Θα μιλήσουμε για το μετασχηματισμό της ζωής και αυτό είναι δυνατόν μόνο αν κάποιος το αποσκοπεί στα σοβαρά.

Μετασχηματισμός σημαίνει ότι ένα πράγμα αλλάζει σε κάτι άλλο διαφορετικό. Είναι λογικό ότι τα πάντα είναι υποκείμενα στις αλλαγές.

Υπάρχουν πολύ γνωστοί μετασχηματισμοί της ύλης. Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί, για παράδειγμα, ότι η ζάχαρη μετασχηματίζεται σε οινόπνευμα και αυτό μετατρέπεται σε ξύδι με τη δράση των ζυμώσεων. Αυτός είναι ο μετασχηματισμός μιας μοριακής ουσίας. Είναι γνωστή η χημική ζωή των στοιχείων π.χ. το ράδιο μετασχηματίζεται αργά σε μόλυβδο.

Οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα μιλούσαν για τη μετατροπή του μόλυβδου σε χρυσό. Ωστόσο, δεν υπαινίσσονταν πάντα το σκέτα φυσικό μεταλλικό πρόβλημα. Συνήθως, ήθελαν να επισημάνουν με τα λόγια αυτά τη μετατροπή του μόλυβδου της προσωπικότητας στο χρυσό του πνεύματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, αρμόζει να συλλογιζόμαστε όλες αυτές τις περιπτώσεις.

Στα Ευαγγέλια, η ιδέα του γήινου ανθρώπου, συγκρίσιμο με σπόρο ικανό να βλαστήσει. Έχει την ίδια σημασία με την ιδέα της αναγέννησης του ανθρώπου που γεννιέται πάλι. Είναι προφανές πως αν ο σπόρος δεν πεθάνει, το φυτό δε γεννιέται.

Σε κάθε μετασχηματισμό υπάρχει θάνατος και γέννηση. Στη Γνώση, θεωρούμε τον άνθρωπο σαν ένα τριώροφο εργοστάσιο που κανονικά απορροφά τρεις τροφές:

• Την κοινή τροφή, που αντιστοιχεί στον κατώτερο όροφο του εργοστασίου, που αναπαριστά το στομάχι.

• Τον αέρα, που φυσικά βρίσκεται σε σχέση με το δεύτερο όροφο, με τους πνεύμονες.
• Τις εντυπώσεις, που αναμφίβολα συνδέονται με τον τρίτο όροφο, τον εγκέφαλο.

Η τροφή που τρώμε υπόκειται σε διαδοχικούς μετασχηματισμούς, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Η πορεία της ζωής αυτής καθεαυτής, είναι μετασχηματισμός. Κάθε πλάσμα του Σύμπαντος ζει μέσω του μετασχηματισμού μιας ουσίας σε άλλη. Τα φυτά, για παράδειγμα, μετασχηματίζουν το νερό, τον αέρα και τα άλατα της γης σε νέες ζωτικές ουσίες, σε στοιχεία χρήσιμα για μας, κτλ. Επομένως, όλα είναι μετασχηματισμός.

Με την επίδραση του ηλιακού φωτός ποικίλλουν οι ζυμώσεις της φύσης. Είναι αναντίρρητο ότι ο ευαίσθητος μανδύας της ζωής που κανονικά απλώνεται πάνω στην επιφάνεια της Γης οδηγεί όλες τις δυνάμεις του Σύμπαντος προς το εσωτερικό του πλανητικού κόσμου. Όμως, κάθε φυτό, κάθε έντομο, κάθε πλάσμα και το ίδιο το διανοητικό ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, απορροφά, αφομοιώνει, συγκεκριμένες κοσμικές δυνάμεις και μετά τις μετασχηματίζει και τις μεταδίδει ασυνείδητα στους εσωτερικούς φλοιούς του πλανητικού οργανισμού. Αυτές οι μετασχηματισμένες δυνάμεις έχουν στενή σχέση με ολόκληρη την οικονομία του πλανητικού οργανισμού που ζούμε. Αναμφίβολα, κάθε πλάσμα, κατά το είδος του, μετασχηματίζει συγκεκριμένες δυνάμεις και μετά τις μεταδίδει στο εσωτερικό της γης για την οικονομία του κόσμου. Επομένως κάθε πλάσμα που υπάρχει εκπληρώνει την ίδια λειτουργία.

Όταν τρώμε μια τροφή αναγκαία για την ύπαρξη μας, αυτή μετασχηματίζεται, είναι σαφές, από στάδιο σε στάδιο, σε όλα εκείνα τα στοιχεία τα τόσο απαραίτητα για την ίδια μας την ύπαρξη. Ποιος πραγματοποιεί μέσα μας αυτές τις διαδικασίες μετασχηματισμού των ουσιών; Το ένστικτο κέντρο, είναι προφανές. Η σοφία αυτού του κέντρου είναι πραγματικά καταπληκτική.

Η πέψη, καθεαυτή, είναι μετασχηματισμός. Η τροφή στο στομάχι, δηλαδή στο κατώτερο μέρος του τριώροφου αυτού εργοστασίου του ανθρώπινου οργανισμού, υπόκειται μετασχηματισμό. Αν εισερχόταν κάτι χωρίς να περάσει από το στομάχι, ο οργανισμός δεν θα μπορούσε να αφομοιώσει ούτε τις βιταμίνες ούτε τις πρωτεΐνες του και αυτό θα ήταν μια δυσπεψία. Καθώς λοιπόν συλλογιζόμαστε πάνω σ’ αυτό το θέμα, φθάνουμε να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα του μετασχηματισμού.

Είναι σαφές ότι οι φυσικές τροφές μετασχηματίζονται αλλά υπάρχει κάτι που μας καλεί σε συλλογισμό: Υπάρχει μέσα μας ο εκπαιδευμένος μετασχηματισμός των εντυπώσεων; Για το σκοπό της ίδιας της φύσης δεν υπάρχει καμιά ανάγκη, το διανοητικό ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, να μετασχηματίζει πραγματικά τις εντυπώσεις. Όμως, ένας άνθρωπος μπορεί να μετασχηματίζει μόνος του τις εντυπώσεις του, έχοντας, φυσικά, μια γνώση, θα λέγαμε, βαθιά και πρέπει να κατανοήσουμε το γιατί αυτής της αναγκαιότητας.

Θα ήταν θαυμάσιο να μετασχηματίζαμε τις εντυπώσεις. Η πλειοψηφία των ανθρώπων όπως αντιμετωπίζει το πεδίο της πρακτικής ζωής, πιστεύουν ότι αυτός ο φυσικός κόσμος θα τους δώσει αυτό που ποθούν και ψάχνουν. Πραγματικά, αυτό είναι ένα τρομερό σφάλμα. Η ζωή, αυτή καθεαυτή, εισέρχεται μέσα μας, στον οργανισμό μας, με τη μορφή απλών εντυπώσεων. Το πρώτο που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι η σημασία της εσωτερικής εργασίας που σχετίζεται στενά με τον κόσμο των εντυπώσεων.

Τι, χρειάζεται να τις μετασχηματίζουμε; Είναι αλήθεια ! Δεν θα μπορούσε κανείς να μετασχηματίσει τη ζωή του αν δεν μετασχηματίζει τις εντυπώσεις που έρχονται στο νου.

Τα άτομα που διαβάζουν αυτές τις γραμμές οφείλουν να συλλογιστούν αυτό που λέγεται εδώ. Μιλάμε για κάτι επαναστατικό, μιας και όλος ο κόσμος πιστεύει ότι το φυσικό είναι το πραγματικό, αλλά αν προχωρήσουμε λίγο βαθύτερα, βλέπουμε ότι αυτό που πραγματικά δεχόμαστε κάθε λεπτό, κάβε στιγμή, είναι σκέτες εντυπώσεις.

Όταν βλέπουμε κάποιο πρόσωπο που μας ευχαριστεί ή μας δυσαρεστεί, το πρώτο πράγμα που πετυχαίνουμε είναι εντυπώσεις τέτοιας φύσης. Έτσι δεν είναι; Αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Η ζωή είναι μια διαδοχή εντυπώσεων και όχι όπως πιστεύουν οι αδαείς μορφωμένοι πως είναι πράγμα φυσικό αποκλειστικά υλικού τύπου. Η πραγματικότητα της ζωής είναι οι εντυπώσεις της!

Είναι φανερό ότι οι ιδέες που μεταδίδουμε δείχνουν να μην είναι πολύ εύκολες να τις συλλάβει ή να τις κατανοήσει κάποιος. Είναι πιθανόν οι αναγνώστες να έχουν τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι αυτή που είναι και όχι οι εντυπώσεις της. Είναι τόσο υπνωτισμένοι από αυτόν το φυσικό κόσμο που, προφανώς, σκέφτονται έτσι. Το άτομο, για παράδειγμα, που βλέπουμε να κάθεται σε μια καρέκλα εκεί, να φοράει εκείνο ή το άλλο χρωματιστό ρούχο, εκείνος που μας χαιρετά, εκείνος που μας χαμογελάει κτλ., είναι για μας πράγματα αληθινά, έτσι;

Όμως, αν διαλογιστούμε βαθιά σ’ όλα αυτά, φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό είναι οι εντυπώσεις. Αυτές, φθάνουν, φυσικά, στο νου μέσω του παραθύρου των αισθήσεων.

Αν δεν είχαμε τις αισθήσεις, για παράδειγμα, μάτια για να βλέπουμε, ούτε αυτιά για να ακούμε, ούτε στόμα για να γευόμαστε τις τροφές που μπαίνουν στον οργανισμό μας, θα υπήρχε για μας αυτό που ονομάζεται φυσικός κόσμος; Φυσικά όχι, απόλυτα όχι.

Η ζωή φθάνει σε μας με τη μορφή εντυπώσεων και είναι εκεί, ακριβώς, που υπάρχει η δυνατότητα να εργαστούμε πάνω στον εαυτό μας. Πρώτα απ’ όλα, τί πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να κατανοήσουμε την εργασία που πρέπει να κάνουμε. Πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε έναν ψυχολογικό μετασχηματισμό του εαυτού μας; Κάνοντας μια εργασία πάνω στις εντυπώσεις που δεχόμαστε κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Η πρώτη αυτή εργασία έχει το όνομα Πρώτο Συνειδητό Σοκ. Αυτό σχετίζεται με εκείνες τις εντυπώσεις που είναι όλα όσα γνωρίζουμε για τον εξωτερικό κόσμο. Τί μέγεθος έχουν τα αληθινά πράγματα, τα αληθινά άτομα;

Χρειάζεται να μετατρεπόμαστε εσωτερικά κάθε μέρα. Αν θέλουμε να μετασχηματίζουμε την ψυχολογική μας όψη πρέπει να εργαζόμαστε πάνω στις εντυπώσεις που εισέρχονται μέσα μας.

Γιατί ονομάζουμε την εργασία πάνω στο μετασχηματισμό των εντυπώσεων Πρώτο Συνειδητό Σοκ;

Διότι το Σοκ είναι κάτι που δεν θα μπορούσαμε να το παρατηρήσουμε μηχανικά και μόνο. Αυτό ουδέποτε θα μπορούσε να γίνει με μηχανικό τρόπο· χρειάζεται μια αυτοσυνείδητη προσπάθεια. Είναι σαφές ότι όταν αρχίζουμε να κατανοούμε αυτή την εργασία, θα σταματάμε να είμαστε οι μηχανικοί άνθρωποι που χρησιμεύει για τους σκοπούς της φύσης.

Αν σκεφτείτε τώρα όλη τη σημασία όλων όσων διδάσκεστε εδώ, και με μια ιδιαίτερη προσπάθεια ξεκινήσετε από την παρατήρηση του «εαυτού», θα δείτε ότι στην πρακτική πλευρά της εσωτερικής εργασίας όλα σχετίζονται στενά με το μετασχηματισμό των εντυπώσεων και του καθετί που προκύπτει φυσικά απ’ αυτές.

Η επεξεργασία, για παράδειγμα, των αρνητικών συγκινήσεων πάνω στις εκνευριστικές ψυχικές καταστάσεις, πάνω στην ταύτιση, στην αυτοθεώρηση, πάνω στα διαδοχικά Εγώ, στο ψέμα, πάνω στην αυτοδικαιολόγηση, στη συγνώμη, πάνω στις ασυνείδητες καταστάσεις όπου βρισκόμαστε, σχετίζεται σε όλα με το μετασχηματισμό των εντυπώσεων και με αυτό που προκύπτει από αυτές. Αρμόζει, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, να συγκρίσει η εργασία πάνω στον εαυτό μας με την ανατομή, με την έννοια ενός μετασχηματισμού. Είναι αναγκαίο να σχηματίζουμε ένα στοιχείο αλλαγής στο σημείο εισόδου των εντυπώσεων, μην το ξεχνάτε.

Μέσω της κατανόησης της εργασίας, μπορείτε να δέχεστε τη ζωή ως μια εργασία, και τότε πράγματι θα εισέρχεστε σε μια κατάσταση σταθερής ενθύμησης του εαυτού σας, θα φθάνει σε σας φυσικά ο τρομερός ρεαλισμός του μετασχηματισμού των εντυπώσεων. Οι ίδιες οι εντυπώσεις, κανονικά, ή θα λέγαμε καλύτερα υπερκανονικά, θα σας έφερναν σε μια ζωή καλύτερη απ’ αυτήν που φυσικά σας αναλογεί, και πια δεν θα επιδρούσαν πάνω σας με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν στο ξεκίνημα του μετασχηματισμού τους.

Αλλά όσο εσείς συνεχίζετε να σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο, να εκλαμβάνετε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο, είναι σαφές ότι καμιά αλλαγή δεν θα γίνει μέσα σας. Το να μετασχηματίζεις τις εντυπώσεις της ζωής σημαίνει να μετασχηματίζεσαι ο ίδιος. Αυτός ο ολότελα νέος τρόπος σκέψης μας βοηθά να πετυχαίνουμε έναν τέτοιο μετασχηματισμό. Το όλο θέμα στηρίζεται αποκλειστικά στο ριζικό τρόπο μετασχηματισμού μας. Αν κάποιος δεν μετασχηματίζεται δεν καταφέρνει τίποτα.

Θα καταλάβατε, φυσικά, ότι η ζωή απαιτεί από μας να αντιδρούμε διαρκώς. Όλες αυτές οι αντιδράσεις φτιάχνουν την προσωπική μας ζωή. Για να αλλάξει κάποιος τη ζωή του πρέπει να αλλάζει τις ίδιες του τις αντιδράσεις. Η εξωτερική ζωή φθάνει σε μας σαν απλές εντυπώσεις που διαρκώς μας υποχρεώνουν να αντιδρούμε με έναν τρόπο, θα λέγαμε στερεότυπο. Αν οι αντιδράσεις που συγκροτούν την προσωπική μας ζωή είναι όλες αρνητικού τύπου, τότε και όλη μας η ζωή θα είναι αρνητική.

Η ζωή συνίσταται σε μια διαδοχική σειρά αρνητικών αντιδράσεων που δίνονται σαν ακατάπαυστες απαντήσεις στις εντυπώσεις που φθάνουν στο νου. Επομένως, ο στόχος μας βρίσκεται στο να μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις της ζωής κατά τρόπο ώστε να μην προκαλούν αυτόν τον τύπο αρνητικής απάντησης. Αλλά για να το καταφέρουμε είναι αναγκαίο να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, στιγμή προς στιγμή. Είναι επείγον, επομένως, να μελετάμε τις ίδιες μας τις εντυπώσεις.

Δεν μπορούμε να αφήνουμε τις εντυπώσεις να φθάνουν κατά τρόπο υποκειμενικό και μηχανικό. Αν αρχίζουμε με έναν τέτοιο έλεγχο, αυτό ισοδυναμεί με το ξεκίνημα της ζωής, να αρχίζουμε να ζούμε περισσότερο συνειδητά. Ένα άτομο μπορεί να καταφέρει να μην φθάνουν οι εντυπώσεις μηχανικά, και πράττοντας έτσι, μετασχηματίζει τις εντυπώσεις και τότε αρχίζει να ζει συνειδητά.

Το Πρώτο Συνειδητό Σοκ συνίσταται στο μετασχηματισμό των εντυπώσεων που φθάνουν. Αν επιτυγχάνεται, ο μετασχηματισμός των εντυπώσεων που φθάνουν στο νου, τη στιγμή της εισόδου τους, επιτυγχάνεται θαυμαστά αποτελέσματα που ωφελούν την ύπαρξη μας.

Πάντα μπορούμε να εργαζόμαστε πάνω στο αποτέλεσμα των εντυπώσεων. Είναι φανερό ότι εκπέμπουν δίχως μηχανικό αποτέλεσμα, μιας και αυτή η μηχανικότητα είναι συνήθως καταστροφική για το εσωτερικό του ψυχισμού μας.

Αυτή η εσωτερική γνωστική εργασία πρέπει να φθάνει μέχρι το σημείο όπου εισέρχονται οι εντυπώσεις, διότι διανέμονται μηχανικά σε λανθασμένα μέρη από την προσωπικότητα για να ξαναζωντανεύει αρχαίες αντιδράσεις.

Αυτό θα επιχειρήσω να το απλοποιήσω. Ας πάρουμε για παράδειγμα το εξής: αν ρίξουμε μια πέτρα σε μια κρυστάλλινη λίμνη, παράγονται στη λίμνη εντυπώσεις και η απάντηση σ’ αυτές τις δεδομένες εντυπώσεις από την πέτρα, εκδηλώνεται με κύματα που βαίνουν από το κέντρο προς την περιφέρεια.

Φανταστείτε, τώρα, το νου σαν μια λίμνη. Αμέσως, εμφανίζεται η εικόνα ενός ανθρώπου, η εικόνα αυτή είναι όπως η πέτρα του παραδείγματος μας που φθάνει στο νου. Τότε, ο νους αντιδρά με τη μορφή εντυπώσεων. Οι εντυπώσεις είναι αυτές που παράγει η εικόνα που φθάνει στο νου και οι αντιδράσεις είναι οι απαντήσεις σε τέτοιου είδους εντυπώσεις.

Αν ρίξουμε μια μπάλα σε ένα τοίχο, ο τοίχος δέχεται τις εντυπώσεις και μετά έρχεται η αντίδραση που συνίσταται στην επιστροφή της μπάλας σ’ αυτόν που την πέταξε. Μπορεί βέβαια να μην γυρίσει απευθείας, αλλά, οπωσδήποτε ο τοίχος εκσφενδονίζει τη μπάλα κι αυτό είναι αντίδραση.

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από εντυπώσεις, για παράδειγμα: φθάνει σε μας η εικόνα ενός τραπεζιού δια μέσου των αισθήσεων στο νου. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έφθασε το τραπέζι ή ότι το τραπέζι μπήκε στον εγκέφαλο μας, αυτό θα ήταν παράλογο, η εικόνα όμως του τραπεζιού ναι έχει μπει και τότε ο νους μας αντιδρά αμέσως λέγοντας: αυτό είναι ένα τραπέζι ξύλινο ή μεταλλικό κτλ.

Υπάρχουν εντυπώσεις που δεν είναι ευχάριστες για παράδειγμα: Τα λόγια ενός υβριστή... τί λέτε; θα μπορούσαμε να μετασχηματίσουμε τα λόγια ενός υβριστή;

Τα λόγια είναι αυτά που είναι, συνεπώς, τί θα μπορούσαμε να κάνουμε; Να μετασχηματίσουμε τις εντυπώσεις που τέτοια λόγια μας προξενούν και αυτό είναι δυνατό. Η γνωστική Διδασκαλία μας διδάσκει να αποκρυσταλλώνουμε τη Δεύτερη Δύναμη, το Χριστό μέσα μας, με το αξίωμα που λέει: Πρέπει να δεχόμαστε γιε. ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας».

Στο προηγούμενο αξίωμα βρίσκεται ο τρόπος μετασχηματισμού των εντυπώσεων που παράγουν μέσα μας τα λόγια ενός υβριστή. Να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας. Το αξίωμα θα μας φέρει φυσικά μέχρι την αποκρυστάλλωση της Δεύτερης Δύναμης, του εσωτερικού μας Χριστού θα κάνει να έλθει ο Χριστός να πάρει μορφή μέσα μας.

Αν από το φυσικό κόσμο δεν ξέρουμε παρά τις εντυπώσεις, τότε ορθώς, ο φυσικός κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όπως πιστεύει ο κόσμος. Πολύ λογικά ο Ιμμανουέλ Καντ είπε: «Το εξωτερικό είναι το εσωτερικό». Αν το εσωτερικό είναι αυτό που μετράει, οφείλουμε συνεπώς να μετασχηματίζουμε το εσωτερικό. Οι εντυπώσεις είναι εσωτερικές, και γι’ αυτό, όλα τα αντικείμενα και πράγματα, όλα όσα βλέπουμε, βρίσκονται στο εσωτερικό μας με τη μορφή εντυπώσεων.

Αν εμείς δεν μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις τίποτα δεν θα αλλάξει μέσα μας. Η λαγνεία, η πλεονεξία, η υπερηφάνεια, το μίσος κτλ. υπάρχουν με τη μορφή εντυπώσεων μέσα στον ψυχισμό μας που δονείται ακατάπαυστα.

Το μηχανικό αποτέλεσμα όλων αυτών των εντυπώσεων υπήρξαν όλα αυτά τα απάνθρωπα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας και που κανονικά τα έχουμε ονομάσει «εγώ», και που στο σύνολο τους συγκροτούν τον «εαυτό», τον εαυτό μας.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένας άνδρας βλέπει μια προκλητική γυναίκα και δεν μετασχηματίζει αυτές τις εντυπώσεις, το αποτέλεσμα -θα είναι, αυτές οι λάγνου τύπου εντυπώσεις, να του προκαλέσουν την επιθυμία να την κατέχει. Η επιθυμία αυτή θα είναι το αποτέλεσμα της προσληφθείσας εντύπωσης και κρυσταλλώνεται, παίρνει μορφή μέσα στον ψυχισμό μας και μετατρέπεται σε ένα ακόμα συνάθροισμα, δηλαδή, ένα απάνθρωπο στοιχείο, ένα νέου τύπου λάγνο εγώ που έρχεται να προστεθεί στο σύνολο των απάνθρωπων στοιχείων που αποτελούν το εγώ.

Υπάρχει μέσα μας θυμός, πλεονεξία, λαγνεία, φθόνος, υπερηφάνεια, τεμπελιά και λαιμαργία. Θυμός; Γιατί; Διότι πολλές εντυπώσεις έφθασαν σε μας, στο εσωτερικό μας και ουδέποτε τις μετασχηματίσαμε. Το μηχανικό αποτέλεσμα τέτοιων εντυπώσεων θυμού φτιάχνουν τα εγώ που υπάρχουν και δονούνται στον ψυχισμό μας και που συνεχώς μας κάνουν να νιώθουμε οργή.

Πλεονεξία; Γιατί; Αναμφίβολα, πολλά πράγματα ξυπνούν μέσα μας πλεονεξία: τα λεφτά, τα κοσμήματα, τα υλικά πράγματα κάθε είδους κτλ. Τα πράγματα αυτά, αυτά τα αντικείμενα, έφθασαν σε μας με τη μορφή εντυπώσεων. Εμείς διαπράττουμε το λάθος να μην μετασχηματίζουμε αυτές τις εντυπώσεις σε άλλα διαφορετικά πράγματα, σε μια έλξη προς το ωραίο, σε χαρά κτλ. Τέτοιες, μη μετασχηματισμένες εντυπώσεις, κανονικά μετατράπηκαν σε εγώ πλεονεξίας που τώρα κουβαλάμε στο εσωτερικό μας. Λαγνεία, γιατί; Ήδη είπα ότι ορισμένες μορφές λαγνείας έφθασαν σε μας με μορφή εντυπώσεων, δηλαδή, ανάβλυσαν στο εσωτερικό του νου μας ερωτικού τύπου εικόνες που η αντίδραση τους ήταν η λαγνεία. Εφόσον εμείς δεν μετασχηματίζουμε αυτά τα λάγνα κύματα, αυτόν τον ανθυγιεινό ερωτισμό, κανονικά, το αποτέλεσμα δεν είναι απροσδόκητο, γεννιούνται νέα νοσηρά εγώ στον ψυχισμό μας.

Επομένως τώρα, είναι η ώρα να εργαζόμαστε πάνω στις εντυπώσεις που έχουμε στο εσωτερικό μας και πάνω στα μηχανικά αποτελέσματα. Έχουμε μέσα μας εντυπώσεις θυμού, πλεονεξίας, λαιμαργίας, υπερηφάνειας, φθόνου, τεμπελιάς και λαγνείας. Έχουμε επίσης μέσα μας τα μηχανικά αποτελέσματα αυτών των εντυπώσεων, που είναι εργαλείο εριστικών και φωνακλάδικων εγώ που τώρα χρειάζεται να κατανοήσουμε και να εξαλείψουμε.

Η εργασία αυτή της ζωής μας συνίσταται στο να μάθουμε να μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις, κι ακόμη, να μάθουμε να εξαλείφουμε τα μηχανικά αποτελέσματα μη μετασχηματισμένων στο παρελθόν εντυπώσεων.

Ο εσωτερικός κόσμος δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι εντυπώσεις και οι εντυπώσεις είναι εσωτερικές και οι αντιδράσεις αυτών των εντυπώσεων είναι ολοκληρωτικά εσωτερικές.

Κανείς δεν θα μπορούσε να πει ότι βλέπει ένα δένδρο αυτό καθεαυτό, θα βλέπει την εικόνα του δένδρου αλλά όχι το δένδρο. Το «κατιτί μέσα του», όπως έλεγε Ιμμάνουελ Καντ, κανείς δεν το βλέπει βλέπουμε την εικόνα των πραγμάτων, αναβλύζει δηλαδή μέσα μας η εικόνα ενός δένδρου, ενός αντικειμένου κι εικόνες αυτές είναι εσωτερικές, είναι του νου.

Αν κάποιος δεν κάνει τις ιδιαίτερες εσωτερικές του τροποποιήσεις δεν πρέπει να ελπίζει σε αποτελέσματα: προκαλείται η γέννηση καινούργιων εγώ που πρόκειται να υποδουλώσουν ακόμη περισσότερο την ουσία μας, τη συνείδηση μας και που θα κάνουν πιο έντονο τον ύπνο στον οποίο ζούμε.

Όταν κάποιος κατανοεί πραγματικά όλα όσα υπάρχουν μέσα στον εαυτό του σε σχέση με το φυσικό κόσμο, ότι δεν είναι άλλο παρά εντυπώσεις, κατανοεί επίσης την ανάγκη μετασχηματισμού των εντυπώσεων αυτών, και κάνοντάς το, πραγματοποιείται ο μετασχηματισμός του εαυτού του.

Δεν υπάρχει τίποτα που να πονάει περισσότερο από τη συκοφαντία ή τα λόγια ενός υβριστή. Αν κάποιος είναι ικανός να μετασχηματίζει τις εντυπώσεις που μας προκαλούν αυτά τα λόγια, τότε αυτές μένουν δίχως καμιά αξία, δηλαδή, γίνονται σαν επιταγή δίχως αντίκρισμα. Πράγματι, τα λόγια ενός υβριστή δεν έχουν άλλη αξία από αυτήν που τους δίνει ο υβριστής. Έτσι, αν ο υβριζόμενος δεν τους δώσει αξία, επαναλαμβάνω, μένουν σαν επιταγή δίχως αντίκρισμα. Όταν κάποιος το κατανοεί αυτό, μετασχηματίζει τις εντυπώσεις των λόγων αυτών σε κάτι άλλο, για παράδειγμα, σε αγάπη, σε συμπόνια για τον υβριστή και αυτό, φυσικά, σημαίνει μετασχηματισμό. Επομένως, είναι ανάγκη να μετασχηματίζουμε ακατάπαυστα τις εντυπώσεις, όχι μόνο τις παρούσες αλλά και τις περασμένες και τις μελλοντικές.

Μέσα μας υπάρχουν πολλές εντυπώσεις που στο παρελθόν διαπράξαμε το λάθος να μην τις μετασχηματίσουμε και πολλά μηχανικά αποτελέσματα από αυτές που είναι τα αντίστοιχα εγώ που οφείλουμε τώρα να αποσυνθέσουμε, να εκμηδενίσουμε, ώστε η συνείδηση να μείνει ελεύθερη και ξύπνια.

Είναι απαραίτητο να συλλογιστούμε πάνω σ’ αυτό που λέω. Τα πράγματα, οι άνθρωποι, δεν είναι παρά εντυπώσεις μέσα μας, μέσα στους νόες μας. Αν μετασχηματίζουμε αυτές τις εντυπώσεις, μετασχηματίζουμε τη ζωή μας ριζικά.

Όταν υπάρχει σε κάποιον, για παράδειγμα, υπερηφάνεια, αυτός στηρίζεται στην άγνοια. Αισθάνεται κάποιος, για παράδειγμα, υπερήφανος για την κοινωνική του θέση ή τα χρήματα του. Αν όμως αυτός ο άνθρωπος σκεφτεί ότι η κοινωνική του θέση είναι ένα ζήτημα σκέτα νοητικό, ότι είναι μια σειρά εντυπώσεων που έχουν φθάσει στο νου του, εντυπώσεις για την κοινωνική του θέση. Όταν σκεφτεί ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι παρά ένα νοητικό ζήτημα και όταν αναλύσει το θέμα της αξίας της, θα συνειδητοποιήσει ότι η θέση του υπάρχει στο νου του με τη μορφή εντυπώσεων. Η εντύπωση αυτή που προκαλούν τα χρήματα και η κοινωνική θέση δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξωτερικές εντυπώσεις του νου. Και με μόνο το γεγονός της κατανόησης ότι είναι μόνο εντυπώσεις του νου, γίνεται μετασχηματισμός τους. Τότε, η υπερηφάνεια, αυτή καθεαυτή, εξασθενεί, καταρρέει και κατά τρόπο φυσικό, γεννιέται μέσα μας η ταπεινοφροσύνη.

Συνεχίζοντας τη μελέτη των διαδικασιών της μετατροπής των εντυπώσεων, θα προχωρήσω με κάτι ακόμη. Μια εικόνα, για παράδειγμα, μιας λάγνας γυναίκας έρχεται στο νου μας, ή καλύτερα, αναβλύζει στο νου μας. Η εικόνα αυτή είναι προφανές πως είναι μια εντύπωση. Εμείς θα μπορούσαμε να μετασχηματίζουμε αυτή τη λάγνα εντύπωση μέσω της κατανόησης. θα ήταν αρκετό, να σκεφτούμε εκείνη τη στιγμή ότι αυτή η γυναίκα θα πεθάνει κι ότι το κορμί της θα γίνει σκόνη στο κοιμητήριο κι αν με τη φαντασία βλέπαμε το σώμα της σε αποσύνθεση μέσα στον τάφο, θα ήταν υπεραρκετό για το μετασχηματισμό αυτής της λάγνας εντύπωσης σε σεξουαλική αγνότητα. Αν δεν μετασχηματιστεί, θα προστεθεί στα άλλα εγώ της λαγνείας.

Πρέπει μέσω της κατανόησης να μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις που αναβλύζουν στο νου. Είναι απόλυτα λογικό ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όσο εξωτερικός συνήθως πιστεύεται. Το καθετί που έρχεται από τον κόσμο είναι εσωτερικό, διότι δεν είναι άλλο από εσωτερικές εντυπώσεις.

Κανείς δεν θα μπορούσε να χώσει ένα δένδρο μέσα στο νου του, μια καρέκλα, ένα σπίτι, ένα ανάκτορο, μια πέτρα. Όλα έρχονται στο νου με μορφή εντυπώσεων, αυτό είναι όλο. Εντυπώσεις από έναν κόσμο που ονομάζουμε εξωτερικό και που δεν είναι τόσο εξωτερικός όσο νομίζεται. Δεν σηκώνει αναβολή ο μετασχηματισμός των εντυπώσεων μέσω της κατανόησης. Όταν κάποιος μας χαιρετάει ή μας κολακεύει, πώς θα μπορούσαμε να μετασχηματίσουμε τη ματαιοδοξία που ο ένας ή ο άλλος κόλακας θα μπορούσε να προξενήσει μέσα μας. Προφανώς, οι κολακείες, τα εγκώμια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εντυπώσεις που φθάνουν στο νου μας και αυτός αντιδρά με ματαιοδοξία. Αν όμως αυτές οι εντυπώσεις μετασχηματίζονται, η ματαιοδοξία γίνεται αδύνατη. Με ποιο τρόπο θα μετασχηματίζονταν τα λόγια ενός κόλακα; Μέσω της κατανόησης. Όταν κάποιος, πραγματικά, αληθινά, κατανοεί ότι δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο πλάσμα σε μια γωνιά του Σύμπαντος, εκ των πραγμάτων, μετασχηματίζει μόνος του αυτές τις εντυπώσεις εγκωμίων και κολακείας σε κάτι διαφορετικό. Μετατρέπει τέτοιου είδους εντυπώσεις σ’ αυτό που είναι: σκόνη, κοσμική σκόνη, διότι κατανοεί τη δική του θέση.

Γνωρίζουμε ότι ο Γαλαξίας στον οποίο ζούμε συγκροτείται από εκατομμύρια κόσμους. Τί είναι η Γη; Είναι ένας κόκκος σκόνης στο άπειρο. Κι αν λέγαμε ότι εμείς είμαστε κάποιοι μικροοργανισμοί αυτού του κόκκου, τότε τί; Αν εμείς το κατανοήσουμε αυτό, όταν μας κολακεύουν, θα κάναμε έναν μετασχηματισμό εντυπώσεων που σχετίζονται με την κολακεία, τον έπαινο, το εγκώμιο και δεν   θ’ αντιδρούσαμε ως αποτέλεσμα με μορφή υπερηφάνειας.

Όσο περισσότερο στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτό, θα βλέπουμε όλο και περισσότερο την αναγκαιότητα ενός ολοκληρωτικού μετασχηματισμού των εντυπώσεων.

Τα πάντα όσα βλέπουμε εξωτερικά, είναι εσωτερικά. Αν δεν εργαζόμαστε με το εσωτερικό βαδίζουμε στο δρόμο του λάθους, διότι δεν τροποποιούμε τις συνήθειες μας. Αν θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, οφείλουμε να μετασχηματιζόμαστε ακέραια και πρέπει ν’ αρχίζουμε με το μετασχηματισμό των εντυπώσεων. Μετασχηματίζοντας τις ζωώδεις και θηριώδεις εντυπώσεις σε στοιχεία αφοσίωσης και τότε αναβλύζει μέσα μας ο σεξουαλικός μετασχηματισμός, η μετατροπή.

Αυτή η όψη των εντυπώσεων αξίζει, αναμφισβήτητα, να αναλυθεί με σαφήνεια και ακρίβεια. Η προσωπικότητα, που έχουμε δεχθεί ή αποκτήσει, δέχεται τις εντυπώσεις της ζωής αλλά δεν τις μετασχηματίζει διότι, πρακτικά, είναι κάτι νεκρό.

Αν οι εντυπώσεις έπεφταν απευθείας πάνω στην Ουσία, είναι σαφές ότι θα. μετασχηματιζόταν διότι αυτή, εκ των πραγμάτων, θα τις τοποθετούσε στα αντίστοιχα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής.

Προσωπικότητα είναι ο όρος που εφαρμόζεται σε όλα όσα αποκτούμε. Είναι προφανές ότι αυτή μεταφράζει εντυπώσεις απ’ όλους τους τομείς της ζωής κατά τρόπο περιορισμένο και πρακτικά στερεότυπο, ανάλογα με την ποιότητα τους και το συσχετισμό τους.

Απ’ αυτή τη σκοπιά, στην εσωτερική γνωστική εργασία ορισμένες φορές, η προσωπικότητα συγκρίνεται με μια κάκιστη γραμματέα που βρίσκεται στο απέναντι γραφείο και ασχολείται με όλες τις ιδέες, αντιλήψεις, προαντιλήψεις, γνώμες, προκαταλήψεις. Έχει πάμπολλα λεξικά, εγκυκλοπαίδειες κάθε είδους, βιβλία αναφοράς, κτλ. και βρίσκεται σε επικοινωνία με τα κέντρα, δηλαδή, το νοητικό, τα συγκινησιακό, και τα σωματικά κέντρα: διανοητικό, κινητικό, συγκινησιακό, ένστικτο και σεξουαλικό, ρυθμίζοντας τα σύμφωνα με τις άχρηστες ιδέες της. Κατά συνέπεια και σε τελική ανάλυση, βρίσκεται σχεδόν σε επικοινωνία με λανθασμένα κέντρα. Αυτό σημαίνει ότι οι εντυπώσεις που φθάνουν αποστέλλονται σε λανθασμένα κέντρα, δηλαδή, σε μέρη που δεν έχουν το αντίστοιχο τους, προξενώντας, φυσικά εσφαλμένα αποτελέσματα.

Θα θέσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός: ας υποθέσουμε πως μια γυναίκα περιποιείται με πολλή φροντίδα και σεβασμό έναν άνδρα ασφαλώς, οι εντυπώσεις που ο άνδρας δέχεται στο νου του παραλαμβάνονται από την προσωπικότητα και αυτή τις στέλνει σε λάθος κέντρα. Κανονικά τα στέλνει στο σεξουαλικό κέντρο και ο άνδρας αυτός αρχίζει να πιστεύει ακλόνητα ότι η κυρία είναι ερωτευμένη μαζί του και όπως είναι λογικό, δεν αργεί πολύ για να βιαστεί να της κάνει ερωτικού τύπου υπαινιγμούς. Και αναμφισβήτητα, αν εκείνη η κυρία ουδέποτε είχε βάλει τέτοιες ιδέες για τον άνδρα, εύλογα νιώθει έκπληκτη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός κάκιστου μετασχηματισμού των εντυπώσεων. Βλέπουμε εδώ πόσο κακή γραμματέας είναι η προσωπικότητα. Αναντίρρητα, η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από αυτήν την γραμματέα που ψάχνει το μετασχηματισμό στα βιβλία αναφοράς της, δίχως να κατανοεί απολύτως τί σημαίνει το γεγονός πραγματικά και μεταδίδει, κατά συνέπεια, δίχως να στενοχωριέται για το τί μπορεί να συμβεί, αλλά και νιώθοντας ότι εκπληρώνει το καθήκον της.

Αυτή είναι η εσωτερική μας κατάσταση. Αυτό που έχει σημασία να καταλάβουμε απ’ αυτήν την αλληγορία είναι ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα που αποκτήσαμε και που πρέπει να αποκτούμε, αρχίζει να γίνεται το «αφεντικό» της ζωής μας.

Είναι, ασυζητητί, ανώφελο να φανταζόμαστε ότι αυτό συμβαίνει σε ορισμένα μόνο άτομα, συμβαίνει σε όλους, στον καθένα, οποιοσδήποτε κι αν είναι.

Με την παρατήρηση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι όντας υπάρχουν αναρίθμητες χαρακτηριστικές αντιδράσεις που προκαλούνται από τις εντυπώσεις που φθάνουν σε μας. Οι μηχανικές αυτές αντιδράσεις, δυστυχώς, μας κυβερνούν. Είναι σαφές ότι στη ζωή ο καθένας κυβερνάται από την ίδια τη ζωή, ανεξάρτητα αν ονομάζεται φιλελεύθερος ή συντηρητικός, επαναστάτης ή μπολσεβίκος, καλός ή κακός με τη συνήθη έννοια της λέξης.

Είναι φανερό ότι αυτές οι αντιδράσεις κάτω απ’ τα κτυπήματα του εξωτερικού κόσμου, συγκροτεί τη ζωή μας. Μπορούμε να πούμε με έμφαση, κατ’ αυτήν την έννοια, η ανθρωπότητα είναι ολότελα μηχανική.

Κάθε άτομο, έχει σχηματίσει στη ζωή του μια τεράστια ποσότητα αντιδράσεων που γίνονται οι πρακτικές εμπειρίες της ύπαρξης του. Είναι προφανές ότι κάθε πράξη δράση προκαλεί την αντίδράση της· συγκεκριμένου είδους δράσεις προκαλούν συγκεκριμένου είδους αντιδράσεις που ονομάζονται εμπειρίες.

Το σημαντικό θα ήταν, για παράδειγμα, να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε το νου, με σκοπό να μάθουμε καλύτερα τις πράξεις μας και τις αντιδράσεις μας. Μια τέτοια «νοητική χαλάρωση» είναι μεγαλειώδες: Να ξαπλώνει κανείς στο κρεβάτι του ή σε μια άνετη πολυθρόνα, να χαλαρώνει όλους τους μυς του υπομονετικά και μετά να αδειάζει το νου από κάθε είδος σκέψεις, επιθυμίες, συγκινήσεις, αναμνήσεις. Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους βρίσκεται σε σιωπή, μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα. Σ’ αυτές τις στιγμές νοητικής ηρεμίας και σιωπής, είναι που πραγματικά βιώνουμε με άμεσο τρόπο την ωμή πραγματικότητα των πράξεων της καθημερινής ζωής.

Ότου ο νους βρίσκεται σε απόλυτη ανάπαυση, βλέπουμε πλειάδα στοιχείων και υποστοιχείων, πράξεων και αντιδράσεων, επιθυμιών, πάθους κτλ., σαν κάτι ξένο σε μας, αλλά που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσει τον έλεγχο του πάνω σε μας τους ίδιους, πάνω στην προσωπικότητα μας. Να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο αξίζει η σιωπή και η ησυχία του νου. Προφανώς, η χαλάρωση της νόησης είναι ωφέλιμη, με την πιο πλήρη έννοια της λέξης, διότι μας οδηγεί στην ατομική αυτογνωσία.

Έτσι λοιπόν, όλη η ζωή, η εξωτερική δηλαδή ζωή, αυτό που βλέπουμε και ζούμε, είναι για το κάθε άτομο οι αντιδράσεις του στις εντυπώσεις που φθάνουν από το φυσικό κόσμο.

Είναι ένα μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή είναι ένα στερεό, σταθερό, συγκεκριμένο πράγμα, το ίδιο για τον καθένα. Ασφαλώς, δεν υπάρχει μόνο ένα άτομο που να έχει τις ίδιες εντυπώσεις που, ανάλογα με τη ζωή, υπάρχουν στο ανθρώπινο γένος, διότι είναι άπειρες.

Η ζωή, βέβαια είναι οι εντυπώσεις μας απ’ αυτήν και είναι σαφές ότι μπορούμε, αν προτιθέμεθα, να μετασχηματίζουμε αυτές τις εντυπώσεις. Αλλά, όπως ειπώθηκε, αυτό είναι μια ιδέα πολύ δύσκολη να την καταλάβουμε και να την κατανοήσουμε κι αυτό οφείλεται στον πολύ ισχυρό υπνωτισμό των αισθήσεων.

Αν και φαίνεται απίστευτο, όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση «συλλογικού υπνωτισμού». Η ύπνωση αυτή προκαλείται από το υπόλειμμα του αποτρόπαιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ. Όταν αυτό εξαλείφθηκε, απέμειναν τα διάφορα ψυχικά συναθροίσματα ή απάνθρωπα στοιχεία που στο σύνολο τους αποτελούν τον εαυτό μας, τον εαυτό. Αυτά τα στοιχεία και υποστοιχεία, με τη σειρά τους περιορίζουν τη συνείδηση και τη διατηρούν σε κατάσταση ύπνωσης. Επομένως, υπάρχει η μαζικού τύπου ύπνωση. Ολόκληρος ο κόσμος είναι υπνωτισμένος!

Ο νους είναι τόσο εμφιαλωμένος στον κόσμο των πέντε αισθήσεων που δεν μπορεί να καταλάβει πώς θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί απ’ αυτές και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ένας Θεός. Η εσωτερική μας ζωή, η αληθινή ζωή σκέψης και συγκίνησης, συνεχίζει να είναι σε σύγχυση όσον αφορά τις καθαρά ορθολογιστικές και διανοητικές μας αντιλήψεις.

Το δίχως άλλο, γνωρίζουμε πολύ καλά την ίδια στιγμή, ότι το μέρος στο οποίο πραγματικά ζούμε είναι ο κόσμος μας από σκέψη και συναίσθημα, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί, να αρνηθεί.

Ζωή είναι οι εντυπώσεις μας και αυτές μπορούν να μετασχηματίζονται. Είναι αναγκαίο να μάθουμε να μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις μας, είναι όμως αδύνατο να μετασχηματίζουμε κάτι οτιδήποτε μέσα μας αν συνεχίζουμε να είμαστε προσκολλημένοι στον κόσμο των πέντε αισθήσεων.

Όπως έχω πει στην Πραγματεία της Επαναστατικής Ψυχολογίας, η εμπειρία διδάσκει ότι αν η εσωτερική γνωστική εργασία κάποιου είναι αρνητική, αυτό οφείλεται σε δικό του φταίξιμο.

Από αισθητηριακή σκοπιά, είναι αυτό ή εκείνο το άτομο του εξωτερικού κόσμου, που κάποιος βλέπει και ακούει με τα μάτια και τ’ αυτιά του, που έχει το φταίξιμο. Το άτομο αυτό με τη σειρά του, θα πει ότι εμείς φταίμε, αλλά η πραγματικότητα βρίσκεται στις εντυπώσεις που εμείς έχουμε για τους ανθρώπους. Πολλές φορές νομίζουμε ότι ένας άνθρωπος είναι διεστραμμένος ενώ κατά βάθος είναι ήμερο αρνάκι.

Αρμόζει να μάθουμε να μετασχηματίζουμε τις εντυπώσεις που έχουμε πάνω στη ζωή. «Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας».

Α.Δ. Samael (απόσπασμα από το «Η Επανάσταση της Διαλεκτικής»)