Κάθε μαθητής της Γνώσης πρέπει να κατανοήσει το Σώμα της Διδασκαλίας προκειμένου να το ασκήσει. Η Γνώση δεν είναι μια πεποίθηση, δεν είναι ένα δόγμα, ούτε είναι μια συμβατική φιλοσοφία· βασίζεται στις αιώνιες αρχές της οι οποίες βασίζονται στη Συνείδηση.

Η Γνώση σχηματίστηκε μαζί με τον Άνθρωπο και μέσω των διαφόρων ηλικιών ή των σταδίων της ανθρωπότητας, έχει κάνει την παρουσία της γνωστή προκειμένου να καθοδηγήσει, να προσανατολίσει και να κατευθύνει την εργασία εκείνων που διψούν για τη σοφία και την τελειότητα.

Είναι λογικό ότι δεν βασίζεται σε ένα άτομο, αλλά στις αρχές της Διδασκαλίας προς την κατάκτηση της Συνείδησης του ανθρώπου.

Καθένας μας που επιδιώκει την τελειότητα στην ΕΡΓΑΣΙΑ μας, πρέπει να έχει ξεκάθαρο ότι οι ψυχολογικές, φυσικές και διανοητικές διαδικασίες (η καθεμία στο επίπεδο της) αξίζουν βαθιές μελέτες ανάλυσης και διάκρισης.

Όταν μελετάμε ένα ψυχολογικό επιπρόσθετο με σκοπό να το εξαλείψουμε, είναι απαραίτητο να το κάνουμε αυτό και στα τρία από αυτά τα επίπεδα, που χαρακτηρίζουν την έκφρασή του.

Παράδειγμα: εάν είναι το ΕΓΩ του ΘΥΜΟΥ που εκφράζεται στο φυσικό μέρος, αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει με μια προσβλητική λέξη, με μια χειρονομία ή ένα βλέμμα, με το οποίο εκφράζεται η εσωτερική ασυμφωνία από ένα επιπρόσθετο του ΘΥΜΟΥ.

Το ίδιο επιπρόσθετο παράγει σκέψεις, και εάν ο άνθρωπος τις παρατηρήσει προσεκτικά, θα καταλάβει ότι συνδέονται με τη χειρονομία ή με το άτομο που τις εξέφρασε στο φυσικό επίπεδο.

Στο ψυχολογικό μέρος, το ίδιο επιπρόσθετο θα παραγάγει συναισθηματικές καταστάσεις, προσπαθώντας να φέρει τον άνθρωπο σε μία ανισορροπία με σκοπό να τραφεί με ενέργεια για να συνεχίσει να υπάρχει.

Αυτές οι συναισθηματικές καταστάσεις είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστούν διότι ο άνθρωπος σε εκείνες τις στιγμές, εξαιτίας των αντιδράσεών του, συνήθως ψάχνει κάποιον για να του πει τι συνέβη προκειμένου να βοηθηθεί ή να δικαιολογήσει τη διάθεσή του. Εάν δεν το κάνει αυτό, τότε πρέπει να καταδυθεί μέσα στην ψυχολογική του χώρα και να υποφέρει τρομερά εξαιτίας αυτού που περνάει.

Το ΕΓΩ τον κάνει να πιστέψει ότι είναι θύμα που αξίζει το σεβασμό του άλλου προσώπου που τον πλήγωσε και με τον οποίο συνδέει αυτό το πρόβλημά του.

Πιστεύετε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι αυτή είναι λογική ή φυσιολογική συμπεριφορά για έναν άνθρωπο που έχει χρήση της λογικής και που θεωρεί ότι είναι κύριος του εαυτού του;

Εάν παρατηρούμε το πρόβλημα που εκφράζεται εδώ, μπορούμε να το βρούμε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, κάτι που μας δείχνει ότι στα ανθρώπινα όντα στο σύνολό τους επέρχεται η ίδια κατάσταση, η οποία χρειάζεται, όπως είπαμε, πραγματική και βαθιά μελέτη και ανάλυση να έχει επιτυχία σε αυτήν την εποχή στην οποία μια μικρή ομάδα ανδρών και γυναικών μπορεί να σωθεί από αυτά τα μοτίβα και να παράγει μία ριζική αλλαγή στη συμπεριφορά της και στη ζωή της.

Είναι απαραίτητο να κάνουμε έναν καθημερινό ισολογισμό της Συνείδησης. Μέσω αυτής της αξιολόγησης μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πλήρως, εάν είμαστε στ’ αλήθεια σοβαροί στην εργασία μας, ότι αντιθέτως, ζούμε μία μηχανική ζωή και επαναλαμβάνουμε σαν παπαγάλοι τις διδασκαλίες έτσι ώστε οι άλλοι να τις βιώσουν.

Αυτό είναι ένας παράλογος ρόλος, ακόμα και γελοίος, επειδή μπορούμε να δούμε τον οποιονδήποτε να μιλάει για τα θαυμάσια πράγματα, σώζοντας τον φίλο του και καταδικάζοντας τον εχθρό του, λες και ο Νόμος του Θεού είναι το παιχνιδάκι κάποιου συγκεκριμένου ατόμου ή ιδρύματος.

Ο ισολογισμός της Συνείδησης πρέπει να είναι μια αυτο-αξιολόγηση που κάνει κάποιος σε καθημερινή βάση, με έναν δίκαιο τρόπο, για να γνωρίσει και να κατανοήσει τι είναι καλό και τι είναι κακό στην εργασία που κάνει.

Αγαπητέ Αδελφέ, ίσως να είσαι ένας σοβαρός μαθητής και πολλές φορές μπορεί να έχεις αναρωτηθεί γιατί η πνευματική πρόοδός σου είναι πολύ αργή.

Η πρακτική του ισολογισμού της Συνείδησης και η αυτο-παρατήρηση θα σου δώσει την ένδειξη των λαθών σου.

Α.Δ. Lakhsmi (απόσπασμα από το «Φως στο Σκοτάδι»)