Γίνεται επείγον, αναντικατάστατο, μη αναβλητέο, να παρατη-ρήσουμε την εσωτερική φλυαρία και τον συγκεκριμένο χώρο απ’ όπου προέρχεται.

Αναμφισβήτητα η εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία είναι η “Αιτία των αιτιών” πολλών δυσάρεστων και δυσαρμονικών ψυχικών καταστάσεων στο παρόν και στο μέλλον επίσης.

Σίγουρα αυτές οι μάταιες, χωρίς ουσία, κουβέντες της φλυαρίας της γεμάτης αμφιβολία και γενικότερα κάθε επιζήμια, βλαβερή, παράλογη συζήτηση που εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, έχουν την προέλευσή τους στην εσφαλμένη εσωτερική συνομιλία.

Ξέρουμε ότι στον Γνωστικισμό υπάρχει η ε-σωτεριστική πρακτική της εσωτερικής σιωπής, αυτό το γνωρίζουν οι οπαδοί μας της “Τρίτης Κάμαρας”.

Δε μένει παρά να πούμε τελείως ξεκάθαρα ότι η εσωτερική σιωπή οφείλει να αναφέρεται λεπτομερώς σε κάτι πολύ συγκεκριμένο και ορισμένο.

Όταν η διαδικασία σκέψης εξαντλείται προσεκτικά στη διάρκεια του βαθύ εσωτερικού διαλογισμού, πετυχαίνεται η εσωτερική σιωπή, όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε να εξηγήσουμε σε αυτό το κεφάλαιο.

Ούτε το να αδειάσει ο νους ή να μείνει λευκός για να επιτύχουμε πραγματικά την εσωτερική σιωπή, είναι αυτό που προσπαθούμε να εξηγήσουμε τώρα σε αυτές τις παραγράφους.

Το να ασκούμε την εσωτερική σιωπή, στην οποία αναφερόμαστε, δεν σημαίνει επίσης να εμποδίζουμε να περάσει κάτι από το νου.

Πραγματικά μιλάμε τώρα για ένα είδος εσωτερικής σιωπής πολύ διαφορετικό. Δεν πρόκειται για κάτι αόριστο και γενικό.

Θέλουμε να ασκήσουμε την εσωτερική σιωπή σε σχέση με κάτι που ήδη υπάρχει στο νου: πρόσωπο, γεγονός, προσωπικό ή ξένο πρόβλημα, κάτι που μας διηγήθηκαν, κάτι που έκανε ο τάδε κ.λ.π., να δούμε το πρόβλημα χωρίς να τα αγγίξουμε με την εσωτερική γλώσσα, χωρίς εσω-τερική συζήτηση…

Το να μάθουμε να σωπαίνουμε όχι μόνο με την εξωτερική γλώσσα, αλλά ακόμα και με την μυστική, εσωτερική γλώσσα είναι κάτι εξαιρετικό, θαυμάσιο.

Πολλοί σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον διπλανό. Η γεμάτη δηλητήριο και κακοήθεια εσωτερική φλυαρία προκαλεί εσωτερική σύγχιση.

Αν παρατηρήσουμε την εσφαλμένη, εσωτερική φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές ή από αλήθειες σχετικές μεταξύ τους με τρόπο λίγο πολύ ανορθόδοξο ή κάτι που προστέθηκε ή αφαιρέθηκε.

Δυστυχώς η συγκινησιακή μας ζωή βασίζεται αποκλειστικά στην “αυτο-συμπάθεια”.

Σαν συμπλήρωμα της τόσης μας αθλιότητας συμπαθούμε μόνο τους εαυτούς μας, το τόσο αγαπημένο μας Εγώ, και αισθανόμαστε αντιπάθεια μέχρι και μίσος για αυτούς που δεν μας συμπαθούν.

Αγαπούμε τους εαυτούς μας υπερβολικά, είμαστε ναρκισσιστές εκατό τοις εκατό. Αυτό είναι σίγουρο, αναμφισβήτητο.

Όσο συνεχίζουμε να είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτο-συμπάθεια, οποιαδήποτε ανάπτυξη του Είναι γίνεται κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Χρειάζεται να βλέπουμε την ξένη άποψη. Επείγει να ξέρουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.

“Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, να κάνετε και εσείς σε αυτούς” Ματθαίος: κεφ7, παρ 12.

Αυτό που πραγματικά μετράει σε αυτές τις μελέτες, είναι ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ο ένας προς τον άλλο εσωτερικά και αόρατα.

Δυστυχώς και όταν ακόμα είμαστε πολύ ευγενικοί, μέχρι και ειλικρινείς μερικές φορές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κρυφά και εσωτερικά συμπεριφερόμαστε πολύ άσχημα μεταξύ μας.

Άτομα φαινομενικά πολύ καλόκαρδα, σέρνουν βίαια τους ομοίους τους, καθημερινά, μέχρι την μυστική σπηλιά του εαυτού τους, για να κάνουν με αυτούς κάθε τι που επιθυμούν (κακοποιήσεις, κοροϊδίες, εμπαιγμούς κλπ).

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Διατρική Επαναστατικής Ψυχολογίας»)