Το να σκέφτεται κανείς βαθιά και με απόλυτη προσοχή, καταλήγει να είναι παράξενο για  την εποχή αυτή της καθοδικής εξέλιξης και παρακμής.

Από το Διανοητικό Κέντρο πηγάζουν διάφορες σκέψεις που προέρχονται, όχι από ένα μόνιμο Εγώ, όπως υποθέτουν ανόητα οι αγνοούντες μορφωμένοι, αλλά από τα διαφορετικά «Εγώ»  μέσα στον καθένα από εμάς.

Όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται, νομίζει με σταθερότητα ότι αυτός μέσα του και μέσω του εαυτού του σκέφτεται.

Δεν θέλει να καταλάβει το διανοητικό θηλαστικό ότι οι πολυάριθμες σκέψεις που διασταυρώνονται στην κατανόησή του, έχουν την προέλευσή τους στα διάφορα «Εγώ» που φέρνουμε μέσα μας.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε πραγματικά σκεπτόμενα άτομα. Αληθινά δεν έχουμε ακόμα νου ατομικό.

Το δίχως άλλο, καθένα από τα «Εγώ» που κουβαλάμε μέσα μας, χρησιμοποιεί το Διανοητικό μας Κέντρο, το μεταχειρίζεται κάθε φορά που μπορεί για να σκέφτεται.

Θα ήταν παράλογο να ταυτιζόμαστε με αυτήν ή εκείνη την αρνητική και βλαβερή σκέψη, θεωρώντας την δική μας.

Σίγουρα, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από κάποιο «Εγώ», που σε κάποια δεδομένη στιγμή χρησιμοποίησε το Διανοητικό μας Κέντρο κάνοντας κακή χρήση του.

Αρνητικές σκέψεις υπάρχουν διαφόρων ειδών: υποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης, κακή θέληση, ζήλιες πάθους, ζήλιες θρησκευτικές, πολιτικές κ.λ.π., απληστία, οργή, υπερηφάνεια, κλοπή, μοιχεία, οκνηρία, λαιμαργία κ.τ.λ.

Πραγματικά είναι τόσα τα ψυχικά ελαττώματα που έχουμε, ώστε και να είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χίλιες γλώσσες για να μιλάμε, δεν θα κατορθώναμε να τα απαριθμήσουμε όλα.

Σα συνέπεια ή συμπέρασμα αυτού που ειπώθηκε προηγουμένως, είναι πια παράλογο το να ταυτιστούμε με τις αρνητικές σκέψεις.

Όπως δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, βεβαιώνουμε επίσημα ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει σκέψη από μόνη της, γεννημένη αυθόρμητα…

Η σχέση ανάμεσα στον στοχαστή και τη σκέψη είναι φαινομενική. Κάθε αρνητική σκέψη κατάγεται από έναν διαφορετικό στοχαστή.

Μέσα στον καθένα μας υπάρχουν τόσοι αρνητικοί στοχαστές, όσες και σκέψεις του ίδιου είδους.

Αν εξετάσουμε αυτό το θέμα από τη θέση του πολυπρόσωπου των « Στοχαστών και των Σκέψεων», τότε κάθε ένα από τα «Εγώ» που φέρνουμε μέσα στον ψυχισμό μας συμβαίνει να είναι σίγουρα ένας διαφορετικός στοχαστής.

Αναμφισβήτητα, μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχουν πάρα πολλοί στοχαστές. Και όμως καθένας από αυτούς, αν και αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος, θεωρεί ότι ο εαυτός του είναι το παν σε μια συγκεκριμένη στιγμή…

Οι μυθομανείς, οι εγωλάτρες, οι ναρκισσιστές, οι παρανοϊκοί ποτέ δεν θα δέχονταν τη θέση της «Πληθώρας των Στοχαστών» γιατί αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, αισθάνονται «ο μπαμπάς του Ταρζάν» ή «η μαμά των νεαρών».

Πώς θα μπορούσαν τέτοιου είδους άνθρωποι, ανώμαλοι, να δεχτούν την ιδέα ότι κατέχουν έναν ατομικό νου, μεγαλοφυή και θαυμαστό;

Εν τούτοις, τέτοιοι σοφιστικίζοντες σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους και μέχρι που φορούν τον χιτώνα του Αρίστιππου για να δείξουν σοφία και ταπεινοφροσύνη…

Αναφερόμαστε στην παλιά ιστορία που ο Αρίστιππος, θέλοντας να δείξει σοφία και ταπεινοφροσύνη, ντύθηκε με έναν παλιό χιτώνα γεμάτο μπαλώματα και τρύπες. Άρπαξε στο δεξί του χέρι τη Ράβδο της Φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας…

Λένε πως όταν ο Σωκράτης τον είδε να έρχεται είπε με δυνατή φωνή:» Ω Αρίστιππε, φαίνεται η ματαιότητά σου μέσα από τις τρύπες του ενδύματός σου.

Όποιος δεν ζει πάντα σε κατάσταση Επαγρύπνησης προς το περιβάλλον, Επάγρυπνης Αντίληψης, σκεπτόμενος ότι είναι σκεπτόμενος, ταυτίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.

Σαν αποτέλεσμα ενισχύεται δυστυχώς η σκοτεινή δύναμη του «Αρνητικού Εγώ», δράστη της αντίστοιχης σκέψης που αναφέραμε παραπάνω.

Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με μια αρνητική σκέψη, τόσο πιο πολύ θα είμαστε δούλοι του αντίστοιχου «Εγώ» που την χαρακτηρίζει.

Σε ότι αφορά τον Γνωστικισμό, τον Μυστικό Δρόμο, τη Εργασία πάνω στον εαυτό μας, οι πειρασμοί βρίσκονται ακριβώς στα «Εγώ» που μισούν τη Γνωστική διδασκαλία, την Εσωτεριστική Εργασία, γιατί γνωρίζουν ότι η ύπαρξή τους μέσα στον ψυχισμό μας απειλείται θανάσιμα από την Γνώση και την Εργασία.

Αυτά τα αρνητικά και επιθετικά «Εγώ» εξουσιοδοτούνται από ορισμένες καταγραφές του εγκεφάλου, αποθηκευμένες μέσα στο Νοητικό κέντρο και γεννούν διαρκώς βλαβερά και επιζήμια νοητικά ρεύματα.

Αν δεχτούμε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα «Αρνητικά Εγώ» που σε μια στιγμή ελέγχουν το Διανοητικό μας Κέντρο, θα γίνουμε τότε ανίκανοι να ελευθερωθούμε από τα αποτελέσματά τους.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι κάθε «Αρνητικό Εγώ» αυτο-εξαπατάται και εξαπατά, αποτέλεσμα ψεύδεται.

Κάθε φορά που αισθανόμαστε μια ξαφνική απώλεια δύναμης, όταν ο δόκιμος απογοητεύεται από την Γνωστική Διδασκαλία, από την Εσωτεριστική Εργασία, όταν χάνει τον ενθουσιασμό και εγκαταλείπει το καλύτερο, είναι φανερό ότι έχει ξεγελαστεί από κάποιο αρνητικό Εγώ.

Το αρνητικό Εγώ της μοιχείας καταστρέφει τις καλές οικογένειες, κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά.

Το αρνητικό Εγώ της ζήλιας ξεγελά τα όντα που αυτο-λατρεύονται και διαλύει την ευτυχία αυτών των ίδιων.

Το αρνητικό Εγώ της μυστικιστικής υπερηφάνειας ξεγελά τους αφιερωμένους στον Δρόμο και αυτοί νοιώθοντας σοφοί μισούν τον Δάσκαλό τους και τον προδίδουν…

Το αρνητικό Εγώ το εξουσιοδοτούν οι προσωπικές μας εμπειρίες, οι αναμνήσεις μας, οι μεγαλύτερές μας επιθυμίες, η ειλικρίνειά μας. Τότε μέσα από μιαν αυστηρή διαλογή όλων αυτών, το Εγώ παρουσιάζει κάτι με ψεύτικο φως, κάτι που γοητεύει και η αποτυχία έρχεται...

Και όμως όταν κανείς ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοιου είδους απάτη γίνεται αδύνατη…

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Διατρική Επαναστατικής Ψυχολογίας»)