Μέσα στην Γνωστική εργασία βρίσκουμε πολλούς τρόπους και μεθόδους για να κατανοήσουμε και να ασκήσουμε τις διδασκαλίες. Είναι απαραίτητο να αναλύσουμε τα πράγματα που συμβαίνουν σ’ εμάς και γύρω μας, εφόσον ότι έχουν μία ζωτική σημασία για εμάς και επομένως πρέπει να μελετηθούν, να αναλυθούν και να κατανοηθούν.

Πολλά έχουν ειπωθεί για την παρατήρηση, αλλά αυτή δεν θα έχει καμία υπερβατικότητα εάν δεν διακρίνουμε τα μέρη και τα πράγματα γύρω μας.

Εάν παρατηρούμε τον εαυτό μας βλέπουμε την μηχανικότητα στην οποία ζούμε και που κάθε μέρα μας τοποθετεί στις χειρότερες συνθήκες ως προς τη Συνείδησή μας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι εάν βρισκόμαστε σε ένα συγκεκριμένο μέρος με συγκεκριμένους ανθρώπους, αυτό δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν ένα “γιατί” και “για ποιο λόγο”. Γι’ αυτό, τη στιγμή που συμβαίνει ένα γεγονός, πρέπει να το αναγνωρίσουμε και να αναρωτηθούμε ποιο είναι και τι έχει να κάνει μ’ εμάς.

Εσείς, αγαπητέ αναγνώστη, θα ρωτήσετε, «Τι είναι αυτό; Πώς γίνεται;» Έχετε ποτέ βρεθεί με ένα άτομο που μοιάζει πολύ με κάποιο άλλο; Ίσως να το θεωρείτε μία απλή σύμπτωση και να λέτε: «Αυτό το άτομο μοιάζει πολύ με τον τάδε….»

Δεν θα έπρεπε αυτό να αποτελέσει κίνητρο για να αναρωτηθείτε για το γεγονός;

Έχετε δει ποτέ τον εαυτό σας νεκρό ή αιχμάλωτο πολέμου και έχετε κάνει τη διάκριση αυτού του φαινόμενου στο σύνολό του;

Δεν ισχύει ότι σαν άνθρωποι έχουμε χάσει από μέσα μας την αίσθηση της έκπληξης;

Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς ένα ζώο εκφράζει αυτό το φαινόμενο με μεγάλη φυσικότητα;

Η αίσθηση της έκπληξης στα ζώα είναι πολύ αναπτυγμένη και δρα μέσω του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Το άγριο ζώο στη θέα ή στο άκουσμα από κάτι περίεργο δρα ακαριαία και έχει την ικανότητα να γνωρίζει εάν έχει να κάνει με κάτι συνηθισμένο ή αφύσικο.

Στο κατοικίδιο ζώο συμβαίνει το ίδιο· όταν βλέπει τον κύριό του, τείνει να ταυτιστεί μαζί του εφόσον του δίνει τροφή ή απλά το φροντίζει. Από την άλλη, εάν είναι κάποιος ξένος το ζώο απλά δεν ον εμπιστεύεται, εκφράζοντας την απόρριψή του.

Αυτό το βλέπουμε πολύ σπάνια στην ανθρωπότητα, και όταν κάποιος εκπλήσσεται αυτό σχετίζεται με φαντασίες ή με λεπτομέρειες στο, φυσικό κόσμο. Παραδείγματος χάριν: με ένα υπερηχητικό αεροπλάνο, με ένα υπερμοντέρνο όπλο ή με την πιο πρόσφατη μόδα, κλπ.

Ο εσωτερικός μαθητής ή ερευνητής πρέπει να έχει την αίσθηση της έκπληξης να κατευθύνεται προς όλα τα περίεργα που μπορεί να συμβούν, προς όλα όσα δεν είναι συνηθισμένα στην καθημερινή ζωή.

Εάν ζούμε σε μια πόλη και βγαίνουμε στην εξοχή για έναν περίπατο, πρέπει, εκτός από το να τρέξουμε, να φάμε και να αισθανθούμε ελεύθεροι, επίσης να κάνουμε μία ανάλυση αυτού του γεγονότος.

Εάν είμαστε στην παραλία και κολυμπάμε και διασκεδάζουμε, πρέπει επίσης να αισθανθούμε την ενθύμηση του εαυτού μας, χωρίς να ταυτιστούμε μόνο με την ευχαρίστηση της κολύμβησης και του παιγνιδιού.

Πρέπει να παρατηρήσουμε τη στάση μας όταν είμαστε μπροστά από έναν δημόσιο υπάλληλο που μας ζητάει κάποια έγγραφα για να θυμόμαστε τον εαυτό μας, ή μπροστά από κάποιον που μας εγκωμιάζει ή έναν άλλον που μας προσβάλλει, κλπ.

Σε σύνθεση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αίσθηση της έκπληξης είναι η ίδια η διάκριση ή η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.

Πρέπει να ξυπνήσουμε τη Συνείδησή μας· πρέπει να δώσουμε προσοχή, ιδιαίτερα σε όλες τις λεπτομέρειες που συμβαίνουν γύρω μας.

Εάν εμείς, στο φυσικό κόσμο είχαμε την αίσθηση της έκπληξης αναπτυγμένη στο τρισδιάστατο μέρος, όλα αυτά τα ασυνήθιστα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας δε θα περνούσαν απαρατήρητα και θα ήταν πολύ χρήσιμα για το ξύπνημα της Συνείδησής μας.

Μερικές φορές βλέπουμε τους εαυτούς μας με φίλους ή ίσως με ανθρώπους που δεν έχουμε δει ποτέ πριν και αυτό μας φαίνεται εντελώς φυσιολογικό. Δεν εκμεταλλευόμαστε αυτό το γεγονός για να κάνουμε μία διάκριση.

Όταν κάποιος μας εγκωμιάζει ή μας προσβάλλει, αντιδράμε εναντίων του αλλά δεν κάνουμε μια διάκριση του γεγονότος.

Κοιτάζουμε μία ανατολή που είναι πολύ όμορφη, αλλά ίσως δεν σταματάμε για να αναλύουμε εκείνη την σκηνή, και αυτό δείχνει ότι είμαστε κοιμισμένοι.

Σε πολλές περιπτώσεις ένα ζώο μας μιλά στον εσωτερικό κόσμο και εφόσον εδώ στη Γη δεν έχουμε η αίσθηση της έκπληξης αναπτυγμένη, βλέπουμε αυτό το φαινόμενο που είναι τόσο ασυνήθιστο με έναν συνηθισμένο τρόπο.

Εάν παρατηρήσουμε ένα παιδί, θα συνειδητοποιήσουμε ότι οποιοδήποτε γεγονός που δεν είναι φυσιολογικό, του τραβά την προσοχή, και αυτό μας δείχνει ότι εκείνο το παιδί είναι πιο συνειδητό από εμάς.

Η αίσθηση της έκπληξης μας επιτρέπει να ζήσουμε την αυτο-παρατήρηση πιο έντονα.

Θυμηθείτε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι η γλώσσα στην οποία μας μιλάνε στον εσωτερικό κόσμο εκφράζεται γενικά με σύμβολα και αριθμούς. Είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί ένας γνωστικός σπουδαστής προσεκτικός στις λεπτομέρειες της ζωής, στα απλά και πρακτικά πράγματα.

Επιδιώκουμε να ξυπνήσουμε τη Συνείδηση αμέσως, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό μας παρουσιάζεται με έναν απλό τρόπο και εάν δεν είμαστε προσεκτικοί, δεν συνειδητοποιούμε ότι συμβαίνει.

Είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί, όπως έχουμε πει σε άλλα κεφάλαια, η αίσθηση της έμπνευσης που θα μας επιτρέψει να ερμηνεύουμε σοφά όλα αυτά τα σύμβολα, τα προαισθήματα και τις αποκαλύψεις που λαμβάνουμε.

Εκτός αυτού, πρέπει να αναπτύξουμε την αίσθηση της έκπληξης έτσι ώστε μέσω αυτής να μπορούμε να αξιολογούμε όλα αυτά τα απλά πράγματα, τα τόσο υπερβατικά, που παρουσιάζονται στην καθημερινή μας ζωή.

Εάν δεν καλλιεργήσουμε αυτές τις ικανότητες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τις διδασκαλίες που μας δίνονται μέσω αυτών των απλών και πολύ σημαντικών φαινομένων που μας παρουσιάζονται κάθε μέρα.

Αν παρατηρήσουμε ένα παιδί μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει την αίσθηση της έκπληξης σε μια λανθάνουσα μορφή. Αν εκείνο το παιδί περπατάει σ’ έναν δρόμο, για παράδειγμα, και συναντήσει ένα φιδάκι, τρέχει μακριά φοβισμένο και πηγαίνει να το πει σε κάποιον ενήλικα. Ο ενήλικας τον ακούει με έναν αδιάφορο τρόπο και ρωτά για το μήκος του φιδιού· και όταν το παιδί του το δείχνει, του λέει πως είναι ανόητο ή φοβητσιάρικο.

Το προαναφερθέν παράδειγμα μας βοηθά να κατανοήσουμε πως ο ενήλικος εκπλήσσεται μονάχα μπροστά σε μεγάλα πράγματα. Στην περίπτωση του φιδιού, εάν είχε μήκος πολλά μέτρα, θα είχε εντυπωσιαστεί· όμως, το παιδί ήταν έκπληκτο μπροστά σ’ ένα μικρό πράγμα και εκπλήσσεται με οποιοδήποτε φαινόμενο.

Βλέπουμε, παραδείγματος χάριν: ένα αγοράκι που βρίσκει στο δρόμο ένα νόμισμα και με περισσή ευτυχία και θαυμασμό αναφωνεί: “Κοίτα! Ένα νόμισμα!” Ο ενήλικος, απ’ την άλλη, εάν, πράγματι, το σηκώσει από κάτω, δεν του προκαλεί κανέναν θαυμασμό.

Ένα παιδί βλέπει τον ήλιο να βγαίνει με ένα πορφυρό χρώμα και εντυπωσιασμένο από αυτό ρωτά τον πατέρα του: "Γιατί ο ήλιος έχει αυτό το χρώμα;" και ο πατέρας χωρίς την αίσθηση της έκπληξης και μη δίνοντας στο θέμα καμία σημασία αποκρίνεται απλά: "Γιε μου, αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται να είναι μια θερινή ημέρα", κλπ...

Αυτές οι συγκρίσεις είναι απλές και πρακτικές, δείχνοντάς μας ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της έκπληξης, η οποία είναι αυτή θα μας επιτρέψει ή θα καλέσει την προσοχή μας στη δεδομένη στιγμή ξυπνώντας τη Συνείδηση.

Α.Δ. Lakhsmi (απόσπασμα από το «Φως στο Σκοτάδι»)