άτομο στην προγενέστερη ζωή του υπήρξε πνευματιστής ή μέντιουμ.

Δεν επιστρέφουν όλες οι επί μέρους οντότητες που αποτελούν το εγώ στον κόσμο αυτόν για να επαναενσωματωθούν ή να ξαναγεννηθούν σε έναν καινούργιο οργανισμό. Ορισμένες από αυτές τις οντότητες ή μικρά εγώ καμιά φορά ξεκόβουν από την ομάδα για να μπουν στους κόσμους κολάσεις της φύσης ή ορυκτό βασίλειο καταποντισμένο, άλλες από αυτές τις μονάδες απολαμβάνουν ενσωματωμένες σε οργανισμούς του κατώτερου ζωικού βασιλείου, άλογα, γαϊδούρια, σκύλους κλπ.

Οι δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας συνηθίζουν να βοηθούν μερικούς εξέχοντες νεκρούς που θυσιάστηκαν για την ανθρωπότητα.

Όταν εμείς θελήσαμε να ερευνήσουμε για τον Πάνστο Βίλα, τον μεγάλο ήρωα της μεξικάνικης επανάστασης τον βρήκαμε στους κόσμους κολάσεις κατειλημμένο ακόμα από την ιδέα να σκοτώνει, απειλώντας με το πιστόλι του όλους τους κατοίκους του υποκόσμου.

Ωστόσο αυτός ο Πάντσο Βίλα του καταποντισμένου ορυκτού Βασίλειου δεν είναι όλα. Το καλύτερο του Πάντσο Βίλα ζει στον μοριακό κόσμο, ασφαλώς δεν έχει κατορθώσει την ενδιάμεση λύτρωση που επιτρέπει σε ορισμένους πεθαμένους να απολαύσουν τις διακοπές τους στα διάφορα μοριακά και ηλεκτρονικά βασίλεια της φύσης, αλλά παραμένει στο κατώφλι, περιμένοντας την ευκαιρία για να μπει σε μία καινούργια μήτρα.

Αυτό που ξαναενσαρκώνεται από τον Πάντσο Βίλα, δεν θα είναι ποτέ ο Πάντσο Βίλα των κόσμων κολάσεων, ο τρομερός δολοφόνος, αλλά ότι καλύτερο του Στρατηγού, εκείνες οι αξίες που θυσιάστηκαν για την ανθρωπότητα, εκείνες οι αξίες που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία ενός καταπιεσμένου λαού.

Ο πεθαμένος Στρατηγός, καλύτερα θα λέγαμε οι πιο χρήσιμες αξίες του Στρατηγού, θα επιστρέψουν, θα επανενσαρκωθούν και ο μεγάλος Νόμος θα τον ανταμείψει για την θυσία ανεβάζοντάς τον μέχρι το πρώτο αξίωμα του κράτους.

Αναφέραμε τον Στρατηγό Πάντσο Βίλα με τρόπο παραστατικό για τους αναγνώστες μας.

Αυτός ο άνθρωπος πήρε εξαιρετική βοήθεια οφειλόμενη στην μεγάλη θυσία του για την ανθρωπότητα.

Παρόλα αυτά υπάρχουν στον κόσμο πρόσωπα που δεν θα μπορούσαν να πάρουν αυτή τη βοήθεια γιατί αν τους αφαιρείτο ότι ζωώδες και εγκληματικό, δεν θα έμενε τίποτα.

Αυτού του είδους τα ανθρώπινα κτήνη πρέπει να μπουν στις καθοδικές εξελίξεις των κόσμων κολάσεων της φύσης.

Κάποιος μυημένος υπέφερε απερίγραπτα γιατί στους κόσμους κολάσεις αποτύγχανε σε όλες τις δοκιμασίες αγνότητας παρόλο που στον φυσικό κόσμο είχε επιτύχει την τέλεια αγνότητα. Εκείνος ο μυημένος υπέφερε, εκλιπαρούσε ζητώντας ανώτερη βοήθεια στην δική του μητέρα Κουνταλίνι.

Η αγία μητέρα του, τον βοήθησε, εκείνη, το πύρινο φίδι των μαγικών μας δυνάμεων ικέτευσε για εκείνον, για τον γιο της, για τον μυημένο και αυτός κλήθηκε σε δίκη στα δικαστήρια του Κάρμα.

Οι τρομεροί άρχοντες του κάρμα τον δίκασαν και καταδίκασαν στην άβυσσο, στα σκοτάδια τα εξώτερα όπου ακούγεται μόνο το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.

Ο μυημένος γεμάτος από αμέτρητο φόβο άκουσε την τρομερή καταδίκη, ο κοσμικός δήμιος σήκωσε το σπαθί και το κατηύθυνε απειλητικά ενάντια στον τρομαγμένο αδελφό, αλλά ένιωσε ότι κάτι κουνιόταν μέσα στο εσωτερικό του και έκπληκτος είδε να βγαίνει από τα σεληνιακά του σώματα ένα εγώ πορνείας, μία οντότητα που είχε δημιουργηθεί από εκείνον τον ίδιο σε παλιές μετενσαρκώσεις, η διεστραμμένη οντότητα της πορνείας μπήκε στις καθοδικές εξελίξεις των κόσμων-κολάσεων και ο μυημένος βρέθηκε τότε ελευθερωμένος από αυτά τα εσωτερικά εξαμβλώματα που τόσο τον βασάνιζαν.

Στην πραγματικότητα το εγώ είναι ένα άθροισμα από οντότητες διαφορετικές, ανόμοιες. Δεν υπάρχει ένα εγώ σταθερό και αμετάβλητο, το μόνο που υπάρχει μέσα στα σεληνιακά μας σώματα είναι το πολλαπλό Εγώ (λεγεώνα διαβόλων).

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Εισαγωγή στη Γνώση»)