Ακόμα και όταν φαίνεται απίστευτο, όταν ο μαθητής παρατηρεί τον εαυτό του, δεν θυμάται τον εαυτό του.

Οι μαθητευόμενοι, έξω από κάθε αμφιβολία, στην πραγματικότητα δεν αισθάνονται τον εαυτό τους, δεν έχουν συνείδηση του εαυτού τους.

Μοιάζει κάτι απίστευτο ότι όταν ο γνωστικός μαθητευόμενος αυτοπαρατηρεί τον τρόπο που γελά, μιλά, βαδίζει κλπ, ξεχνά τον εαυτό του, αυτό είναι απίστευτο, αλλά πραγματικό.

Παρόλα αυτά είναι απαραίτητο να προσπαθείς να θυμάσαι τον εαυτό σου, ενώ αυτοπαρατηρεισαι, αυτό είναι βασικό για να κατορθώσεις το ξύπνημα της συνείδησης.

Το να αυτοπαρατηρείσαι, το να αυτογνωρίζεσαι, χω­ρίς να ξεχνάς τον εαυτό σου, είναι τρομερά δύσκολο, αλ­λά τρομακτικά επείγον, για να κατορθώσεις το ξύπνημα της συνείδησης.

Αυτό που λέμε μοιάζει με κουταμάρα, οι άνθρωποι αγνοούν ότι κοιμούνται, αγνοούν ότι δεν θυμούνται τον εαυτό τους, ούτε ακόμη όταν κοιτάζονται στον ολόσωμο καθρέφτη, ούτε ακόμα και όταν παρατηρούνται με λεπτομε­ρειακή προσοχή.

Αυτή η μη ανάμνηση του εαυτού μας, αυτό το να μην θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι στην πραγματικότητα η αι­τία των αιτιών όλης της ανθρώπινης άγνοιας.

Όταν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος φθάσει στο να κα­ταλάβει σε βάθος ότι δεν μπορεί να θυμάται τον εαυτό του, ότι δεν είναι συνειδητός του εαυτού του, είναι πολύ κοντά στο ξύπνημα της συνείδησης.

Μιλάμε για κάτι που πρέπει να στοχαστούμε βαθειά, αυτό που λέμε εδώ είναι πολύ σπουδαίο και δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αν διαβάζεται μηχανικά.

Οι αναγνώστες μας θα πρέπει να στοχάζονται. Ο κόσμος δεν είναι ικανός να αισθάνεται το δικό του εγώ, ενώ αυτοπαρατηρείται, να το κάνει να περάσει από ένα κέντρο σε άλλο κλπ.

Το να παρατηρείς τον δικό σου τρόπο ομιλίας, γέ­λιου, βαδίσματος κλπ, κλπ, χωρίς να ξεχνάς τον εαυτό σου, αισθανόμενος αυτό το Εγώ μέσα, είναι πολύ δύσκολο, και ωστόσο βασικό, κεφαλαιώδες, για να κατα­φέρουμε το ξύπνημα της συνείδησης.

Ο μεγάλος Δάσκαλος Ouspenski είπε: "Η πρώτη εντύπωση που μου προξένησε η προσπάθεια, για να είμαι συνειδητός του εαυτού μου, για να είμαι συνειδητός από μένα τον ίδιο όπως Εγώ, για να πω στον εαυτό μου: Εγώ περπατώ, Εγώ κάνω, και να προσπαθήσω να διατηρώ ζωντανό αυτό το Εγώ, να το αισθάνομαι μέσα μου υπήρξε η ακόλουθη: Η σκέψη έμενε σαν κοιμισμένη, όταν Εγώ έκανα το Εγώ, δεν μπορούσε ούτε να σκεφθεί ούτε να μι­λήσει, μέχρι που ελάττωνα την ένταση των αισθημάτων, επί πλέον κάποιος θα μπορούσε να διατηρηθεί σε παρόμοια κατάσταση, μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα".

Είναι αναγκαίο να διαλύσουμε το πολλαπλό Εγώ, να το κάνουμε στάχτη, αλλά οφείλουμε να το γνωρίζουμε, να το μελετήσουμε στα σαρανταεννέα υποσυνείδητα διαμερίσμα­τα που συμβολίζονται μεταξύ των γνωστικών με τα σαραντα­εννέα δαιμόνια του Jaldabaoth.

Αν ένας γιατρός πρόκειται να αφαιρέσει ένα καρκίνω­μα, χρειάζεται πρώτα να το γνωρίσει, αν ένας άνθρωπος θέλει να διαλύσει το Εγώ, πρέπει να το μελετήσει, να το μελετήσει, να το συνειδητοποιήσει, να το γνωρίσει στα σαρανταεννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα.

Κατά την εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας, σ’ αυτή την τρομερή υπερπροσπάθεια για να είσαι συνειδητός του δικού σου Εγώ, είναι φανερό ότι η προσοχή διαιρείται και εδώ γυρίζουμε ξανά σ’ εκείνο της διαίρεσης της προ­σοχής. Ένα μέρος της προσοχής κατευθύνεται όπως είναι λογικό προς την προσπάθεια, το άλλο προς το πολλαπλό Εγώ.

Η εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας είναι κάτι πα­ραπάνω από την ανάλυση του εαυτού μας, είναι μια καινούργια κατάσταση, που γνωρίζεται μόνο διά μέσου της άμε­σης εμπειρίας.

Κάθε ανθρώπινο ον είχε κάποια φορά αυτές τις στιγ­μές, καταστάσεις εσωτερικής ανάμνησης του εαυτού του, καμιά φορά σε κάποια στιγμή ατελείωτου τρόμου, καμιά φο­ρά στην βρεφική ηλικία ή σε κάποιο ταξίδι όταν αναφωνούσε: Και τι κάνω εγώ εδώ; Γιατί βρίσκομαι εγώ εδώ;

Η αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας, συνοδευόμενη με τρόπο ταυτόχρονο με την εσωτερική ανάμνηση του δικού μας Εγώ, είναι τρομερά δύσκολη και όμως απαραίτητη για να αυτογνωριστουμε αληθινά.

Το πολλαπλό εγώ καταλήγει πάντα κάνοντας το αντίθετο στην διάρκεια του διαλογισμού, αυτό χαίρεται όταν πορνεύεται ή όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε την λαγνεία, αυτό βροντά και αστράφτει σε οποιοδήποτε από τα σαρανταεννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα του Jaldabaoth, όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον θυμό, αυτό ζηλεύει να μην είναι ζηλιάρης όταν προσπαθούμε να κονιορτοποιήσουμε την ζήλεια.

Εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας είναι να αντιλαμβανόμαστε όλες αυτές τις διαδικασίες του υποσυνείδητου του εαυτού μας, το εγώ, το πολλαπλό Εγώ.

Η αυτοπαρατήρηση του τρόπου σκέψεώς μας, ομιλίας, γέλιου, βαδίσματος, φαγητού, αισθήματος κλπ χωρίς να ξεχνάμε τον εαυτό μας, τις εσωτερικές διαδικασίες του εγώ, αυτού που συμβαίνει εκεί μέσα στα σαρανταεννέα διαμερίσματα του υποσυνείδητου του Jaldabaoth, καταλήγει τρομαχτικά δύσκολο και όμως βασικό για την αφύπνιση της συνείδησης.

Η αυτοπαρατήρηση, η εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας, μυεί την ανάπτυξη της διαστημικής αίσθησης που φθάνει στην πλήρη ωριμότητα με την αφύπνιση της συνείδησης.

Τα αναφερόμενα τσάκρας από τον κύριο Leadbeter και από πολλούς άλλους συγγραφείς είναι σε σχέση με την διαστημική αίσθηση όπως τα λουλούδια σε σχέση με το δέντρο της ζωής.

Το θεμελιακό είναι το δέντρο. Το διαστημικό αίσθημα είναι η κανονική λειτουργία της αφυπνισμένης συνείδησης.

Κάθε άνθρωπος αληθινά αφυπνισμένος μπορεί να δει, να ακούσει, να αγγίξει, να μυρίσει, και να πιάσει όλα όσα συμβαίνουν στα σαρανταεννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα του Jaldabaoth.

Κάθε άνθρωπος αληθινά αφυπνισμένος, μπορεί να διαπιστώσει από μόνος του διά μέσου της άμεσης εμπειρίας τα όνειρα των ανθρώπων, μπορεί να δει αυτά τα όνειρα στα άτομα που περπατούν στους δρόμους, σ’ αυτούς που εργάζονται σε εργοστάσια, στους κυβερνώντες, σε κάθε πλάσμα.

Κάθε άνθρωπος αφυπνισμένος αληθινά, μπορεί να δει, να ακούσει, να μυρίσει, να αγγίξει και να πιάσει όλα τα πράγματα των ανωτέρων κόσμων.

Όποιος θέλει να δοκιμάσει την πραγματικότητα όλων όσων συμβαίνουν στις ανώτερες διαστάσεις του διαστήματος, πρέπει να αφυπνίσει συνείδηση, εδώ και τώρα.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Το Κολιέ του Βούδα»)