Έφτασε η στιγμή να αναλογιστούμε πολύ σοβαρά πάνω σε αυτό που λέγεται «εσωτερική θεώρηση».

Δε μένει η παραμικρή αμφιβολία πάνω στην καταστροφική εμφάνιση της «εσωτερικής αυτοθεώρησης». Αυτή εκτός του ότι υπνωτίζει την συνείδηση, μας κάνει να χάνουμε πάρα πολλή ενέργεια.

Αν κάποιος δεν έπεφτε στο λάθος να ταυτιστεί τόσο με τον εαυτό του, η εσωτερική αυτοθεώρηση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Όταν ένας ταυτίζεται με τον εαυτό του, τον αγαπάει υπερβολικά, αισθάνεται έλεος γι’ αυτόν, αυτοθεωρείται, σκέφτεται ότι πάντοτε συμπεριφέρθηκε πολύ καλά στον έναν, τον άλλον, στη γυναίκα του, τα παιδιά του και ότι κανείς δεν μπορεί να το εκτιμήσει αυτό κ.λ.π. γενικά είναι ένας άγιος και όλοι οι άλλοι είναι οι κακοί, οι παλιάνθρωποι.

Μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές αυτοθεώρησης είναι η έγνοια για το τι θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι για μας τους ίδιους. Ίσως υποθέτουν ότι είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, φιλαλήθεις, γενναίοι κ.λ.π.

Το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα είναι ότι δυστυχώς αγνοούμε την τεράστια απώλεια ενεργείας που προκαλούν αυτού του είδους οι προβληματισμοί.

Πολλές εχθρικές στάσεις σε ορισμένα πρόσωπα που κανένα κακό δεν μας έχουν κάνει, οφείλονται ακριβώς σε τέτοιου είδους προβληματισμούς που δημιουργούνται από την εσωτερική αυτοθεώρηση.

Σε τέτοιες περιστάσεις, επειδή αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτό μας αυτοθεωρούμενοι με αυτόν τον τρόπο, είναι φανερό ότι το Εγώ ή καλύτερα θα λέγαμε τα Εγώ αντί να αδυνατίσουν αντίθετα δυναμώνουν τρομακτικά.

Όταν ταυτίζεται κανείς με τον εαυτό του, λυπάται πολύ για την ίδια του την θέση, μέχρι που αρχίζει να κάνει λογαριασμούς.

Έτσι, καθώς σκέφτεται ότι ο ένας ή ο άλλος, ο νονός, ο γείτονας, τα’ αφεντικό, ο φίλος κ.λ.π. δεν του ανταπέδωσαν αυτά που έπρεπε για όλες τις καλοσύνες του, μποτιλιαρισμένος σε αυτές τις σκέψεις, καταντά ανυπόφορος και βαρετός για όλον τον κόσμο.

Με τέτοιου είδους άτομο, πρακτικά, δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γιατί η όποια συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στο σημειωματάριο των λογαριασμών του και στις τόσες ταλαιπωρίες που καυχιέται ότι πέρασε.

Είναι γραμμένο ότι στην Γνωστική Εσωτερική Εργασία η ψυχική εξέλιξη είναι δυνατή μόνο μέσα από τη συγνώμη των άλλων.

Αν κανείς ζει υποφέροντας από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό για ότι του χρωστούν, για ότι του έκαναν, για τις πίκρες που τον πότισαν, πάντα με το ίδιο τραγούδι, τίποτε δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί μέσα του.

Η Προσευχή του Κυρίου λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών».

Το αίσθημα ότι μας χρωστάνε, ο πόνος για τα κακά που μας προκάλεσαν κ.λ.π. εμποδίζει κάθε εσωτερική ανάπτυξη της ψυχής.

Ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς είπε: «Πήγαινε να συνδιαλλαγείς με τον αντίδικό σου γρήγορα, μήπως σε παραδώσει στον δικαστή και εκείνος στον υπηρέτη και αυτός σε ρίξει στην φυλακή. Αλήθεια σου λέω ότι δεν θα βγεις από εκεί αν δεν πληρώσεις και την τελευταία δεκάρα».

Αν μας χρωστούν χρωστάμε. Αν απαιτήσουμε να μας πληρώσουν μέχρι την τελευταία δραχμή, οφείλουμε πρώτα να πληρώσουμε την «έσχατη δεκάρα».

Αυτός είναι  ο νόμος της αντεκδίκησης. « Οφθαλμός αντί  οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Φαύλος κύκλος, παράλογο.

Τις συγνώμες, την πλήρη ικανοποίησή μας και τους εξευτελισμούς που απαιτούμε από τους άλλους για τα κακά που μας προκάλεσαν, απαιτούνται επίσης και από εμάς, αν και θεωρούμε τους εαυτούς μας «ήμερα πρόβατα».

Το να τοποθετείται κανείς κάτω από μη αναγκαίους νόμους είναι παράλογο. Καλύτερα είναι να προσαρμόζει τον εαυτό του κάτω από νέες επιδράσεις.

Ο νόμος της ευσπλαχνίας είναι μια επίδραση πολύ ανώτερη του νόμου του βίαιου ανθρώπου: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού».

Επείγει, είναι απαραίτητο, αμετάθετο να πάρουμε θέση έξυπνα κάτω από τις θαυμαστές επιδράσεις της Εσωτερικής Γνωστικής Εργασίας, να ξεχάσουμε ότι μας χρωστούν και να περιορίσουμε στον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτοθεώρησης.

Ποτέ δεν πρέπει να αφήσουμε να μπούνε μέσα μας αισθήματα εκδικητικά, μνησίκακα, αρνητικές συγκινήσεις, αγωνίες για τα κακά που μας προκάλεσαν, βία, φθόνος, άσβηστη ανάμνηση υποχρεώσεων κ.λ.π.

Η Γνώση είναι προορισμένη για εκείνους τους ειλικρινείς δόκιμους που πραγματικά θα ήθελαν να δουλέψουν και να αλλάξουν.

Αν παρατηρήσουμε τα πλήθη μπορούμε να αποδείξουμε ξεκάθαρα ότι ο καθένας έχει το δικό του τραγούδι.

Καθένας τραγουδάει το δικό του ψυχολογικό τραγούδι. Θέλω να αναφερθώ με έμφαση σε αυτό το θέμα των ψυχολογικών λογαριασμών, το να αισθάνεται κανείς ότι του χρωστάνε, να παραπονιέται, να αυτοθεωρείται κ.λ.π.

Μερικές φορές τα πλήθη τραγουδάνε το τραγούδι τους γιατί έτσι, χωρίς να τους κουρδίσει κανείς, χωρίς να τους δίνει θάρρος κανείς και σε κάποιες περιπτώσεις μετά από κάμποσα ποτήρια κρασί…

Εμείς λέμε ότι το ανιαρό μας τραγούδι πρέπει να περιοριστεί, γιατί μας κάνει ανίκανους εσωτερικά, μας κλέβει πολλή ενέργεια.

Σε θέματα Επαναστατικής Ψυχολογίας, ένας που τραγουδάει υπερβολικά καλά (δεν αναφερόμαστε στην ωραία φωνή, ούτε και στο φυσικό τραγούδι) σίγουρα δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από τον εαυτό του, μένει στο παρελθόν…

Ένα πρόσωπο που εμποδίζεται από θλιβερά τραγούδια δεν μπορεί να αλλάξει το Υπαρξιακό του Επίπεδο, δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από αυτό που είναι.

Για να περάσει κανείς σε Ανώτερο Επίπεδο Ύπαρξης πρέπει να σταματήσει να είναι αυτό που είναι. Αν συνεχίσουμε να είμαστε αυτό που είμαστε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα ανώτερο Επίπεδο του Είναι.

Στο πεδίο της πρακτικής ζωής συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα. Πολύ συχνά ένα άτομο δένεται με φιλία με ένα άλλο, μόνο γιατί του είναι εύκολο να του τραγουδάει το τραγούδι του.

Δυστυχώς τέτοιου είδους σχέσεις τελειώνουν, όταν ζητήσουν του τραγουδιστή να σωπάσει, να αλλάξει δίσκο, να μιλήσει για άλλα πράγματα.

Τότε ο μνησίκακος τραγουδιστής φεύγει να αναζητήσει νέο φίλο, κάποιον που είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρονικό διάστημα.

Κατανόηση ζητάει ο τραγουδιστής, κάποιον που να τον καταλαβαίνει, Σα να είναι εύκολο να καταλάβεις τον  άλλο.

Για να καταλάβεις τον άλλο πρέπει ακριβώς να καταλάβεις τον εαυτό σου. Δυστυχώς ο καλός τραγουδιστής νομίζει ότι καταλαβαίνει τον εαυτό του.

Είναι πολλοί οι τραγουδιστές που διαψεύστηκαν, που τραγουδάνε το τραγούδι ότι δεν τους καταλαβαίνουν, και ονειρεύονται ένα θαυμαστό κόσμο όπου αυτοί θα είναι οι κεντρικές μορφές.

Εντούτοις δεν τραγουδούν όλοι οι τραγουδιστές δημόσια. Υπάρχουν επίσης και συντηρητικοί. Δεν τραγουδούν το τραγούδι τους απ’ ευθείας αλλά στα κρυφά.

Είναι άτομα που δούλεψαν πολύ, που υπέφεραν υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, σκέφτονται ότι  η ζωή  τους χρωστάει  όλα όσα δεν  μπόρεσαν  ποτέ να πετύχουν με την ικανότητά τους.

Αισθάνονται μια εσωτερική λύπη συνήθως, μιαν αίσθηση μονοτονίας και τρομερής ανίας, εσωτερική κούραση ή απογοήτευση γύρω από όπου συγκεντρώνονται οι σκέψεις.

Αναμφισβήτητα τα κρυφά τραγούδια μας κλείνουν το πέρασμα στο δρόμο της Εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι.

Δυστυχώς, τέτοια κρυφά εσωτερικά τραγούδια περνούν χωρίς να γίνουν αντιληπτά από εμάς τους ίδιους αν δεν τα παρατηρούμε με προσοχή.

Σίγουρα κάθε παρατήρηση του εαυτού μας επιτρέπει στο φως να περάσει σε εμάς τους ίδιους, στα δικά μας βαθύτερα εσωτερικά.

Καμιά εσωτερική αλλαγή δεν θα μπορούσε να συμβεί στον ψυχισμό μας, αν δεν τον φέρουμε στο φως της αυτοπαρατήρησης.

Είναι απαραίτητο να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε μόνοι μας με τον ίδιο τρόπο όπως όταν βρισκόμαστε με τους άλλους.

Όταν ένας είναι μόνος του παρουσιάζονται Εγώ πολύ διαφορετικά, σκέψεις διάφορες, αρνητικές συγκινήσεις κ.λ.π.

Δεν έχει πάντα καλή συντροφιά αυτός που βρίσκεται μόνος του. Είναι σχεδόν φυσιολογικό, είναι πολύ φυσικό να έχει κακή συνοδεία σε πλήρη μοναξιά. Τα περισσότερο αρνητικά ή επικίνδυνα Εγώ παρουσιάζονται όταν αυτός βρίσκεται μόνος.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά χρειάζεται να θυσιάσουμε τους ίδιους μας τους πόνους.

Πολλές φορές εκφράζουμε τους πόνους μας με έναρθρα ή άναρθρα τραγούδια.

Α.Δ. Samael Aun Weor (απόσπασμα από το «Διατρική Επαναστατικής Ψυχολογίας»)