Προ πάντων, είναι απαραίτητο για τον Γνωστικό σπουδαστή να είναι σοβαρός.

Πρέπει να είναι υπεύθυνος και οργανωμένος σε αυτό που πρόκειται να κάνει. Ανήκουμε στο «στρατό της Παγκόσμιας Σωτηρίας» και δεν έχουμε δει ποτέ έναν απείθαρχο, ανοργάνωτο στρατό, χωρίς την αίσθηση της Ευθύνης, να έχει βγει νικητής σε οποιαδήποτε μάχη.

Χρειαζόμαστε ως επείγουσα ανάγκη κάθε άτομο να αναλάβει την ευθύνη του απέναντι στην εργασία του, στην οργάνωση και στην ανθρωπότητα.

Κάνοντας μία επιφανειακή ή μία πολύ βαθιά μελέτη βρίσκουμε, χωρίς το φόβο της σύγχυσης, ότι όταν ένα άτομο αποφασίζει να εργαστεί σε ένα ορισμένο ΕΓΩ ή πρόβλημα, πολλές καταστάσεις αντιδρούν ενάντια στην επιτυχία που πρόκειται να έχει.

Εάν αναλύσουμε εκείνο το ΕΓΩ που θέλουμε να μελετήσουμε και να αποσυνθέσουμε, βρίσκουμε δυστυχώς μία πολύ δύσκολη κατάσταση που αντιπροσωπεύεται από το δεσμό που αυτό το ΕΓΩ έχει με άλλα. Μπορούμε να δώσουμε ένα παράδειγμα για να το εξηγήσουμε αυτό πιο σαφώς:

Εάν αποφασίσουμε να εργαστούμε στο ΕΓΩ της ζήλειας, συνειδητοποιούμε ότι έχει δεσμό με το θυμό, με την αυτο-αγάπη, με την υπερηφάνεια, με το μίσος και αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι η αποβολή του εξαρτάται από τρεις θεμελιώδεις παράγοντες:

Πρώτον: Η σοβαρότητα με την οποία παίρνουμε την εργασία μας.

Δεύτερον: Η συνέχεια σκοπού μας.

Τρίτον: Η μελέτη που κάνουμε σε εκείνο το Εγώ για να γνωρίζουμε όλα τα χαρακτηριστικά που έχει.

Κάθε ΕΓΩ αναπτύσσεται μέσα σε μία δυαδικότητα, αναμφισβήτητα.

Παραδείγματος χάριν:

Θα μπορούσαμε να έχουμε την περίπτωση ενός ατόμου που αποβάλλει το ΕΓΩ του θυμού· σε μία οποιαδήποτε στιγμή ο γιος του διαπράττει ένα σφάλμα και αισθάνεται την ανάγκη να τον τιμωρήσει με την πεποίθηση ότι, αν δεν το κάνει, ο γιος του θα συνεχίσει το ίδιο λάθος. Δηλαδή, αυτό το άτομο πείθεται ότι εκείνη τη στιγμή πρέπει να έχει το ΕΓΩ του θυμού, το ΕΓΩ της ευθύνης, το ΕΓΩ της σοβαρότητας, επειδή αλλιώς όλοι οι άνθρωποι, οι κατώτεροι από αυτόν, δεν θα έχουν άλλο το σεβασμό και το φόβο του.

Το ίδιο πράγμα εμφανίζεται με τη ζήλεια. Θεωρεί ότι εάν δεν είναι ζηλιάρης προς την αγαπημένη του, αυτή θα φύγει ή θα την χάσει. Δεν συνειδητοποιεί ότι το άτομο που ζηλεύει δεν του ανήκει και έχει ελεύθερη βούληση και ακριβώς όπως έχουμε έναν Πατέρα και μία Μητέρα (εσωτερικά) στους οποίους ανήκουμε, εκείνο το άτομο που αγαπάμε ή επιθυμούμε, επίσης έχει τους γονείς του/της· εκείνοι είναι οι ιδιοκτήτες, όχι εμείς. Την ημέρα που κάποιος θελήσει να φύγει, δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε παρά μόνο να δεχτούμε το αναπόφευκτο και εάν την/τον αγαπάμε αληθινά, πρέπει να ζητήσουμε από τον ουρανό να μας βοηθήσει και να τον/την αφήσουμε να πάει εν ειρήνη.

Όταν καταλάβουμε ότι αυτή η Μύηση είναι η ίδια η ζωή που ζούμε, συνειδητοποιούμε ότι τα γεγονότα και τα συμβάντα στις λεπτομέρειες που παρουσιάζονται σε μας την κάθε στιγμή έχουν μια στενή σχέση με αυτήν.

Κάθε ψυχολογικό επιπρόσθετο που εκφράζεται μέσω μιας σκέψης, ενός συναισθήματος ή μιας συγκίνησης, που δεν μελετάται στον κατάλληλο χρόνο του με σκοπό να δούμε τους δεσμούς που έχει με τα άλλα επιπρόσθετα, θα βρεθεί μέσα στη "ψυχολογική χώρα μας” και στα διάφορα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής, θα γίνεται συνεχώς ισχυρότερο και πιο συνδεδεμένο με τα άλλα ψυχολογικά επιπρόσθετα, καθιστώντας δυσκολότερη την μελέτη και την κατανόηση του.

Δεν υπάρχει κανένα ΕΓΩ που να έχει το δικαίωμα να υπάρξει εάν κάνουμε πραγματικά μια μελέτη, με την ιδέα να πάρουμε τη βάση των γεγονότων.

Όπως είπαμε πριν, εάν αντιδράμε βίαια ενάντια σε ένα παιδί ή ενάντια σε ένα άτομο που διαπράττει ένα λάθος και η λύση μας είναι να χτυπήσουμε με τιμωρία ή με προσβολή, καταλήγουμε στο συμπέρασμα και τα γεγονότα αποδεικνύουν πως αληθινά αυτό το ΕΓΩ είναι ΖΩΝΤΑΝΟ. Δεν γίνεται ούτε με ένα χτύπημα ούτε με μια προσβολή να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας ή να διορθώσουμε τους ανθρώπους.

Όταν αυτό παρουσιάζεται, ο σοβαρός και υπεύθυνος σπουδαστής πρέπει να βρει την σχέση που έχουν όλα τα γεγονότα με την Μύηση του και επομένως να καταλάβει ότι είναι αντιδράσεις και συγκινήσεις που πρέπει να μετασχηματίσει και να τα υποβάλει σε μια βαθιά μελέτη κατά συνέπεια, να μπορεί να βρει και να καταλάβει τα στοιχεία ή τα ΕΓΩ που έχουν συμμετάσχει στο γεγονός. Παραδείγματος χάριν, εάν ένα πρόσωπο βλάπτει την αυτό- αγάπη μας με μια προσβολή ή με μια δικαίωση, οτιδήποτε, αντιδράμε λογικά με το θυμό. Εάν εργαζόμαστε για να διορθώσουμε ή να κατανοήσουμε το θυμό που παράγεται εκείνη την στιγμή, κάνουμε καλά αλλά η εργασία είναι ελλιπής επειδή ο θυμός εμφανίστηκε σε εκείνη την στιγμή και ήταν ώθηση από την αυτό- αγάπη.

Ο θυμός έρχεται στην επιφάνεια σε έναν χαρακτήρα, χωρίς αμφιβολία, που βλέπει το βραχίονα φίλων σαν εκμετάλλευση, αλλά αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να μελετήσει το γεγονός και να συνειδητοποιήσει τι τον ωθεί στον θυμό. Θα μπορούσε να είναι η ζήλια; Αυτές οι μικρές συγκρίσεις που γράφουμε εδώ είναι έτσι ώστε να μπορούμε να κάνουμε μια ανάλυση με έναν βαθύ τρόπο στον θάνατο του Εγώ. Πρέπει να ξέρουμε να κάνουμε την διάκριση μεταξύ του προσώπου, της προσωπικότητας και του Εγώ.

Το ΠΡΟΣΩΠΟ είναι σώμα που έχει μηχανισμούς και συστηματικές κοινωνιολογίες που λειτουργούν αρμονικά με τους φυσικούς και τους θείους νόμους. Μπορούμε να το παρατηρήσουμε αυτό στα κύτταρα· ένα κύτταρο που είναι στη ροή αίματος και πρέπει να εκπληρώσει τη λειτουργία του στο συκώτι δεν μένει στο πάγκρεας, στα νεφρά ούτε την καρδιά. Αυτό είναι κάτι άξιο θαυμασμού, δεν είναι;

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ έχει διαμορφωθεί και ρυθμισμένη από τις περιστάσεις που μας περιβάλλουν στα πρώτα επτά έτη της παρούσας ύπαρξής μας. Εάν ήμαστε καλοί σπουδαστές στον παιδικό σταθμό, το ΕΓΩ της Υπερηφάνειας γεννήθηκε σε μας, αυτό της υπεροχής. Εάν ήμαστε από την πλούσια κατηγορία, από μια εύπορη οικογένεια, μεγαλώσαμε με την υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία, εάν, ως παιδιά, ήμαστε πολύ όμορφοι, δημιουργήσαμε το ΕΓΩ της ματαιοδοξίας και της υπερηφάνειας. Εάν ήμαστε φτωχοί, μεγαλώσαμε με την ιδέα μιας κατώτερης ύπαρξης.

Η προσωπικότητα που έχουμε τώρα πρέπει να περάσει μέσω του Θανάτου επειδή είναι λιγότερη από μια περήφανη, μάταιη, χαϊδεμένη, ματαιόδοξη μορφή ζωής· ένας θεωρεί ότι ο καθένας πρέπει να υποκύψει ενώπιον μας, και εάν δεν το κάνουν, κραυγάζουμε και φωνάζουμε.

Θεωρείτε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι η προσωπικότητα που ρυθμίζεται όπως μόλις αναφέραμε, λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις περιστάσεις, μας εξυπηρετεί για τη Μεγάλη Εργασία;

Έχουμε δει την περίπτωση πολλών ανθρώπων, μεγάλοι ιππότες, κληρικοί, θρησκευτικά άτομα, που κατακτούν τους ανθρώπους, μιλώντας υπέροχα για τη θεολογία με μια κατανόηση της Βίβλου που πηγαίνει από τη Γένεση στην Αποκάλυψη, αλλά αυτοί δεν έχουν ούτε μακρινή ιδέα του Εγώ, ούτε είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την εργασία για να το αποβάλλουν, ούτε να αποσυνθέσουν την ψεύτικη προσωπικότητά τους.

Ζούνε «στην αγάπη» με την υπερηφάνεια και την αυτό-αγάπη χωρίς επιθυμία να καταλάβουν ότι αυτά τα στοιχεία είναι προϊστάμενοι των Λεγεώνων.

Είναι απαραίτητο να εργαστούμε αυστηρά στην προσωπικότητα που έχει δημιουργηθεί μηχανικά έτσι ώστε να πεθαίνει, ακριβώς όπως το Εγώ, και σε αντικατάστασή της μια νέα προσωπικότητα γεννιέται στην υπηρεσία του Είναι.

Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι η προσωπικότητα, μηχανική, και γιατί να μην το πούμε, διαβολική που όλοι έχουμε, μπορεί να μας εξυπηρετήσει στην έκφραση των αρετών και τα δώρα του Είναι.

Όταν η προσωπικότητα δεν μετασχηματίζεται, το Εγώ δεν πεθαίνει. Αυτό συμβαίνει διότι η προσωπικότητα είναι φτιαγμένη από ενέργεια και είναι υπεύθυνη για την ενίσχυση του και αυτό είναι η έννοια που το γεννά σε πολλούς αδελφούς και αδελφές όταν λένε : "Έτσι όπως είμαι εγώ!" Αυτό το ΕΓΩ "έτσι όπως είμαι εγώ", είναι ένα απλό ΕΓΩ που δεν θέλει να αλλάξει, είναι ένας δαίμονας που κάθεται στο θρόνο του και η φτωχή ανθρωπότητα θεωρεί είναι ΑΥΤΟΣ που σκέφτεται με εκείνο τον τρόπο και επομένως, δεν θέλει να τροποποιήσει τον τρόπο του.

Αγαπητέ αναγνώστη, εάν ενδιαφέρεστε για αυτές τις μελέτες, οργανώστε την εργασία σας· έχετε μια συνέχεια του σκοπού, εργαστείτε ακούραστα ενάντια στην ανυπομονησία και ενάντια στην κακή θέληση· θυμηθείτε ότι είμαστε ένα αποτέλεσμα των ερχομών και των μεταβάσεων και ότι κάθε ερχομός έχει ενισχύσει το Εγώ τόσο πολύ, που το βρίσκουμε δύσκολο να σκεφτούμε ότι θα κάνουμε μια σωστή και καλή ΕΡΓΑΣΙΑ σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η οργάνωση της εργασίας είναι αναπόφευκτη έτσι ώστε κατά την διάρκεια των 24 ωρών να μπορούμε να αφιερωθούμε στην ίδια εργασία.

Α.Δ. Lakhsmi (απόσπασμα από το «Φως στο Σκοτάδι»)