Είναι απόλυτα σαφές και επομένως όχι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν αρχίζει κάποιος να παρατηρεί τον εαυτό του σοβαρά (από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί), τότε αρχίζει πραγματικά τη Εργασία πάνω σε όλο αυτό το φορτίο.

Είναι εμπόδιο, φραγμός, πρόσκομμα στη Εργασία της αυτο-παρατήρησης του Εσωτερικού μας, τα παρακάτω ψυχολογικά ελατ-τώματα:

 Μυθομανία (παραλήρημα Μεγαλείου, να νομίζεις ότι είσαι ένας Θεός).

Εγωλατρεία (πίστη σε ένα Διαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε είδους του Άλτερ Έγκο).

Παράνοια(σοφιστεία, αυτο-επάρκεια, ματαιοδοξία, αυτο-εμπιστοσύνη, μυστική υπερηφάνεια, ανικανότητα παραδοχής της άποψης του άλλου).

Όταν συνεχίζει κανείς με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας, ότι κατέχεται από ένα μόνιμο Εγώ, η σοβαρή Εργασία πάνω στον εαυτό του γίνεται κάτι παραπάνω από αδύνατη.

Αυτός που πιστεύει ότι πάντα είναι Ένας, ποτέ δεν θα γίνει ικανός να αποχωριστεί τα ανεπιθύμητα στοιχεία του. Θα θεωρεί κάθε σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, συγκίνηση, πάθος, στοργή κ.τ.λ. σαν διαφορετικές αμετάβλητες λειτουργίες της ίδιας του της φύσης μέχρι που θα δικαιολογείται μπροστά στους άλλους, λέγοντας ότι αυτά ή εκείνα τα προσωπικά ελαττώματα είναι κληρονομικού χαρακτήρα…

Αυτός που δέχεται την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ, κατανοεί βασιζόμενος στην παρατήρηση, ότι κάθε επιθυμία, σκέψη, πράξη πάθους κ.τ.λ. αντιστοιχεί στο ένα ή το άλλο ξεχωριστό Εγώ…

Ο κάθε αθλητής της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, δουλεύει πολύ σοβαρά μέσα του και προσπαθεί να διαχωρίσει από τον ψυχισμό του τα διάφορα ανεπιθύμητα στοιχεία τα οποία κουβαλάει στο εσωτερικό του…

Αν ένας αρχίσει να παρατηρείται εσωτερικά στ’ αλήθεια και πολύ ειλικρινά, καταλήγει να διαχωρίζεται σε δύο: τον Παρατηρητή και τον Παρατηρούμενο.

Πως θα μπορούσαμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, αν κάναμε το λάθος να μη χωριζόμαστε σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;

Χωρίς να γίνει μια τέτοια διαίρεση, είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα προχωρούσαμε ούτε ένα βήμα στον θαυμαστό δρόμο της αυτογνωσίας.

Χωρίς αμφιβολία, όταν η διαίρεση αυτή δεν συμβαίνει, συνεχίζουμε να είμαστε ταυτισμένοι με όλες τις διαδικασίες του Πολυπρόσωπου Εγώ…

Αυτός που ταυτίζεται με το Εγώ είναι  πάντοτε θύμα των περιστάσεων.

Πως θα μπορούσε να μετατρέψει τις συνθήκες αυτός που δεν γνωρίζει τον εαυτό του; πως θα μπορούσε να γνωρίσει τον εαυτό του αυτός που ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκε εσωτερικά; με ποιόν τρόπο θα μπορούσε κανείς να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν χωριστεί πρώτα σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;

Σίγουρα  κανείς δεν μπορεί να αρχίσει τη ριζική αλλαγή του όσο δεν είναι ικανός να πει: «Η επιθυμία αυτή είναι ένα ζωώδες Εγώ που οφείλω να περιορίσω», «Αυτή η εγωιστική σκέψη είναι ένα άλλο Εγώ που με μπερδεύει και χρειάζεται να διαλύσω», «Αυτό το συναίσθημα που πληγώνει την καρδιά μου είναι ένα παρείσακτο Εγώ που χρειάζεται να μετατρέψω σε κοσμική σκόνη» κ.τ.λ.

Φυσικά αυτό είναι αδύνατο σε όποιον δεν χωρίστηκε ποτέ σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο…

Αυτός που θεωρεί όλες τις ψυχολογικές του διαδικασίες σαν λειτουργίες ενός μοναδικού Εγώ, ατομικού και μόνιμου, βρίσκεται τόσο ταυτισμένος με όλα του τα σφάλματα, τα έχει τόσο ενωμένα με τον ίδιο του τον εαυτό, που έχει χάσει, για τον λόγο αυτό, την ικανότητα να τα χωρίσει από τον ψυχισμό του.

Σίγουρα τέτοια άτομα ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν ριζικά, είναι άνθρωποι καταδικασμένοι στην πιο απόλυτη αποτυχία.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Διατρική Επαναστατικής Ψυχολογίας»)